Όταν δεν ξέρεις τίποτα για τον άλλο τότε συμβαίνει ο έρωτας

Ο κεραυνοβόλος έρωτας είναι θα λέγαμε από εκείνα τα πράγματα που κανείς τα σνομπάρει, τα υποτιμά και τα αφήνει στην άκρη ως κάτι περαστικό άνευ σημασίας· κι όμως ο έρωτας αυτός είναι ο απόλυτος. Συνήθως ερωτευόμαστε ανθρώπους μέσα σε καταστάσεις και συνθήκες. Υπάρχουν κουτιά και πλαίσια μέσα στα οποία είναι ήδη τοποθετημένοι κι εμείς τους ανακαλύπτουμε μέσα από αυτά και έτσι δημιουργείται ο έρωτας. Είναι έρωτας όμως αυτός; Ουσιαστικός, βαθύς κι απόλυτος;

Τις περισσότερες φορές που γνωρίζουμε κάποιον άνθρωπο, τον ταυτίζουμε με τα πρόσωπα γύρω του, το μέρος, ρωτάμε τη δουλειά του προσπαθώντας να καταλάβουμε τον ρόλο και τη θέση του στην κοινωνία, την ηλικία και πολλά ακόμη που συνολικά θα μας κάνουν να τον θέλουμε ή όχι. Συνεπώς ερωτευόμαστε ένα πακέτο ολόκληρο και όχι τον «σκέτο» άνθρωπο μέσα σε αυτό. Τώρα θα μου πεις, μα όλο το πακέτο είναι ο άνθρωπος και όλα τα στοιχεία του καθορίζουν την προσωπικότητά του κι εγώ θα σου απαντήσω πως ναι, όμως εάν ήταν ο ίδιος άνθρωπος σε μία άλλη συνθήκη, σε μία άλλη δουλειά, ή έβγαινε σε διαφορετικά μέρη θα σου άρεσε το ίδιο;

Εάν η απάντηση είναι όχι τότε δε μιλάμε για απόλυτο έρωτα, αλλά για ένα πολύ ωραίο ταίριασμα δύο ανθρώπων που είναι καθ’ όλα θεμιτό και πανέμορφο. Ο έρωτας όμως, που σε κάνει να χάνεις το μυαλό σου ξεκινά όταν δεν ξέρεις τίποτα για τον άλλον. Τον βλέπεις και κάπου εκεί ο χρόνος τείνει να παγώσει στην αιωνιότητα και η στιγμή να αποτυπωθεί στα κατάστιχα κάποιου ποιητή. Δεν έχεις ιδέα από πού είναι ή πού βρισκόταν μέχρι πριν μερικά δευτερόλεπτα. Ίσως και μέσα σου να πιστεύεις ότι δεν υπήρχε καν μέχρι τη στιγμή εκείνη αλλά το σύμπαν τον δημιούργησε απευθείας μπροστά σου, για σένα.

Έρωτας λοιπόν είναι να μαγνητίζεσαι από ένα χαμόγελο κι ένα βλέμμα που δε σε αφήνει να ησυχάσεις στην καρέκλα σου. Στριφογυρίζεις, δε βολεύεσαι, ζεσταίνεσαι, γελάς χωρίς λόγο και φυσικά αναζητάς απεγνωσμένα ένα σημάδι ότι όλα αυτά δε συμβαίνουν μόνο στο κεφάλι σου! Κοιτάζεις συνεχώς γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Μια αόρατη δύναμη σε γυρίζει συνεχώς προς το μέρος του και σε προκαλεί να καρφωθείς ασύστολα.

Εντάξει, ακούγονται λίγο υπερβολικά και μεγαλεπήβολα όλα αυτά, αλλά αν το σκεφτούμε καλύτερα, είναι αλήθεια. Όταν η έλξη μας για έναν άνθρωπο είναι σταδιακή ουσιαστικά έρχεται παρέα με την αγάπη. Τον γνωρίζουμε και με τον τρόπο του μας κερδίζει, αυτό είναι κάτι τρυφερό αλλά όχι έντονο σαν τον έρωτα. Άσε που πολλές φορές αυτό που ερωτευόμαστε στους άλλους είναι ο τρόπος που νιώθουν εκείνοι για μας. Είμαστε τόσο ωραιοπαθή όντα ή τόσο αδύναμα κι ανασφαλή, που μέσα από τα μάτια του ερωτευμένου άλλου αγαπάμε εμείς τον εαυτό μας. Αυτό μη μου πεις ότι είναι έρωτας. Βασικά είναι, για τον εαυτό μας! Αγαπάμε τον άλλον επειδή μας αγαπά κι αυτό μας αρέσει. Ο έρωτας όμως δεν κοιτάζει εάν το συναίσθημα είναι αμφίδρομο. Συμβαίνει από τη μία πλευρά, τη δική σου κι απλά εύχεσαι να βρει ανταπόκριση. Να συναντήσει ένα αντίστοιχα ερωτευμένο βλέμμα και μία εξίσου τρελαμένη καρδιά.

Ο απόλυτος έρωτας λοιπόν είναι ο άγνωστος έρωτας· που θες και καίγεσαι να τον ανακαλύψεις, να ψηλαφίσεις κάθε εκατοστό του και να γευτείς κάθε σταγόνα του μέχρι να φτάσεις στο σημείο να τον γνωρίσεις, να τον καταλάβεις και να τον αγαπήσεις.