Το «τιμόνι» είναι γένους ουδετέρου

Υπάρχουν στοιχεία της καθημερινής ζωής που ενώ σήμερα θεωρείται αυτονόητο πως τα απολαμβάνουν ισότιμα άντρες και γυναίκες, αυτό δεν ίσχυε ενίοτε και για τα δύο φύλα. Δικαιώματα που κατακτήθηκαν με κόπο και κόστος, με αγώνα του γυναικείου φύλου. Δικαιώματα που θα έπρεπε να τοποθετούν σήμερα τις γυναίκες σε ισάξια θέση δίπλα στους άντρες αφού στην καθημερινότητά τους αντιμετωπίζουν τις ίδιες δυσκολίες και έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις και συνήθειες. Παρόλα αυτά υπάρχουν ακόμα τομείς που οι άντρες αρέσκονται να προβάλουν την -κατά την άποψή τους- ανωτερότητά τους έναντι των γυναικών και αυτοί δεν είναι λίγοι.

Στην οδήγηση σίγουρα οι άντρες θεωρούν ακόμα πως τα καταφέρνουν καλύτερα κι αυτό αποδεικνύεται απ’ τον τρόπο που συμπεριφέρονται στη γυναίκα οδηγό. Οι «αστείες» ατάκες, τα ανέκδοτα, οι χαρακτηρισμοί είναι ίσως ο πιο απλός και φαινομενικά ανώδυνος τρόπος να δείξουν την αρνητική τους διάθεση για το πώς αντιλαμβάνονται οι γυναίκες την οδήγηση. Στην κοινωνία μας κάποιες αντιλήψεις δυστυχώς δεν εξελίσσονται όπως θα έπρεπε και μένουν στην ντουλάπα του χρόνου καταχωνιασμένες πίσω-πίσω στο τελευταίο ράφι. Φυσικά το τιμόνι για κάποιους είναι δείγμα αρρενωπότητας και χρειάζεται πολλή τεστοστερόνη για να μπορέσεις να το κουμαντάρεις και να βγεις νικητής στη ζούγκλα του δρόμου. Είναι θα λέγαμε σαν μία από τις πρώτες εξετάσεις που περνούν οι άντρες για να αποδείξουν την αξία τους και φυσικά να επιβεβαιώσουν τον ανδρισμό τους. Αυτή η ιδέα όμως όχι μόνο αποτελεί πηγή πίεσης ανάμεσα στο αντρικό φύλο -μιας και δεν είναι όλοι τέλειοι οδηγοί και δεν ανταποκρίνονται στο κακώς φτιαγμένο πρότυπο της κοινωνίας- αλλά οδηγεί σε σεξιστικές συμπεριφορές απέναντι στις γυναίκες που στην περίπτωση αυτή θεωρούνται το αδύναμο φύλο.

Μια ατάκα που καταλαμβάνει την πρώτη θέση στη σεξιστική συμπεριφορά διαχρονικά και που συνεχίζει να ραγίζει τύμπανα και συνειδήσεις είναι το «τράβα πλύνε κανά πιάτο». Αυτόματα, η απαίτηση αυτή καθιστά τη γυναίκα ένα οικειακό αντικείμενο χρήσιμο μόνο για εσωτερικές λειτουργίες του σπιτιού και υποτιμά τις ικανότητές της να ανταπεξέλθει σε άλλους κοινωνικούς ρόλους. Μια ατάκα που δεν προσβάλει μόνο τη γυναίκα σαν φύλο, αλλά την μειώνει σαν ύπαρξη και την καθαιρεί απ’ όλα όσα έχει καταφέρει έως σήμερα. Η λεκτική επίθεση όμως κάποια στιγμή γίνεται αυτονόητη που μπορεί ακόμα και να την εξελίξουν και να φτάσουμε σε σημείο να αντικρίζουμε κρούσματα βίαιης συμπεριφοράς που δεν είναι μόνο εκφραστικά, αλλά συνοδεύονται και από χειρονομίες ή εκδηλώσεις σωματικής κακοποίησης. Έχει αναρωτηθεί ποτέ κανείς γιατί συμβαίνει αυτό;

