Ερωτεύομαι σημαίνει πως πρέπει να παραδεχτώ ότι κάτι μου λείπει. Είναι πολύ συνηθισμένο τα τελευταία χρόνια να λέει κανείς πως δεν είναι το άλλο μισό κανενός και πως αποτελεί μια ολότητα, πως αυτό που επιθυμεί είναι να γνωρίσει ακόμη μια και να βαδίσουν μαζί πια στο ίδιο μονοπάτι. Αυτή η σκέψη βασίζεται στην αυτονομία και την ανεξαρτησία που θέλει να έχει ο άνθρωπος ώστε να μη νιώθει -και το βασικό να μη δείχνει- ευάλωτος κι αδύναμος. Φυσικά κι υπάρχουν άτομα που ζουν ευτυχισμένα μόνα τους και δε θ’ άλλαζαν τίποτα απ’ αυτό. Αλλά μήπως υπάρχουν κι εκείνοι που όντως θέλουν κάποιον για να ολοκληρωθούν και ντρέπονται να το ξεστομίσουν; Μήπως γι’ αυτό οφείλεται η κουλτούρα που βλέπει τον έρωτα σαν αδυναμία;
Η εποχή επιβάλλει δυναμικές κι αυτόνομες προσωπικότητες που μπορούν να αντεπεξέλθουν στα πάντα, χαρακτήρες που παλεύουν και δαμάζουν τα κύματα της ζωής τους χωρίς καμία απολύτως βοήθεια. Μόνοι τους όλοι κουβαλάνε τα στραβά τους και μόνοι τους ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια που τους οδηγούν πιο κοντά σε κάθε στόχο. Εκεί είναι το σημείο που κλείνονται στη μοναξιά τους και συνειδητοποιούν πως τελικά έχει και τ’ αρνητικά της, ειδικά αν είσαι από εκείνους που θέλουν έναν άνθρωπο στο πλάι τους.
Μαθαίνουμε να λειτουργούμε σαν μηχανές, μόνοι, χωρίς ανθρώπινο χέρι να μας ορίζει. Αρκεί να πατήσει κάποιος ένα κουμπί -οι γονείς μας ίσως- κι από εκεί και πέρα δε χρειαζόμαστε τίποτα παραπάνω για να παράγουμε έργο και να δημιουργούμε καθημερινά ζωή. Εκπαιδευόμαστε στο «μόνοι μας», πιστεύουμε στον έναν και μοναδικό εαυτό μας, απορρίπτουμε τη βοήθεια γιατί κρύβει μέσα της υποχρέωση του «εμείς». Εμείς δεν έχουμε ανάγκη να υποχρεωθούμε πουθενά. Ζούμε όμως έναν αγώνα μιας μάταιης ανεξαρτησίας, λες και σ’ αυτόν τον κόσμο ζούμε μόνοι. Αυτό είναι το βασικό, ότι τελικά δε ζούμε μόνοι και δεν είναι κακό να θέλουμε παρέα. Είναι εντάξει ν’ αφήσουμε τον έρωτα να μάς πλησιάσει.
