Πόσα απαγορεύουμε σήμερα στα παιδιά μας που εμείς κάναμε μικροί;

Τα παιδικά μας χρόνια, καθώς τα φέρνουμε στο μυαλό μας, είναι γεμάτα από τρεχαλητά σε γειτονιές κι αλάνες, κρυφτό που κρατούσε ώρες ατελείωτες, ποδηλατάδες, λερωμένα ρούχα, ανεπανάληπτες τούμπες και μελανιές για τις οποίες καμαρώναμε σαν να πήραμε παράσημα για τις εξαιρετικές μας επιδόσεις σε ένα ακόμη παιχνίδι του δρόμου.

Όλα αυτά τα σκεφτόμαστε, τα αναπολούμε αλλά αν τυχόν κι ακούσουμε το βλαστάρι μας να κοντοζυγώνει τέτοιου είδους επικίνδυνες αποστολές δεν πετάμε κι από τη χαρά μας! Γιατί λοιπόν όλα αυτά που εμείς τώρα νοσταλγούμε σχεδόν με δάκρυα συγκίνησης στα μάτια, να είναι τόσο απαγορευτικά στο μυαλό μας για τα ίδια τα παιδιά μας;

Αρχικά, ένας μεγάλος και καθοριστικός ίσως παράγοντας είναι η αλλαγή της εποχής αναφορικά με την επικινδυνότητα και τη χαμένη αθωότητα της γειτονιάς. Εντάξει, σίγουρα οι γειτονιές ανέκαθεν  έκρυβαν και τις σκοτεινές γωνιές τους όμως όταν εμείς ήμασταν παιδιά δεν υπήρχε ο ίδιος φόβος στο να βγουν τα παιδιά έξω να τρέξουν, να παίξουν, να φωνάξουν, να τσακωθούν, να μοιάσουν να δημιουργήσουν σχέσεις, δεσμούς και μνήμες. Σήμερα αυτό μοιάζει σχεδόν ουτοπικό αφού οι περισσότερες γειτονιές δεν διατίθενται για παιχνίδι στο δρόμο. Οι λόγοι πολλοί. Η απίστευτα συσσωρευμένη κίνηση που καθιστά το παιχνίδι στον δρόμο επικίνδυνο αλλά και το ότι πια είμαστε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων δε μας βοηθά να εμπιστευτούμε να αφήσουμε έστω και λίγο το παιδί μας από τα μάτια μας ώστε να παίξει μόνο του με τα υπόλοιπα παιδιά.

Πέρα όμως από τις συνθήκες που μπορεί να μας κάνουν λιγάκι πιο διστακτικούς, πολλά από αυτά που κάναμε εμείς ως παιδιά, στα μάτια μας σήμερα φαντάζουν παρακινδυνευμένα, σχεδόν τρομακτικά. Αυτό έχει να κάνει με τη διαφορά του ρόλου μας. Η άγνοια κινδύνου που είχαμε στην παιδική μας ηλικία έρχεται να αντικατασταθεί από το αίσθημα της ασφάλειας και της προστατευτικότητας. Τώρα εμείς είμαστε οι ενήλικες που οφείλουμε να προλάβουμε τις παρορμητικές κινήσεις των παιδιών μας και να σκεφτούμε ώριμα και σωστά. Αυτόματα το παιδί που ήμασταν δίνει τη θέση του στον γονιό που είμαστε. Το αίσθημα ευθύνης και η αγάπη που έχουμε πια στα παιδιά μας είναι ικανές να μας μετατρέψουν σε έναν διαφορετικό άνθρωπο από αυτόν που ήμασταν.

Μικροί μπορεί να λατρεύαμε να τρέχουμε με το ποδήλατο και να γελούσαμε με κάθε πτώση που έφερνε μαζί της καμία μελανιά ή γδάρσιμο, τώρα όμως το ένστικτό μας φωνάζει όταν δούμε το δικό μας παιδί να πραγματοποιεί μια έξαλλη πορεία με το ποδήλατό του. Βέβαια, μερικές φορές γκρινιάζουμε όχι μόνο για την ασφάλεια του παιδιού αλλά και για την ψυχική μας ηρεμία που καθόλου δεν ταρασσόταν όταν εμείς χτυπούσαμε κατσαρόλες παριστάνοντας αριστοτέχνες ντραμίστες ενώ τώρα τρέχουμε να μαζέψουμε τις κουτάλες από τα χέρια των παιδιών μας μπας και γλιτώσουμε κάτι από την ηρεμία του εγκεφάλου μας. Αυτό βέβαια ίσως να μην είναι τόσο σωστό και δίκαιο, εδώ που τα λέμε.

Είναι πασιφανές πως όσο μεγαλώνουμε και οι συνθήκες γύρω μας αλλάζουν, κάνουμε και εμείς τη δική μας προσωπική αλλαγή. Κάπου εκεί είναι και το σημείο που έλεγαν οι γονείς μας, πως θα καταλάβουμε όταν μπούμε στη θέση τους. Και ναι, καταλάβαμε! Όμως ίσως για να μπορέσουμε να καταλάβουμε καλύτερα και τα παιδιά μας, να φροντίσουμε να κρατήσουμε και λίγο ενεργό και ζωντανό το παιδί μας μέσα μας. Η ασφάλεια είναι βέβαια το απαραίτητο ζητούμενο, όμως ας μην πάμε στο άλλο άκρο βάζοντας τα παιδιά μας συνεχώς σε ένα αποστειρωμένο και φλατ περιβάλλον. Ας τα κάνουμε να ευχαριστηθούν τις στιγμές τους ώστε να έχουν τις ωραιότερες μνήμες όταν εκείνα γίνουν εμείς.