Οι άντρες έχουν την τάση να νιώθουν συνεχώς πως χρειάζεται να ηγούνται και να αποτελούν τον προτεστάντη μιας αγέλης η οποία φυσικά εξαρτάται απ΄ αυτούς και πρέπει να υπακούει στις επιθυμίες τους. Η καθημερινότητά μας και οι ρυθμοί της, σε συνδυασμό με την ένταξη των γυναικών σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής ξεκινώντας από την εργασία, έχει σε ένα βαθμό περιορίσει την ηγετική ανάγκη του άντρα που δεν είναι τόσο βιολογική αλλά ουσιαστικά είναι κοινωνική σύμφωνα με τις επιταγές του κόσμου και της λειτουργίας του. Γυναίκες πια έχουν εισέλθει σε όλους τους εργασιακούς τομείς καταρρίπτοντας το μύθο για γυναικεία και αντρικά επαγγέλματα γεγονός που κάνει τους άντρες να αμφισβητούν τη δύναμή τους και να ψάχνουν τρόπους και αφορμές για επίδειξή της.

Ο δρόμος, λοιπόν, είναι ένα κομμάτι το οποίο αρνούνται να μοιραστούν με το έτερο φύλο, και να αποδεχτούν πως υπάρχουν γυναίκες οδηγοί που οδηγούν εξίσου καλά ή και καλύτερα από τους ίδιους, δημιουργώντας συνεχώς την εικόνα της γυναίκας που δεν είναι άξια να οδηγήσει σε μακρινές αποστάσεις ή είναι ανίκανη να παρκάρει όπως πρέπει. Έχουν ξεχάσει όμως πως εδώ και πάρα πολλά χρόνια οι γυναίκες μεγαλώνουν και γαλουχούνται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, αφού δεν υπάρχει πλέον εκπαίδευση αρρένων και θηλέων και, επομένως, τα δύο φύλα έχουν πρόσβαση σε κοινή γνώση, βιώματα και εμπειρίες. Στην οδήγηση και τα δύο φύλα λαμβάνουν την ίδια εκπαίδευση, ώστε είναι ικανά να οδηγούν με ασφάλεια, προστατεύοντας τους ίδιους και τους συνεπιβάτες τους. Δεν είναι τίποτα έμφυτο και κανείς δε γεννήθηκε γνωρίζοντας την τέχνη του τιμονιού αλλά όλοι εξασκηθήκαμε με τον ίδιο τρόπο. Τα αντανακλαστικά μας και η ταχύτητα δράσης – αντίδρασης στο δρόμο δε σχετίζεται με το φύλο αλλά με την προσωπικότητα και την εμπειρία.

Οι άντρες, οι σκληροί της ασφάλτου που βρίζουν, χλευάζουν και χτυπούν τις γυναίκες, είναι οι ίδιοι που δεν μπορούν πολλές φορές να κάνουν ούτε τα μισά απ’ όσα μια γυναίκα συντονίζει μέσα σε μια μέρα. Ο δρόμος δεν είναι αρένα ανταγωνισμού και ούτε θα έπρεπε να είναι μια πίστα στην οποία περνάς ή κόβεσαι και συνεπώς γίνεσαι ή όχι αποδεκτός. Η ζωή είναι για να τη ζούμε όλοι μας, στον ίδιο απόλυτο βαθμό. Τα ανθρώπινα συναισθήματα δεν έχουν φύλο και όπως έχει αποδείξει πολλές φορές η ιστορία, φύλο δεν έχει ούτε η εξυπνάδα, ούτε η γνώση, ούτε η καλοσύνη. Την επόμενη φορά φίλε οδηγέ που θα απειλήσεις μια γυναίκα οδηγό ή θα της πεις να πάει σπίτι της γιατί εκεί είναι πιο χρήσιμη, σκέψου πως αυτή η γυναίκα μπορεί να είναι η δασκάλα του παιδιού σου, η γιατρός του πατέρα σου, αλλά πέρα και πάνω από κάθε επαγγελματική ιδιότητα, είναι άνθρωπος ίσος με σένα. Κράτα λοιπόν την επίδειξη δύναμης για να κάνεις τον κόσμο καλύτερο κι όχι για να προσπαθείς να αποδείξεις ποιος είσαι.