Τι θα κάναμε αν είχαμε έναν διακόπτη που θα μπορούσε να σβήσει κομμάτια της μνήμης μας; Κάποτε το σινεμά μάς χάρισε μία φανταστική -από όλες τις απόψεις- ταινία που οι δύο ερωτευμένοι ήρωες επέλεξαν να διαγράψουν κομμάτια του εγκεφάλου τους που αφορούσαν τη σχέση τους. Ήταν ένας τρόπος να μην πονάνε. Να απαλλαγούν από τον θρήνο ενός χωρισμού και από το βάρος ενός έρωτα που κανείς δεν μπορούσε να κρατήσει. Βέβαια, ο έρωτας εκεί, όπως και σε κάθε χολιγουντιανή ταινία, αποδείχτηκε νικητής και κατάφερε να ξετρυπώσει μέσα από τις βαθιά θαμμένες μνήμες. Είναι ένστικτο τόσο δυνατό που βρίσκει τον δρόμο να αναδυθεί.
Εμείς, λοιπόν, τι θα κάναμε εάν ήμασταν στη θέση αυτών των δύο; Θα επιλέγαμε να διαγράψουμε κομμάτια που δεν αντέχουμε να ζούμε μαζί τους; Η μνήμη αναμφίβολα θέλει δύναμη. Δεν είναι καθόλου εύκολο να καταφέρνεις να ζεις με όσα σε έχουν πληγώσει ή με τις σκέψεις εκείνων που κάποτε σε έκαναν να γελάς και τώρα λείπουν από τη ζωή σου. Ίσως αυτές οι ευχάριστες μνήμες να πονούν και περισσότερο, αφού ο βασικός μας στόχος από τη γέννησή μας είναι η ευτυχία και η απώλειά της μοιάζει με πληγή. Όταν βιώνουμε άσχημα πράγματα αναμφίβολα ο οργανισμός αμύνεται για να τα ξεπεράσει και να συνεχίσει τη φυσική του πορεία. Σε πολλές περιπτώσεις έχουμε δει μετά από δυσάρεστα γεγονότα όπως ένα τροχαίο ατύχημα να επέρχεται προσωρινή αμνησία, όχι απαραίτητα από το χτύπημα, αλλά από την ανάγκη του μυαλού να θυμάται γεγονότα επιλεκτικά.
Συνεπώς, αντιλαμβανόμαστε ότι ο εύκολος δρόμος είναι να σβήσουμε τις μνήμες. Όπως έχει αποτυπωθεί και από την πένα της Κικής Δημουλά, «Η μνήμη είναι κύριο όνομα της θλίψης» και ποιος είναι αυτός που αν είχε μία επιλογή εξάλειψής της δε θα το έκανε; Όλα αυτά φυσικά τα αισθανόμαστε πιο έντονα στον έρωτα. Σε ζητήματα καθημερινότητας λειτουργούμε λίγο διαφορετικά αφού κάπου έρχεται η λογική και συντονίζει όλο μας το σύστημα, βάζει όρια, κανόνες και τα στάδια περνούν έτσι ώστε εμείς να είμαστε πάλι δυνατοί έχοντας ως εφόδια πια τις μνήμες. Στον έρωτα όμως, αν τύχει και χάσεις τη λογική σου έρχονται τα πάνω-κάτω και τα πράγματα γίνονται σκούρα.
Δεν έχει σημασία ο χρόνος στον έρωτα. Ο χρόνος χρειάζεται ώστε ο έρωτας να γίνει αγάπη και δέσιμο ψυχής. Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα αρκεί να ερωτευτείς και να ξεκινήσει ο μηχανισμός της προσδοκίας. Αυτές οι στιγμές μπορεί να είναι τόσο γεμάτες από σένα και τις προσδοκίες σου, από λόγια και βλέμματα, από συναισθήματα που οι μνήμες δημιουργούνται άμεσα και γίνονται καταπέλτης. Εκεί είναι το σημείο που θα παρακαλούσες να γνώριζες κι εσύ τον γιατρό της ταινίας και έτσι απλά και όμορφα να τα διέγραφες όλα. Όμως για σκέψου πως μετά μπορεί να ένιωθες μισός. Όσο κι αν θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι, πιο σημαντικό είναι να είμαστε ολόκληροι και όλες οι εμπειρίες που έχουν καταγραφεί μέσα μας μάς κάνουν αυτό που είμαστε σήμερα. Αποτελούν μικρά ψηφία ενός γιγάντιου ψηφιδωτού που φτιάχνεται από την ώρα που γεννιόμαστε μέχρι να παραχωρήσουμε στο σύμπαν την τελευταία μας ανάσα.
Εκείνο λοιπόν που οφείλουμε να κάνουμε είναι να αγκαλιάζουμε τις μνήμες, να τους δίνουμε τον χώρο να υπάρξουν μέσα μας και να συμβιώνουμε μαζί τους. Να μη μας παγώνουν τα χαμόγελα που ανασύρει η μνήμη, να μη μας καίνε τα βλέμματα που θυμόμαστε, να μην πονάνε οι έρωτες που μας πλήγωσαν, αλλά να είμαστε ευχαριστημένοι που είχαμε την ευκαιρία να τους ζήσουμε. Δεν είναι λίγο να είσαι ικανός να νιώσεις και να μπορείς να χαρίσεις συναισθήματα. Υπάρχουν άνθρωποι μουδιασμένοι που δυσκολεύονται να δώσουν. Εξάλλου η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις. Ακόμη κι αν καταφέρεις να ξεχάσεις κάποιον, εκείνος μπορεί αν θέλει να ξυπνήσει πάλι μέσα σου όσα προσπάθησες να κοιμήσεις. Μάρτυράς μου το σινεμά!
Συντάκτης: Μαρία Αθανασοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
