Πότε θα σταματήσουμε να εμποδίζουμε την αυτόνομη μετακίνηση των ΑμεΑ;

Ο πολιτισμός μίας χώρας φαίνεται από πολλά πράγματα, κυρίως όμως απ’ το πόσο φροντίζει κι αγαπά τους κατοίκους της. Η εκπαίδευση, η υγεία κι η κοινωνική πρόνοια είναι σημεία μέσα απ’ τα οποία ανιχνεύουμε την ποιότητα ενός κράτους. Όλα ξεκινούν απ’ την παιδεία, με την ευρύτερη έννοια, που παρέχεται στους ανθρώπους ήδη απ’ την πολύ μικρή τους ηλικία. Η διαμόρφωση της προσωπικότητας είναι θεμελιακό ζήτημα για όλη τη μετέπειτα ζωή των ανθρώπων, αφού καθορίζει το πώς σκέφτονται και λειτουργούν μέσα σε μία κοινωνία αλλά επίσης καθορίζει και το σύστημα αξιών της.

Η δική μας χώρα, λοιπόν, χωλαίνει σε όλα τα σημεία που αναφέρθηκαν παραπάνω και το αποδεικνύει περίτρανα με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι με κινητικές κι άλλες δυσκολίες στην καθημερινότητά τους. Ένα κράτος φτιαγμένο από «κανονικούς» κι αψεγάδιαστους ανθρώπους απευθυνόμενο σε ομοίους. Πόσες φορές δεν αναρωτήθηκες, πώς ανεβαίνει ένας άνθρωπος με αμαξίδιο σε ένα λεωφορείο, όταν συχνά κι εσύ ο ίδιος δυσκολεύεσαι; Η απάντηση είναι απλή, δεν ανεβαίνει. Κανένα (ή σχεδόν κανένα) λεωφορείο στη χώρα μας δε διαθέτει ειδική μπάρα ή κάποιο μηχανισμό που να επιτρέπει την είσοδο με αμαξίδιο.

Γενικότερα, όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν είναι φιλικά ως προς την πρόσβαση ανθρώπων με κινητικές δυσκολίες. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στην είσοδο πολλών δημόσιων υπηρεσιών, όπου δεν έχει υπάρξει καμία μέριμνα έως σήμερα για ασφαλή κι εύκολη πρόσβασή τους. Αυτό βέβαια θα ήταν καλό να γίνει όχι μόνο σε δημόσιους φορείς αλλά και σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, μιας κι όλοι αξίζουν ίσα δικαιώματα στη διασκέδαση ή τις αγορές χωρίς να ταλαιπωρούνται ή να χρειάζονται οπωσδήποτε συνοδούς.

Συνεχίζοντας την περιπλάνησή μας, συνειδητοποιούμε την ελλιπή σήμανση που υπάρχει και φυσικά παρεμποδίζει την ομαλή κίνησή τους, ενώ το πιο μαγικό από όλα είναι τα πλακάκια στα πεζοδρόμια που προορίζονται για ανθρώπους με προβλήματα όρασης αλλά κάπου στη μέση της διαδρομής σταματούν απότομα, μιας κι ένα δέντρο ή ένα κολονάκι κάνει αισθητή την παρουσία του. Είναι πραγματικά θλιβερό να βλέπεις ότι γίνεται μία προσπάθεια δημιουργίας πεζοδρομίου με σκοπό την άρτια όδευση τυφλών, αλλά αυτή η ίδια η προσπάθεια να βουτά στο κενό τόσο εύκολα και χωρίς καμία αιτία με ειδικά πλακάκια που σταματούν απότομα χωρίς καμία ειδοποίηση, κάτι λοιπόν που ο πεζός θα πρέπει να μαντέψει.

Το πρόβλημα όμως δεν εμφανίζεται μόνο απ’ την ελλιπή κρατική μέριμνα, αλλά το συναντάμε καθημερινά κι απ’ την αδιάφορη κι ασυνείδητη ατομική υπόσταση του καθενός ξεχωριστά. Για όλους εκείνους που παρκάρουν μπροστά απ’ τις ελάχιστες μπάρες αναπήρων φράζοντας την άνοδο και την κάθοδο απ’ τα πεζοδρόμια, ή παρκάρουν στις μετρημένες θέσεις για οχήματα ατόμων με ανάγκες, τα λόγια είναι περιττά!

Ένα λεπτό αρκεί για να μπούμε στη θέση του άλλου και να αντιμετωπίσουμε μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα. Εδώ έρχεται να ταιριάξει η αρχή αυτής της σκέψης αναφορικά με την παιδεία. Στην παιδεία μας, φαίνεται, δε συγκαταλέγεται να φροντίζουμε και να αγαπούμε τον διπλανό μας σεβόμενοι τις ανάγκες του. Τοποθετούμε τον εαυτό μας και τη δική μας διευκόλυνση ενάντια στην επιβίωση του άλλου.

Τελικά εμείς τι κάνουμε για να αλλάξει αυτός εδώ ο κόσμος; Το δικό μας λιθαράκι στο μεγάλο τοίχο της ελπίδας θα το βάλουμε ποτέ ή θα αρκεστούμε στο να δίνουμε μαθήματα κι οδηγίες αρχιτεκτονικής; Τίποτα σε αυτό τον κόσμο δε γίνεται αν ο καθένας μας ως μονάδα δεν αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεται και δρα. Ένα βήμα τη φορά κι όλοι οι δρόμοι θα ανοίξουν προς το καλύτερο!