Ποιον εμπιστεύεσαι να μιλήσεις για την πρώτη σου φορά;

Αχ, αυτή η πρώτη φορά! Μια στιγμή που τυπικά σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας ζωής και το τέλος της παιδικής μας ηλικίας, με όλη την αθωότητα που αυτή κουβαλά. Φυσικά, όλα αυτά –όπως είπαμε– μονάχα κατά τους τύπους, γιατί η παιδικότητα είναι κάτι που μπορείς να κρατήσεις μέχρι τα βαθιά σου γεράματα και να μη σταματήσεις ποτέ να ‘χεις αθώα κι αγνή ψυχή, όσα κορμιά κι αν αγγίξεις στην πορεία της ζωής σου. Η πρώτη φορά, όμως, είναι καθόλα συναρπαστική.

Έχεις αυτή τη μικρή αγωνία ενός άγνωστου δρόμου που καλείσαι να περπατήσεις, χωρίς το χέρι των γονιών σου ή την παρέα των φίλων σου. Είσαι μόνος ανάμεσα σε σκέψεις, επιθυμίες, ορμόνες, άγνωστες λειτουργίες του σώματός σου και, φυσικά, συναισθήματα. Για να φτάσεις σε αυτήν την πόρτα στο τέλος του δρόμου πρέπει να ‘σαι γεμάτος από έρωτα (ή έστω ενθουσιασμό που τον βαφτίζεις «έρωτα», πολλές μα πολλές πεταλούδες στο στομάχι και σπίθες στην καρδιά και τα μάτια!

Ε, ναι, έτσι αξίζει η πρώτη φορά πολύ περισσότερο από όλες τις υπόλοιπες, κι ας είναι ημιτελής, η άγαρμπη, ή τέλος πάντων αγχωτική. Είναι μαγική μέσα στην ανωριμότητά της. Το θες, το περιμένεις, το φαντάζεσαι, κι έρχεται εκείνη η στιγμή που ανακαλύπτεις έναν κόσμο που όσο κι αν έχεις ακούσει να στον περιγράφουν, αν δεν έχεις ακουμπήσει εσύ ο ίδιος το πόδι σου εκεί, δεν τον καταλαβαίνεις. Είναι σαν να πατά ο άνθρωπος στο φεγγάρι. Όλοι το ‘χουμε δει, όλοι το ‘χουμε θελήσει, αλλά κανείς μας δεν μπορεί να νιώσει όπως εκείνος που, τελικά, το κατάφερε.

Μέσα σε όλα αυτά τα μαγικά που συμβαίνουν, φυσικά υπάρχουν και τα δύσκολα ή μάλλον εκείνα που δεν είναι τόσο εύκολα διαχειρίσιμα. Αυτή τη στιγμή σου θέλεις να τη μοιραστείς με κάποιον. Έχεις ανάγκη να μεταφέρεις αυτά που ένιωσες κι αυτά που έζησες ενώ ταυτόχρονα χρειάζεσαι και μερικές συμβουλές σαν πρωτάρης που είσαι. Συνεπώς, μπορεί να το μοιραστείς με το κολλητάρι σου, αλλά ίσως είναι καλό να το εκμυστηρευτείς και σε κάποιον μεγαλύτερο και πιο έμπειρο σε παρόμοιες καταστάσεις, ώστε να σου δώσει και τις πιο πρακτικές συμβουλές που έχεις ανάγκη. Και κάπου εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Πόσο εύκολο είναι να το πεις στους γονείς σου;

Η σχέση γονιού και παιδιού έχει πολλές μορφές και διαστάσεις. Κάθε γονιός επιλέγει να στέκεται στο πλευρό του παιδιού του με τον δικό του τρόπο και με εκείνον που κάθε φορά ο ίδιος θεωρεί σωστό. Οι εμπειρίες κι οι αξίες που έχει κάθε γονιός αλλάζουν και δεν υπάρχει μία αντικειμενική προσέγγιση απέναντι σε όλα τα παιδιά, άρα δεν μπορούμε να ‘χουμε και μία γενικευμένη αντίδραση όλων των γονιών.

Το μόνο βέβαιο είναι πως οι γονείς πρέπει να ‘χουν ανοιχτά αφτιά, ανοιχτά μάτια και πάνω από όλα ανοιχτές αγκαλιές για τα παιδιά τους. Είναι πολύ σημαντικό τα παιδιά να μπορούν να υπολογίζουν στη βοήθεια και τη συμβουλή του κηδεμόνα, χωρίς να φοβούνται να εκφράσουν τις επιθυμίες και τις πράξεις τους. Το ιδανικό, λοιπόν, θα ήταν να μπορεί το παιδί, όταν (ή και, καλύτερα, πριν) βιώσει την πρώτη του φορά, να απευθυνθεί στον γονιό του και να κάνει εκείνη την κουβέντα που θα το βοηθήσει να προστατευτεί και ταυτόχρονα να χαρεί όλο αυτό το συναίσθημα.

Επειδή, όμως, τίποτα δεν είναι ιδανικό, υπάρχουν κι οι περιπτώσεις που τα παιδιά δεν έχουν την άνεση να εμπιστευτούν ένα τέτοιο γεγονός στους γονείς τους. Τότε κάνουν την εμφάνισή τους άλλοι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά στο περιβάλλον του παιδιού κι έχουν κατακτήσει την εμπιστοσύνη τους.

Θείοι, θείες, νονοί, νονές, ξαδέρφια μεγαλύτερα ή και κάποιοι στενοί οικογενειακοί φίλοι που θα δείξουν ενδιαφέρον και θα συμβουλέψουν σύμφωνα με τη γνώμη και την εμπειρία τους. Έχουν τη δύναμη να βοηθήσουν τον έφηβο να καταλάβει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσής του αλλά και το πόσο σοβαρό είναι όλο αυτό μέσα στην ομορφιά και την ευχαρίστηση που μπορεί να προσφέρει.

Δεν είναι εύκολο να μιλήσεις για το θέμα που η κοινωνία μας έχει καταδικάσει σε ένα απ’ τα μεγαλύτερα ταμπού της εποχής. Ο έρωτας, όταν γίνεται συνειδητά, με καθαρή επιλογή κι επιθυμία, δεν είναι ποτέ λάθος και κανείς δε θα έπρεπε να ντρέπεται να μιλήσει για την πρώτη φορά που βιώνει μία απ’ τις πιο ωραίες εμπειρίες της ανθρώπινης ύπαρξης. Δε χωρούν ενοχές σε κάτι που το σώμα ζητά από μόνο του. Το σημαντικό είναι να ‘χεις ανθρώπους που εμπιστεύεσαι για να μπορείς να ανοίγεις την ψυχή σου, τώρα και για πάντα!