Θέλουμε το σπίτι λαμπίκο πριν έρθουν οι γονείς μας

Τι είναι πιο εφιαλτικό απ’ το να χτυπά το κουδούνι του σπιτιού σου στις 8 το πρωί; Να χτυπά στις 8 το πρωί απ’ τη μαμά σου, η οποία καταφθάνει απροειδοποίητα χωρίς κανένα ίχνος ευαισθησίας για τον χαμένο σου ύπνο, ενώ μάλιστα το σπίτι σου ενδέχεται να ‘ναι ακατάστατο!

Αποχαιρετάς το χουζούρεμα δραματικά, σαν να χάνεις τον μεγάλο σου έρωτα, ενώ το νευρικό σου σύστημα χτυπάει κόκκινο, προσπαθώντας να σκεφτείς αν είναι όλα εντάξει στο σπίτι. Ας παραδεχτούμε πως όλους μας, όσο κι αν μεγαλώσουμε, όσων χρονών κι αν είμαστε, όσο ανεξάρτητοι και cool κι αν θέλουμε να φαντάζουμε, πάντα μια γονική έφοδος μας αποδιοργανώνει!

Μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου έρχονται στο μυαλό μας διάφορα mini tasks που προσπαθούμε να τικάρουμε νοητά για να σιγουρευτούμε πως τα έχουμε εκτελέσει. «Έχω πλύνει τα πιάτα; Έχω μαζέψει τα ρούχα; Εκείνο το κουτί από την πίτσα το πέταξα ή ακόμη αποτελεί εικαστική παρέμβαση στο κατά τα άλλα υπέροχο σαλόνι μου;». Όλα αυτά γίνονται αυτόματα κι είναι λογικό κι επόμενο να μην προλαβαίνουμε να κάνουμε και πολλά μέχρι να ανοίξουμε επιτέλους την πόρτα.

Φυσικά, το ίδιο συμβαίνει και με μια κανονισμένη επίσκεψη. Ένα τηλεφώνημα τύπου «είσαι σπίτι; έρχομαι» είναι ικανό να βγάλει από μέσα μας όλη τη νοικοκυροσύνη που κρύβαμε απ’ τα παιδικά μας χρόνια μέχρι τα σημερινά ενήλικα. Ακόμη κι αν όντως το σπίτι μας είναι σε μια πολύ καλή κατάσταση, θα τρέξουμε πανικόβλητοι να βρούμε εκείνες τις λεπτομέρειες που πιστεύουμε πως θα μας στερήσουν το 10 με τόνο ή έστω μόνο τον τόνο.

Καθαρίζουμε λεκάνες, πλένουμε νιπτήρες και γενικά κάνουμε μια mini γενική, μέχρι να φτάσει ή ώρα της επιθεώρησης. Κι εντάξει, όταν έχεις λίγο περίεργους γονείς κι η μαμά σου είναι ξαδέρφη με την παστρικοθοδώρα, τον καταλαβαίνουμε τον ντουβρουτζά, αν όμως έχεις δύο φυσιολογικούς γονείς, τι σε πιάνει και κάνεις μέχρι και τις αρμούς με μπατονέτα κάθε φορά;

Το ερώτημα, λοιπόν, έχει πιο βαθιές προεκτάσεις κι έχει να κάνει με την ανεξαρτησία που μάλλον δεν έχουμε κατακτήσει και τόσο όσο θα θέλαμε αλλά και τη συνεχή μας προσπάθεια να πείσουμε τον κόσμο όλο –κι εμάς μαζί, πρώτους απ’ όλους– πως, ναι, περνάμε και μόνοι μας καλά, τα καταφέρνουμε μια χαρά! Σε καμία περίπτωση δε θα επιτρέψουμε στον εαυτό μας να δείξει αδύναμος κι ότι χρήζει οποιασδήποτε οικιακής βοήθειας, αφού η επιλογή του να μείνουμε μόνοι μας είναι αποκλειστικά δική μας, άρα πρέπει να αποδεικνύουμε πως είμαστε απόλυτα ικανοί να την στηρίξουμε.

Είναι σαν ένα γόητρο που πρέπει να κρατήσουμε ατόφιο κι αψεγάδιαστο. Ένα πεντακάθαρο σπίτι που μοσχοβολά αρώματα και χλωρίνη είναι σίγουρα η πιο τρανή απόδειξη ότι είμαστε σε θέση να ανταποκριθούμε στις αρμοδιότητες ενός ενήλικα κι ότι όλα αυτά που μας έλεγαν οι γονείς μας μέσα στα χρόνια, δεν πήγαν εντελώς στράφι. Αυτό, όμως, είναι κάτι που μας συμβαίνει υποσυνείδητα, χωρίς καμία στοχευμένη σκέψη·  το να θέλουμε να πράττουμε, δηλαδή, τα βέλτιστα κι εκείνα που σίγουρα θα χαροποιήσουν και θα κάνουν τους γονείς μας να φουσκώνουν από περηφάνια κι ικανοποίηση.

Η καλοτακτοποιημένη ζωή, η οποία αντανακλάται και μέσα από ένα καθαρό σπίτι, είναι το πιο μεγάλο «κοίτα, μαμά, τα κατάφερα» που θα μπορούσαμε να πούμε κι όχι τόσο για να το αποδείξουμε όντως στους γονείς μας, αλλά κυρίως για να το αποδείξουμε στον εαυτό μας! Να δούμε εμείς οι ίδιοι πως η απόφασή μας να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας είναι ολόσωστη και καθ’ όλα πετυχημένη. Η τυπική επιβεβαίωση κι εκείνη η ανάλαφρη επιβράβευση απ’ τους γονείς μας, φυσικά, δίνει πάντα ένα θετικό πρόσημο στην αυτοπεποίθησή μας και την αποζητάμε ανεξάρτητα απ’ την ηλικία μας!

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα ακουστεί το «ντριν» κι η μαμά ή ο μπαμπάς θα ‘ναι απ’ έξω, μη φρικάρεις και τόσο πολύ αν το μπάνιο δεν αστράφτει και το πάτωμα δε γλιστράει, επ’ ουδενί δεν ήρθαν για να σε τσεκάρουν αλλά μόνο για να σου πουν την πιο γλυκιά τους καλημέρα ή καληνύχτα!