Τα παιδιά έχουν αποδείξει πολλές φορές ότι μπορούν να είναι πιο γενναία και πιο ισορροπημένα από εμάς τους ενήλικες κι αυτό τις περισσότερες φορές συμβαίνει αυθόρμητα. Το ένστικτό τους και η φυσική ανάγκη τους για αγάπη και φροντίδα τούς χαρίζει ένα από τα πολυτιμότερα αγαθά που χάνεται στο βάθος των χρόνων και πολλοί από εμάς θα θέλαμε να το έχουμε ακόμη. Αυτό δεν είναι άλλο από τη δύναμη της έκφρασης των συναισθημάτων!
Όταν είμαστε μικροί θεωρούμε σχεδόν αυτονόητο το να δείξουμε στους άλλους ανθρώπους γύρω μας όσα αισθανόμαστε μέσα μας. Πώς αλλιώς θα το ξέρουν άλλωστε αν δεν το πούμε; Αυτό είναι ένα απλοϊκό ερώτημα που σίγουρα παίρνει πολλές απαντήσεις· στην περίπτωση όμως των παιδιών τα πράγματα είναι απλά. Σ’ αγαπώ; Θα στο πω και θα στο δείχνω συνεχώς. Δε σε θέλω; Επίσης θα στο δείχνω ακόμα κι αν δε σου αρέσει. Η αφιλτράριστη αλήθεια των παιδιών είναι αυτή που μας μαγεύει και ταυτόχρονα εκείνη που θέλουμε να οριοθετήσουμε στο μεγάλωμά τους. Φυσικά αυτό πολλές φορές φέρνει αντίθετο αποτέλεσμα αφού φτάνουμε στο σημείο να θεωρούμε την εξωτερίκευση των συναισθημάτων μας αδυναμία.
Στην εφηβεία μας ξεκινά μια μικρή επανάσταση πρώτα μέσα μας και μετά γύρω μας. Είναι το σημείο που θέλουμε ν’ αποτινάξουμε από πάνω μας οτιδήποτε παιδικό και γλυκούλι. Σε αυτή μας τη φάση λοιπόν, συνήθως γινόμαστε πιο εσωστρεφείς, ίσως και πιο κυνικοί κι εννοείται δε θέλουμε πολλά πιασίματα και αγκαλιές. Αποδομούμε τα πρόσωπα που μας περιβάλλουν και θέλουμε πάση θυσία να δείξουμε δυνατοί κι ανεξάρτητοι, συνεπώς οι ευαισθησίες και οι γλύκες δεν έχουν χώρο. Είμαστε περισσότερο έτοιμοι να δείξουμε τα αρνητικά μας συναισθήματα, όπως παραδείγματος χάρη τον θυμό μας. Θυμός απέναντι στην οικογένεια, την κοινωνία ακόμη και στον ίδιο μας τον εαυτό. Όσο περνούν τα χρόνια, ακόμη κι ο θυμός όμως δεν εξωτερικεύεται αφού θεωρούμε πως είναι δείγμα μη αυτοκυριαρχίας.
Επίσης, όταν είμαστε μικρά παιδιά, έως 7-8 ετών, οι διαφορές φύλου είναι ανεπαίσθητες. Τα αγόρια δε βρίσκουν σημαντικές διαφορές από τα κορίτσια και το αντίστροφο. Από εκείνη την ηλικία όμως και μετά η κοινωνία έρχεται να χωρίσει από μόνη της τα δύο φύλα δίνοντας στα κορίτσια την ταυτότητα των πιο εκφραστικών ανθρώπων, εκείνων που δεν παρεξηγούνται όταν εκφράζουν την αγάπη τους ή την ευαισθησία τους ενώ τα αγόρια ρυθμίζονται έτσι ώστε να μην πρέπει να εκφράζονται. Οι άντρες δεν κλαίνε (!) εκτός αν είναι 5 ετών και τους πήρανε το παιχνίδι τους, αλλιώς απαγορεύεται δια ροπάλου. Έτσι μεγαλώνουν αγόρια που θεωρούν πως αν δείξουν την αγάπη τους σε άλλους ανθρώπους, ή την απογοήτευσή τους από κάποια γεγονότα ή και τη λύπη τους, είναι ευάλωτοι κι αδύναμοι. Σπάνια βλέπουμε άνδρες να μιλούν με τρυφερά λόγια για την αγαπημένη τους δημόσια ή σε κάποια παρέα. «Αυτά είναι για τους φλώρους. Οι άντρες δεν κάνουν τέτοια!»
Από την άλλη, τα κορίτσια εννοείται πως έχουν ένα προβάδισμα στην έκφραση. Κορίτσια είναι, θα πάνε πιο εύκολα στη δασκάλα τους να της δώσουν μια ζωγραφιά και να της πουν «κυρία σ’ αγαπώ» όταν είναι 10 ενώ τα αγόρια στα 10 παγώνουν ακόμη και στη σκέψη. Ωστόσο, μεγαλώνοντας και τα κορίτσια, τείνουν να μειώνουν την εκφραστικότητά τους για να μη θεωρηθούν αδύναμες ή υστερικές! Ε φυσικά, αν δείχνουν ότι αγαπούν δεν είναι δυναμικές άρα μετατρέπονται σε κάπως πιο διαχειρίσιμες. Η εικόνα της ανεξάρτητης γυναίκας είναι συνυφασμένη με μια συναισθηματικά στερημένη γυναίκα που δεν αγαπά και δεν αγαπιέται από επιλογή.
Η ίδια η κοινωνία είναι εκείνη που μας στερεί το δικαίωμα να δείχνουμε τι αισθανόμαστε όσο περνούν τα χρόνια. Δε μας κλέβει μόνο την παιδικότητά μας, αλλά μας εγκλωβίζει και μας αναγκάζει να ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο μιζέρια, κόμπλεξ κι απωθημένα επειδή δεν έχει κανείς το θάρρος να πει τι νιώθει.
Αν σκεφτούμε όμως καλύτερα, θα διαπιστώσουμε ότι εκείνος που έχει το θάρρος να εκφράσει τα συναισθήματά του είναι πολύ πιο δυνατός από τον οποιονδήποτε άλλο. Δε φοβάται την έκθεση, την απόρριψη που ενδεχομένως μπορεί να εισπράξει και δε νοιάζεται για το ίματζ του. Ας δώσουμε στους εαυτούς μας την ευκαιρία να ελευθερωθούν, ν’ αγαπήσουν και ν’ αγαπηθούν φανερά, χωρίς ταμπού και κριτική. Η πραγματική δύναμη κρύβεται στο θάρρος που έχουμε να βγάλουμε το μέσα, έξω.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Αθανασοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
