Μέσα από τα μπάχαλα γεννιούνται μεγάλοι έρωτες

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ίσως από τις πολυπλοκότερες εξισώσεις που καλούμαστε να λύσουμε. Το μεγάλο ερώτημα που βασανίζει εδώ και χρόνια το ανθρώπινο είδος αναφορικά με τον έρωτα, είναι αν τελικά τα ετερώνυμα έλκονται. Πρακτικά δηλαδή, αν δύο άνθρωποι που δεν ανήκουν στην ίδια φιλοσοφία ζωής και διαθέτουν αντικρουόμενους χαρακτήρες μπορούν να έρθουν κοντά. Κι αν πούμε πως μπορούν, πόσο εύκολο είναι να συνυπάρξουν και να δώσουν διάρκεια στη σχέση τους;

Ξεκινώντας με το πρώτο σκέλος αυτού του θεμελιώδους ερωτήματος, ερχόμαστε να παραδεχτούμε πώς δεν υπάρχει τίποτα πιο γοητευτικό από την εξερεύνηση ενός νέου κόσμου. Η έλξη που αισθανόμαστε για ένα άτομο, που σε τίποτα δε μοιάζει με εμάς, είναι απόλυτα δικαιολογημένη αφού μας εξιτάρει το γεγονός της ανακάλυψης. Είναι σαν να ανοίγουμε ένα παράθυρο που μέχρι τότε καλυπτόταν από μία βαριά, σκούρα κουρτίνα την οποία ποτέ δεν είχαμε τραβήξει. Όλα είναι καινούργια και φυσικά θες να δεις τη θέα αυτή από την πιο κοντινή απόσταση που μπορείς. Η καινούργια προσέγγιση λειτουργεί συμπληρωματικά στη δική σου κοσμοθεωρία κι αρχίζεις ν’ αντιλαμβάνεσαι διαφορετικές οπτικές μέσα από νέες εμπειρίες.

Για παράδειγμα ένας παρορμητικός χαρακτήρας ο οποίος στον έρωτα είναι ενθουσιώδης και σαρωτικός έρχεται να ταράξει την τετραγωνισμένη ζωή ενός οργανωτικού και προγραμματισμένου ανθρώπου. Αυτό αρχικά μπορεί να φαντάζει υπέροχο όμως όταν η επαφή δημιουργήσει την ανάγκη για μια πιο σταθερή σχέση, ίσως πρέπει να σκεφτούμε περισσότερα πράγματα.

Καθώς ο χρόνος περνάει κι ο πρώτος ενθουσιασμός εξατμίζεται, επέρχεται το διάστημα όπου η λογική κερδίζει έδαφος έναντι του συναισθήματος. Εκείνο είναι ακριβώς το σημείο όπου οι δύο σύντροφοι πρέπει να αναρωτηθούν εάν θέλουν να συμπορευτούν στον δρόμο που ανοίγεται μπροστά τους διότι είναι πολύ φυσιολογικό και αναμενόμενο οι διαφορές που άλλοτε έμοιαζαν γοητευτικές τώρα να μετατρέπονται σε εμπόδια προκαλώντας προστριβές και καβγάδες. Για να μπορέσει να λειτουργήσει η σχέση χρειάζεται αποδοχή κι αμοιβαία κατανόηση. Εάν αυτό είναι επιθυμία και των δύο πλευρών και καταφέρουν να κάνουν τις διαφορές τους να λειτουργήσουν συμπληρωματικά κι όχι ανταγωνιστικά τότε υπάρχουν πολλές πιθανότητες να μην επέλθει η φθορά. Η ισορροπία μεταξύ της ηρεμίας και της λογικής του εσωστρεφούς ατόμου κι εκείνου που είναι συνεχώς έτοιμος να κάνει την ανανέωση μπορεί να αποτελέσει και τον τέλειο συνδυασμό για να καταφέρει μία σχέση να διατηρηθεί μέσα στα χρόνια.

Αυτό που λείπει από τον έναν το δίνει ο άλλος όπως ακριβώς τα κομμάτια ενός παζλ. Εάν είναι ίδια δεν μπορούν να δημιουργήσουν καμία επαφή, έτσι και οι άνθρωποι είναι δύο κομμάτια που για να μπορέσουν να φτιάξουν μία εικόνα χρειάζεται απλά να κουμπώνουν.

Η ψυχολόγος Leslie Beth Wish αναφέρει πως η «συνταγή» για την ευτυχισμένη σχέση περιλαμβάνει: κοινές αξίες, παρόμοιες εμπειρίες κι οικογενειακό υπόβαθρο αλλά και προσωπικότητες που αλληλοσυμπληρώνονται» όμως μέσα από μία νέα έρευνα σε πανεπιστήμιο της Τσεχίας,  βλέπουμε πως οι απαντήσεις δίνουν άλλη χροιά αφού οι μη δεσμευμένοι συμμετέχοντες σε πείραμα που πραγματοποιήθηκε, έδωσαν υψηλότερες βαθμολογίες στα πρόσωπα που δεν έμοιαζαν με το δικό τους. Συνεπώς καταλαβαίνουμε την ανάγκη μας να έρθουμε κοντά με το «διαφορετικό» όμως σίγουρα θέλει ίσως περισσότερη προσπάθεια να κρατηθεί η σχέση.

Όταν η ηρεμία συναντά την έκρηξη και το πάθος την αγάπη κι όλα αυτά συντονίζονται στην ίδια συχνότητα είναι μαγικό. Το να βρεις έναν άνθρωπο να παραμερίζει τα κουτάκια της ζωής σου είναι πολύ σημαντικό. Μία έκπληξη, μια κοπάνα από τη δουλειά, μία ξαφνική εκδρομή ένα «σ’αγαπώ» εκεί που δεν το περιμένεις είναι μόνο ελάχιστα από εκείνα που κάνουν την έκπληξη να αξίζει όλες τις αρνητικές τις εκφάνσεις, γιατί οι συναρπαστικές είναι στ’ αλήθεια τόσο ερωτεύσιμες. Ε κι αν μείνει και κανένα άπλυτο πιάτο, δε θα πάθουμε κανένα κακό! Τα ετερώνυμα λοιπόν έλκονται, και είναι υπέροχα όταν δίνουν τον χώρο να υπάρξουν μαζί.