Οι ερωτικές σχέσεις ξεχωρίζουν απ’ τις υπόλοιπες για πολλούς λόγους. Ο άνθρωπος που έχουμε επιλέξει να στέκεται δίπλα μας δεν είναι απλά ένας ακόμη φίλος με τον οποίο θα μοιραστούμε όμορφες στιγμές και θα κάνουμε όνειρα ένα βράδυ ξαπλωμένοι κοιτώντας το ταβάνι. Βασικά, θα το κάνουμε κι αυτό, αλλά η ουσία είναι πως το σύντροφό μας τον θέλουμε στήριγμα στο πλευρό μας.
Θέλουμε να ‘ναι ο κυματοθραύστης που θα δέχεται τα αλλεπάλληλα χτυπήματα της καθημερινότητάς μας και θα μας προστατεύει ή έστω θα μας συντροφεύει όσο παλεύουμε να μην πνιγούμε. Με αυτήν την έννοια, λοιπόν, χτίζεται μια σχέση στην οποία ο ένας έχει ανάγκη τον άλλο, κυρίως συναισθηματική. Απόλυτα λογικό και θεμιτό, μιας κι οι άνθρωποι δημιουργούν δεσμούς γιατί δεν είναι αυτάρκεις ούτε και μπορούν να ζήσουν για πολύ παρέα με τη μοναξιά τους.
Η παγίδα σε αυτήν την τρυφερή συνειδητοποίηση, όμως, έρχεται όταν η ανάγκη που έχουμε για τον άλλο δεν υπακούει σε ένα μέτρο, καταλήγοντας να μην προκαλεί ευχάριστα συναισθήματα. Υπάρχουν δύο πόλοι που μπορούν να δημιουργήσουν πρόβλημα στην αρμονική εξέλιξη της σχέσης. Ο ένας είναι εκείνος κατά τον οποίο ο εαυτός μας αρχίζει να δημιουργεί περισσότερο χώρο για τον εαυτό του άλλου.
Μειώνουμε τις δικές μας επιθυμίες, εκτιμήσεις κι επιλογές, ανεβάζοντας κατά πολύ τα ιδανικά, τις αξίες και τους πόθους του άλλου. Συνεπώς το εγώ μας χάνει την κυρίαρχη θέση του και δεν μπορεί να μείνει σταθερό κι αυτόνομο μπροστά σε καταστάσεις. Έχει την ανάγκη της απόλυτης συνύπαρξης με το άλλο εγώ, με τρόπο που όχι μόνο αισθάνεται ότι το συμπληρώνει, αλλά ότι το καθοδηγεί. Σε πολλές περιπτώσεις αυτή η ανασφαλής προσέγγιση της σχέσης καταλήγει πνιγερή και για τους δύο, μιας κι ο ένας έχει εναποθέσει όλο το βάρος της ευτυχίας του στον άλλο. Ο δεύτερος νιώθει συνεχώς υπεύθυνος κι απολογούμενος ως προς το συναίσθημα της ανάγκης του άλλου και χάνει κι ο ίδιος την ατομικότητά του για να μην πληγώσει την αγάπη που υποτίθεται πως εισπράττει.
Ο άλλος πόλος είναι η απόλυτη ανεξαρτησία. Μιλάμε πάλι για ένα άκρο που ναι μεν δε δημιουργεί αυτή την τοξική ατμόσφαιρα του προηγούμενου πόλου, αλλά δημιουργεί μια ψυχρότητα κι αδιαφορία που κανείς δε θέλει σε μια ερωτική σχέση.
Όταν ο άλλος δε σε χρειάζεται καθόλου για να μπορέσει να φτιάξει μια όμορφη ζωή και μια πλήρη καθημερινότητα, σου δημιουργεί μια διαφορετική ανασφάλεια. Κακά τα ψέματα, κανείς δε θέλει έναν αδιάφορο σύντροφο που θα μπορούσε πολύ εύκολα κι απλά να ζήσει χωρίς εκείνον και τίποτα δε θα επηρεάσει τους ρυθμούς του αν τον χάσει. Όσο είσαι μαζί με έναν άνθρωπο θέλεις να αποτελείς ουσιαστικό κομμάτι του.
Εδώ, λοιπόν, έχουμε την εξής παρατήρηση στις σχέσεις. Το άτομο που είναι και νιώθει πολύ ανεξάρτητο κι αυτόνομο μέσα σε αυτήν, προκαλεί το σύντροφό του να νιώσει πως δεν είναι χρήσιμος, πράγμα που τον οδηγεί σε μια τεράστια προσπάθεια να κάνει το απόμακρο (όπως το αισθάνεται ο άλλος) ταίρι να νιώσει ανάγκη για εκείνον.
Είναι σαν να μπαίνει σε ένα παιχνίδι στο οποίο ο ένας κυνηγά την προσοχή και το ενδιαφέρον του άλλου για να νιώσει σημαντικός. Είναι απαραίτητο ο καθένας να κρατά στοιχεία του εαυτού του αναλλοίωτα μέσα στη σχέση και να υπάρχει ένας δυναμισμός στις επιλογές και τη διαχείριση καταστάσεων, αλλά όσο πιο δυναμικός είναι κάποιος και το δείχνει με μια στάση αποστασιοποιημένη, λαμβάνει μετά την αντίδραση του άλλου (ως άμυνα στην ανασφάλεια) που δεν είναι και πολύ ικανοποιημένος από αυτή.
Είναι λογικό κάτι που είναι πιο δύσκολο να κατακτηθεί να το θέλουμε ακόμη περισσότερο. Αν ο σύντροφός μας είναι εξαρτημένος από εμάς και βλέπαμε την αδιάκοπη ανάγκη του να μας έχει κοντά του συνεχώς, μπορεί και να αισθανόμασταν πλήξη, έτσι δεν είναι; Όταν, όμως, κρατάει μια συναισθηματική απόσταση και συντηρεί μια ρευστότητα, χωρίς να στηρίζεται τόσο πολύ σε εμάς, τότε μας δημιουργούνται αμφιβολίες και μας ιντριγκάρει αυτό το μυστήριο, ώστε να πράξουμε με τρόπο που να τον κάνουμε επιτέλους να μας χρειάζεται! Αυτός είναι κι ο λόγος που αναζητούμε δυναμικούς ανθρώπους και μας γοητεύουν εκείνοι που μπορεί κι εργασιακά να είναι στην κορυφή μιας ιεραρχίας.
Οι ανεξάρτητοι άνθρωποι αποπνέουν έναν διαφορετικό αέρα, με αυτοπεποίθηση, αποφασιστικότητα και χωρίς καμία μιζέρια κι αυτό είναι άκρως ερωτικό και γοητευτικό, αρκεί να μην το φτάνουμε και στα άκρα, έτσι; Να είμαστε κύριοι του εαυτού μας, να πατάμε στα πόδια μας γερά, αλλά κι ένα «σε χρειάζομαι» πού και πού δεν είναι κακό. Δε μειώνει το δυναμισμό μας, απλά αποκαλύπτει την τρυφερή κι ανθρώπινη πλευρά μας! Άλλωστε, ο έρωτας δε χωνεύει καθόλου το «εγώ» πόσο μάλλον το «εγώ δε σε χρειάζομαι».
Συντάκτης: Μαρία Αθανασοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
