Ομόφυλες οικογένειες ομογενών που γίνονται αόρατες στη χώρα μας

Στην Ελλάδα ακόμη μιλάμε για το «διαφορετικό» και πώς θα μπορούσαμε άλλωστε να μην το κάνουμε από τη στιγμή που δεν έχει ξεπεραστεί αυτός ο διαχωρισμός! Παλεύουμε για το δικαίωμα της ανθρώπινης ύπαρξης σε μια χώρα όπου σε πολλές περιπτώσεις δεν την αναγνωρίζει καν. Η προστασία κατά της ζωής δε θα έπρεπε να  αφορά μόνο στη σωματική ασφάλεια ενός ανθρώπου αλλά να δημιουργεί ένα πλαίσιο ψυχολογικής, σωματικής και πνευματικής υγείας χωρίς να διαχωρίζονται σεξουαλικοί, φυλετικοί και άλλοι παράγοντες.

Ένα από τα μεγάλα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί και η ελληνική νομοθεσία -όπως και μερικές ακόμη- αρνείται να δει, είναι το πώς θα αναγνωρίσει τα παιδιά ομόφυλων ζευγαριών που ο ένας ή και οι δύο γονείς είναι Έλληνες όμως ζουν στο εξωτερικό. Πρακτικά αυτό σημαίνει πως αν ένα ομόφυλο ζευγάρι έχει προβεί σε γάμο ή σύμφωνο συμβίωσης σε μια χώρα του εξωτερικού (π.χ. Ισπανία ή Γερμανία) αναγνωρίζεται αυτόματα ως οικογένεια· μέχρι τη στιγμή που θα περάσουν τα σύνορά τους και θα ταξιδέψουν μέχρι την Ελλάδα. Η οικογένεια αυτή παύει να υφίστανται και τα παιδιά που ενδεχομένως μπορεί να υπάρχουν βρίσκονται ξαφνικά ορφανά, αναφορικά με τον νόμο αφού στην περίπτωση που έχουμε δύο άντρες δεν αναγνωρίζεται κανείς ως πατέρας -λείπει η γυναίκα/μητέρα από το πλάνο- και στην περίπτωση δύο γυναικών μόνο η μία μπορεί να βαπτιστεί μητέρα αλλά κι αυτή θα καταγραφεί ως μονογονεϊκή οικογένεια με παιδί αγνώστου πατρός.

Αυτή η συνθήκη πέρα από απλή και εξόφθαλμη καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων κι αξιοπρέπειας είναι κάτι που δημιουργεί αντικειμενικές δυσκολίες. Όταν σε ένα ζευγάρι δεν αναγνωρίζονται οι άνθρωποι ως γονείς τότε το παιδί μένει κυριολεκτικά μετέωρο σε οποιαδήποτε δυσάρεστη εξέλιξη, αφού στο σενάριο που έχουμε δύο μαμάδες που μεγαλώνουν το παιδί τους και η μια, η «δηλωμένη» κι «αναγνωρισμένη» ως μητέρα φύγει από τη ζωή, η σύζυγος δεν έχει κανένα δικαίωμα νομικό επάνω στο ίδιο της το παιδί! Επίσης το ίδιο το παιδί χάνει οποιοδήποτε θεμελιακό του δικαίωμα αφού δεν αναγνωρίζεται ως μέλος μιας νόμιμης οικογένειας.

Ακόμη κι αν αυτό το παιδί χρειαστεί να νοσηλευτεί ή να ταξιδέψει, αυτό δεν είναι εφικτό. Οι γονείς αυτοί έρχονται στο σημείο να ζητούν τα αυτονόητα από τη νομοθεσία, όπως ένα κανονικό πιστοποιητικό γέννησης του παιδιού τους, να δικαιούται να εγγραφεί το παιδί στο δημοτολόγιο της εκάστοτε ελληνικής πόλης που θέλουν να μείνουν, καθώς και να έχει ελληνική υπηκοότητα κι ελληνικό διαβατήριο αφού ο ένας ή και δύο γονείς του είναι Έλληνες και γενικά να έχει ίσα δικαιώματα με όλα τα παιδιά που γεννήθηκαν και ζουν στην Ελλάδα ή έχουν γεννηθεί στο εξωτερικό από Έλληνες, ετερόφυλους, γονείς.

Επίσης, οι οικογένειες αυτές εφόσον δεν αναγνωρίζονται μένουν έξω από επιδόματα και οποιαδήποτε κρατική βοήθεια λαμβάνουν οι υπόλοιποι. Τα παιδιά αυτά λοιπόν μένουν έξω από έναν ολόκληρο κόσμο εξαιτίας μιας ιθαγένειας και μιας υπηκοότητας χάνοντας κυριολεκτικά την υπόστασή τους!

Αντίστοιχα προβλήματα υπάρχουν και στη Βρετανική νομοθεσία όμως εκεί έχουν δοθεί κάποιοι δίαυλοι για να μπορούν να διευθετηθούν σχετικά ζητήματα. Εκεί δίνεται η δυνατότητα στον δεύτερο γονιό να πραγματοποιήσει υιοθεσία εκ των υστέρων στα παιδιά που ήδη μεγαλώνει με τον/την σύζυγο οπότε και τα παιδιά δε βρίσκονται στο κενό αν φύγει από τη ζωή ο ένας γονιός. Αυτό ακόμη δε συμβαίνει στην Ελλάδα! Επίσης στη Βρετανία, αν έχει πραγματοποιηθεί σύμφωνο συμβίωσης σε μία άλλη χώρα και το ζευγάρι αυτό αποκτήσει παιδί με τεχνίτη γονιμοποίηση, τότε αναγνωρίζεται ως οικογένεια και στη Βρετανία αυτόματα. Αυτό φυσικά δε συμβαίνει στην Ελλάδα! Οι οικογένειες αυτές είναι «αόρατες» για το δικό μας κράτος που με πολύ μεγάλη ευκολία μιλά για δικαιοσύνη και νομιμότητα όταν κλείνει τα μάτια στο δίκιο ενός παιδιού.

Σε πολλές χώρες πια όπως και στην Ελλάδα, υπάρχουν ομόφυλα ζευγάρια που μεγαλώνουν παιδιά αλλά δεν υπάρχει κανένα θεσμικό και νομικό πλαίσιο που να καλύπτει τέτοιου είδους περιπτώσεις. Το τοπίο είναι καθόλα αφιλόξενο και δείχνει με κάθε τρόπο την απέχθεια του σε ό,τι μοιάζει διαφορετικό γιατί στην ουσία δεν υπάρχει διαφορετικό. Η αγάπη είναι απλώς συνδυασμοί και ταιριάσματα και τα παιδιά είναι παιδιά και ωφελούν να μεγαλώνουν με γονείς που τα αγαπούν και τα σέβονται και το κράτος το μόνο που έχει να κάνει είναι να δείξει ένα ανθρώπινο πρόσωπο κι έναν απαιτούμενο σεβασμό στην έννοια της ανθρώπινης ζωής! Δε θα σταματήσουμε να μιλάμε για διαφορετικότητα αν δε σταματήσει να είναι διαφορετικότητα!