Συνεχή μηνύματα∙ ενδιαφέρον ή πίεση κι έλεγχος;

«Καλημέρα, μωρό μου»∙ αναστεναγμός. Ίσως απ’ τα πιο ωραία μηνύματα που θα λάβεις στο κινητό σου, μόλις ανοίξεις τα μάτια σου, ικανό να σου δώσει το καλύτερο boost για να ξεκινήσεις την ημέρα σου! Μια «καλημέρα» μας κάνει να χαμογελάμε, μας φτιάχνει τη διάθεση και μας χαρίζει μια σταγόνα αισιοδοξίας μέσα σε έναν κυκεώνα υποχρεώσεων κι ευθυνών. Πόσο μάλλον όταν αυτή η καλημέρα είναι από αυτόν που περιμένεις, αυτόν, αυτόν.

Διαβάζεις το μήνυμα και δεν το χορταίνεις. Το ξανακοιτάζεις, ανεβαίνεις-κατεβαίνεις στη συνομιλία μέχρι να συναντήσεις την προηγούμενη καληνύχτα που έδωσε τη θέση της σε αυτή την καλημέρα και χαμογελάς φαρδιά πλατιά στο κρεβάτι σου, χουζουρεύοντας ακόμα αγκαλιά με το μαξιλάρι! Μα υπάρχει πιο όμορφη μέρα, αναρωτιέσαι; Ο τυχερός της καρδιάς σου, για ακόμα μία μέρα, απέδειξε πως σε σκέφτεται και πως αποτελείς τη μόνη του έννοια, επειδή μόλις ξύπνησε σου είπε καλημέρα. Τέλεια -ή κι όχι!

Ένα λάθος που συμβαίνει πολλές φορές μέσα στις σχέσεις είναι να ταυτίζουμε τα μηνύματα και την ανάγκη για συνεχή ενημέρωση με την αγάπη, το νοιάξιμο και τη σκέψη. Φυσικά όλοι ξεκινήσαμε με τις καλύτερες των προθέσεων κι από μία αληθινή επιθυμία να μοιραστούμε με το έτερον ήμισυ τις στιγμές που δεν μπορούσαμε να απολαύσουμε ο ένας τη φυσική παρουσία του άλλου. Συνεπώς, ένα μήνυμα είναι πολλές φορές ανακουφιστικό, ώστε να νιώθουμε τον άνθρωπό μας πιο κοντά μας!

Επίσης, πάντα αυτοί οι διάλογοι του «τι θα κάνεις σήμερα;» ή «πού πήγες πριν;» είναι οι πρώτες αφορμές για να ξεκινήσει η κουβέντα ανάμεσα σε δύο ανθρώπους και να συνεχιστεί το φλερτ, κι όλα να πάρουν τον δρόμο της οικειότητας. Με λίγα λόγια όλοι ξεκινάμε τις καλημέρες και τις καληνύχτες, επειδή θέλουμε να δείξουμε το ενδιαφέρον μας σε ένα πρόσωπο κι επειδή μας αρέσει να μιλάμε μαζί, του ώστε να συνεχιστεί σε κάτι πιο απτό και πραγματικό. Στην αρχή, όλα μας μοιάζουν όμορφα και κάπως γλυκούλικα και τρυφερά και μοιραζόμαστε όλη μας την καθημερινότητα μέσα από μηνύματα αλλά και φωτογραφίες, που πια μέσα σε δευτερόλεπτα έχουν σταλεί κι έχουν περιγράψει με πλήρη λεπτομέρεια τη στιγμή.

Όσο περνά ο καιρός κι η σχέση προχωράει, ανακαλύπτουμε πως ο προσωπικός μας χώρος και χρόνος έχει εξαφανιστεί, αφού παντού και πάντα είναι σαν να βρισκόμαστε μαζί με το έτερον ήμισυ. Όσο αυτό γίνεται από κοινού σε ένα επίπεδο βιώσιμο και κάνει και τους δύο να περνούν καλά, είναι γοητευτικό και φυσικά αξιοθαύμαστο. Έρχεται, όμως, η στιγμή που το ενδιαφέρον γίνεται πίεση κι η πίεση οδηγεί σε άγχος!

Πόσες ήταν οι φορές που όλοι μας γκρινιάξαμε επειδή δε λάβαμε την καθιερωμένη μας καλημέρα; Πόσες φορές σκεφτήκαμε ότι ο σύντροφός μας δε μας αγαπά, επειδή ξεχάστηκε να μας πει ότι θα πήγαινε κάπου ή ότι έφτασε στη δουλειά του; Αυτό συμβαίνει επειδή έχουμε συνηθίσει να ξέρουμε τα πάντα για τον άνθρωπο με τον οποίο είμαστε μαζί κι επειδή η καθημερινότητά μας είναι κάτι που γενικά πια προβάλουμε πολύ μέσω των social –ακόμη και σε ανθρώπους όχι τόσο κοντινούς μας–, μας φαίνεται απόλυτα φυσιολογικό να ξέρουμε την παραμικρή κίνηση του άλλου και φυσικά μας δυσαρεστεί οποιαδήποτε συμπεριφορά δε συμβαδίζει με αυτό!

Καβγάδες και γκρίνιες απ’ τη μία πλευρά προκαλούν άγχος και στους δύο, αφού κι αυτός που ξεκινά τα παράπονα, τείνει να ζει με τον φόβο και το άγχος της παράλειψης εκείνης που θα τον εκθέσει στα μάτια του συντρόφου ως «δάσκαλο που δίδασκε…». Όλο το ενδιαφέρον κι η αγάπη έχει μετατραπεί σε ένα αέναο παιχνίδι κυριαρχίας κι ελέγχου. Μπερδεύουμε το «σ’ αγαπώ» με το «είσαι δικός/η μου», και θέλουμε να γνωρίζουμε τις κινήσεις, ακόμη και τη σκέψη του άλλου, στο όνομα του ενδιαφέροντος και της ανησυχίας, ενώ δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ανασφάλεια, που μας κάνει να θέλουμε να ‘χουμε το αγαπημένο μας πρόσωπο σε διαρκή επιτήρηση.

Η μεγαλύτερη έκφραση αγάπης είναι η ελευθερία και το δικαίωμα να επιλέγει ο άλλος να ‘ναι μαζί σου και να στο δείχνει χωρίς να εκβιάζεται. Είναι υπέροχο ο άλλος να σου λέει «καλημέρα» και «καληνύχτα», χωρίς φόβο όμως πως αν δεν το πει θα γίνει στόχος στα πενήντα μέτρα και θα τον εκτελέσεις εν ψυχρώ!

Ας αφήσουμε τα πράγματα να συμβαίνουν μόνα τους, γιατί μόνο τότε είναι αληθινά. Καλύτερα τρεις καλημέρες γεμάτες αγάπη και στοργή παρά είκοσι άψυχες, κενές, που δε στάλθηκαν για κανέναν άλλο λόγο πέρα απ’ το για να αποφευχθεί μια ακόμη γκρίνια! Όσο πιο ελεύθεροι είμαστε τόσο πιο αληθινά αγαπάμε!