Όταν λοιπόν, εκείνος καταφέρνει να διαπεράσει τον τοίχο που έχουμε υψώσει, εμείς πρέπει να παραδεχτούμε πως τελικά στο παρελθόν δε νιώθαμε τόσο πλήρεις όσο νομίζαμε. Όταν είμαστε ασφυκτικά γεμάτοι προφανώς δεν έχουμε χώρο για κάτι άλλο· κι όμως, όταν ερωτευόμαστε πάντα βρίσκουμε χώρο μέσα μας για να χωρέσει ένας καινούργιος άνθρωπος. Φυσικά κι εκείνος δεν έρχεται μόνος. Φέρνει μαζί του τις ανασφάλειές του, τα τραύματά του, τις δυνάμεις του, τις δικές του τάσεις για ανεξαρτησία. Ξαφνικά η μοναξιά μας κάνει χώρο για μια νέα μοναξιά αλλά τι λένε τα μαθηματικά σε τέτοιες περιπτώσεις; Πόσο κάνει μοναξιά και μοναξιά;
Ο έρωτας δεν είναι πάντα ξεκάθαρος γιατί δεν είναι πάντα αληθινός. Για να τον αναγνωρίσεις και να ξεχωρίσεις αν είναι πραγματικός πρέπει να αναγνωρίσεις ταυτόχρονα κάτι πέρα από την ατομικότητά σου. Όταν δίνεις χώρο και χρόνο στον νέο άνθρωπο να μπει μέσα στην καρδιά σου, στη ζωή σου και να βρει εκεί τον χώρο του τότε αρχίζεις να καταλαβαίνεις. Η αγάπη δεν έχει εγωισμό, τουλάχιστον όχι εκείνον που σε κάνει να ελέγχεις και να απαιτείς. Αντίθετα, είναι ένα μέρος της ελευθερίας κι αφήνει το «εγώ» να γίνεται σιγά-σιγά «εμείς», έτσι από μόνο του, αβίαστα.
Δε σε υποχρεώνει κάποιος να σκεφτείς τον άλλον, τον υπολογίζεις από μόνος σου· τον νοιάζεσαι. Σταματάς να σκέφτεσαι πώς είναι η ζωή για σένα και ονειρεύεσαι πως θ’ είναι η ζωή για εσάς. Η μοναξιά σου αγκαλιάζει την άλλη μοναξιά κι εσύ αναγνωρίζεις τα ελαττώματά σου. Βλέπεις κι όλα όσα σου έλειπαν και αρνιόσουν να παραδεχθείς και στον εαυτό σου. Η μεγαλύτερη απόδειξη ότι αγαπάμε αληθινά είναι ο παραμερισμός του εγώ μας. Φυσικά ούτε το τσαλαπατάμε, ούτε το ακυρώνουμε, απλώς το κάνουμε στην άκρη για να μπορέσει να συναντηθεί με το εγώ του άλλου. Έτσι συμβαίνει στον έρωτα, είμαστε οι λέξεις του άλλου ανθρώπου, γινόμαστε το μέσο επικοινωνίας του με τον κόσμο και συνομιλούμε κάπως έτσι με την ευτυχία.
Είναι καιρός να παραδεχτούμε πως δεν είναι κακό να νιώθουμε ελλιπείς, να θέλουμε έναν άνθρωπο δίπλα μας. Είμαστε όλοι σκορπισμένα κομμάτια ενός παζλ, που μπορεί να δείχνουν πολλές εικόνες αλλά πάντα θα αναζητούν τα διπλανά τους ώστε να σχηματίσουν τη μεγάλη εικόνα. Άλλοι βρίσκουν αυτά τα κομμάτια στα πρόσωπα των φίλων και της οικογένειας και άλλοι σ’ αυτό του έρωτα. Και αναζητάμε αυτά τα τελευταία πρόσωπα χωρίς να το παραδεχόμαστε πουθενά. Φοβόμαστε ν’ αντιμετωπίσουμε τη συνειδητοποίηση ότι η μοναξιά δε μας αρέσει, δεν τη γουστάρουμε. Και τελικά μπράβο σ’ όλους όσους καταφέρνουν κι είναι χαρούμενοι χωρίς συνοδοιπόρο, τους θαυμάζουμε και τους σεβόμαστε αλλά εμείς δεν είμαστε έτσι -και δε χάλασε ο κόσμος-. Μας αρέσει να ψάχνουμε τ’ άλλο μας μισό, να το βρίσκουμε, να το χάνουμε, να παλεύουμε γι’ εκείνο, ν’ αποφασίζουμε πως τελικά πέσαμε έξω και να ξεκινάμε πάλι από την αρχή. Μας αρέσει να είμαστε το κομμάτι ενός παζλ κι όχι το παζλ ολόκληρο, έτσι γι’α αλλαγή.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Αθανασοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
