Ίσως ήρθε η ώρα να π(ι)είτε εσύ κι ο εαυτός σου

Σ’ αυτή τη ζωή μόνοι μας ερχόμαστε και μόνοι μας φεύγουμε, λένε, κι ως ένα βαθμό είναι αλήθεια, όμως δεν μπορούμε να αναιρέσουμε το γεγονός πως βρίσκουμε ανθρώπους να δημιουργήσουμε τις στιγμές μας και να τις μοιραστούμε μαζί τους.

Ο άνθρωπος είναι αποδεδειγμένα κοινωνικό ον και φυσικά μαθαίνει να λειτουργεί σε ομάδες. Όλα γίνονται πιο εύκολα όταν πολλοί άνθρωποι σε συνεργασία καταπιάνονται και παλεύουν μαζί, έτσι οι φίλοι μας είναι εκείνοι που επιλέγουμε να μας συντροφεύουν, να μας συμπαραστέκονται και να βρίσκονται δίπλα μας στις καλές και τις άσχημες στιγμές μας. Είναι απόλυτα υγιές να έχουμε ανθρώπους γύρω μας, όπως είναι εξίσου υγιές οι άνθρωποι αυτοί να αλλάζουν -σε ένα βαθμό- από την παιδική μας ηλικία μέχρι την ενήλικη ζωή αφού αυτό δείχνει σημάδια της εξέλιξής μας. Όμως, πόσο έτοιμοι και πρόθυμοι είμαστε να κάνουμε παρέα τον εαυτό μας;

Υπάρχουν εκείνοι οι άνθρωποι που βλέπουμε το πρωί να πίνουν τον καφέ τους διαβάζοντας την εφημερίδα τους ή ένα βιβλίο, ανθρώπους να περπατούν μόνοι με τα ακουστικά τους και να απολαμβάνουν τη θέα από ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα ή ακόμη να πίνουν μόνοι τους ένα ποτό σε ένα μπαρ. Η πρώτη μας σκέψη αναμφίβολα είναι αρνητική και βιαζόμαστε να παρασυρθούμε θεωρώντας πως η μοναξιά είναι η πραγματικότητά τους. Δεν έρχεται ποτέ στο μυαλό μας ως αρχική η σκέψη ότι απολαμβάνουν την παρέα του εαυτού τους! Κι όμως, είναι τόσο σημαντικό κι αναγκαίο να μπορείς να κάνεις φίλο τον εαυτό σου.

Όταν καταφέρνεις να περνάς όμορφα μόνος σου σίγουρα μπορείς να περάσεις όμορφα και με όποια παρέα επιλέξεις επειδή δε χτίζεις τη σχέση πάνω στην ανάγκη μιας συνεχούς παρουσίας. Πολλές φορές φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι και πασχίζουμε να βρούμε φίλους κολλητούς αλλά και λιγότερο στενούς να μοιραστούμε το βράδυ μας, μια βόλτα ή ακόμη και μια επίσκεψη στο σπίτι. Παλεύουμε τόσο πολύ να μη μείνουμε μόνοι που κάνουμε επιλογές τις οποίες δε θα διαλέγαμε υπό κανονικές συνθήκες. Συμβιβαζόμαστε με πρόσωπα που δεν έχουν κάτι να μας πουν απλά για να ακούμε κάποιον να μιλάει.

Η ανασφάλεια που νιώθουμε έχει μετατραπεί σε εξαναγκαστική εξωστρέφεια κι έτσι οι άλλοι από τη μεριά τους εισπράττουν αυτή την ενέργεια και μας αποφεύγουν αφού τείνουν να μην περνάνε καλά με την παρέα μας. Είναι πολύ λογικό αν σκεφτούμε απλά, «αφού δεν αντέχω εγώ τον εαυτό μου, γιατί να τον αντέξει κάποιος άλλος;» Μέσα στην πρόσφατη καραντίνα που περάσαμε, χάρη στο lockdown πολλοί κλήθηκαν να αναμετρηθούν με τις σκέψεις τους και να ξανασυστηθούν με τον εαυτό τους. Βρήκαν έναν άνθρωπο στο σπίτι που δε γνώριζαν και δεν είχαν μπει στη διαδικασία να γνωρίσουν και ν’ αγαπήσουν. Πάντα έβρισκαν μικρά παραθυράκια για να το σκάνε από όσα τους τρόμαζαν κι αυτή ήταν μια καλή ευκαιρία να κλείσουν πόρτες και παράθυρα και να ασχοληθούν με το εσωτερικό. Λίγο απότομα, όμως αποτελεσματικά.

Πόσοι από εμάς δεν ανακαλύψαμε πράγματα που ούτε καν είχαμε φανταστεί πως αισθανόμαστε; Άλλοι βυθίστηκαν στη θλίψη μόλις ένιωσαν πως δεν είχαν να προσφέρουν κάτι στον εαυτό τους. Τόσα χρόνια οι περισσότεροι περιμένουμε τους άλλους να μας χαρίσουν το χαμόγελό μας, περιμένουμε από τους άλλους να μας κάνουν να περάσουμε όμορφα. Πάντα κάποιον περιμένουμε να μας χαρίσει την ευτυχία κι αυτό είναι το χειρότερο αφού συνήθως αποτελεί κάτι το εφήμερο. Γιατί; Γιατί όταν εκείνος ο άνθρωπος που περιμένεις να σου χαρίσει την ευτυχία, φύγει, εσύ θα μείνεις ακόμα πιο άδειος από ότι ήσουν πριν έρθει.

Άρα, το πιο σημαντικό βήμα είναι να κάνουμε τον εαυτό μας μια ενδιαφέρουσα παρέα για εμάς τους ίδιους. Να μπορούμε να μοιραζόμαστε σιωπές, στιγμές και γέλια κι όταν συναντηθούμε με εκείνους που πραγματικά θα θέλουμε και θα λαχταρά η ψυχή μας να τους δει, τότε σίγουρα η παρέα θα είναι στα καλύτερά της! Ένα ποτήρι κρασί και μια ωραία ταινία, μία βόλτα στη θάλασσα, στο κέντρο της πόλης, σε ένα βουνό, μία βόλτα με το αμάξι, ένα καλό βιβλίο, μια βουτιά στη θάλασσα· τόσα πράγματα μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας χωρίς να εξαρτόμαστε συνεχώς από τους άλλους. Εξ’ άλλου, δεν είναι δίκαιο να επιλέγουμε φίλους απλά για να μην είμαστε μόνοι, δεν τιμά και τους ίδιους! Ζούμε εμείς σε ένα μόνιμο άγχος του να βρούμε παρέα κι εκείνοι αντίστοιχα στο ότι πάλι θα προσκολληθούμε επάνω τους όπως τους έχουμε συνηθίσει.

Είναι ωραίο να ξέρεις ότι κάποιος σε επιλέγει γι’ αυτό που είσαι και γι’ αυτό που νιώθει όταν είναι μαζί σου παρά επειδή είσαι απλά μια λύση στη μη διαχειρίσιμη μοναξιά του.