Μία από τις μεγαλύτερες συγγραφικές φιγούρες που πέρασε κι άφησε βαθιά χαραγμένο το αποτύπωμά της στην παγκόσμια λογοτεχνία ήταν αναμφίβολα η Βιρτζίνια Γουλφ. Μια γυναίκα με θυελλώδη ζωή, βουτηγμένη στα άδυτα της ψυχής της, που κατάφερε ν’ αναδυθεί και να λάμψει. Ακροβατώντας πάντα στα όρια της πραγματικότητας και του φανταστικού, χτυπημένη από δυσκολίες, κακοποιήσεις και ψυχικές νόσους μπόρεσε να μιλήσει για όσα απασχολούν τον άνθρωπο κι ακόμη περισσότερο τη γυναίκα. Αποτέλεσε σύμβολο του φεμινισμού και δε δίστασε να θίξει στα έργα της θέματα όπως η μοναξιά, η ανεξαρτησία, οι σχέσεις -ετερόφυλες και μη-, ο γάμος οι πολιτικοί αγώνες, η τρέλα. Πολλά από αυτά εμπνευσμένα από τη δική της, πολυτάραχη ζωή.
Η κατά κόσμον Άντελαιν Βιρτζίνια Στίβεν γεννήθηκε στις 25 Ιανουαρίου του 1882 από γονείς που η ζωή και η δουλειά τους ήταν τα βιβλία· ο πατέρας της κριτικός λογοτεχνίας και η μητέρα της από οικογένεια που διατηρούσε εκδοτικό οίκο. Έτσι η Βιρτζίνια από μικρή μπορούσε να ταξιδεύει στους μαγικούς κόσμους των σελίδων αφού κι ο ίδιος ο πατέρας της τής είχε χαρίσει ελεύθερη πρόσβαση σε όποιο βιβλίο εκείνη επιθυμούσε. Η ίδια, επηρεασμένη από τον Τζόις και τον Προυστ, κατάφερε ν’ αναδείξει έναν εντελώς δικό της τρόπο γραφής τόσο εσωτερικό, αληθινό και ζωντανό που δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητος.
Πρωταγωνίστρια του μοντερνισμού, εισήγαγε τον εσωτερικό μονόλογο στη γραφή ενώ ένα ακόμη εντυπωσιακό στοιχείο ήταν ο τόπος που χρησιμοποιούσε τον χρόνο. Τον απέδιδε σαν εκείνος να είναι κάτι αιώνιο που δε σταματά και δεν ολοκληρώνεται. Έρχεται συνειρμικά και φεύγει, όπως οι σκέψεις και τα όνειρα. Ποιητική πάντα μέσα στον ρεαλισμό της, διαπραγματευόταν στα έργα της εκείνο που τελικά διαπραγματευόταν συνεχώς σε όλη της τη ζωή: «Όλα αυτά που ζούμε, συμβαίνουν στην πραγματικότητα;»
Μια προσωπικότητα που έπασχε από νευρικούς κλονισμούς οι οποίοι ξεκίνησαν από το 1904 και μέχρι το τέλος της ζωής της έφευγαν κι επέστρεφαν οδηγώντας την πολλές φορές σε κέντρα για θεραπεία αλλά και σε 2 απόπειρες αυτοχειρίας με χάπια, που όμως έζησε μια γεμάτη ζωή. Καλές, κακές ή και τραγικές στιγμές χάραξαν τον δρόμο της κι όλα έγιναν τροφή για να δώσει στους αναγνώστες της αφού σε πολλά έργα της εντοπίζουμε δικά της στοιχεία, ψήγματα της ψυχής και της ζωής της. Το ένα έργο της διαδέχεται το άλλο κι όλα αυτά ανάμεσα σε θεραπείες σε κλινικές, ταξίδια, πόλεμο και φυσικά έναν γάμο.
Το 1912 παντρεύεται με πολιτικό γάμο τον Λέοναρντ Γουλφ τον οποίο θα λατρέψει αλλά δε θα διστάσει να απατήσει δημιουργώντας ερωτική σχέση με μια γυναίκα. Συγκεκριμένα την επίσης συγγραφέα Βίτα Σάκβιλ-Γουέστ την οποία συναντά το 1922 στα καλλιτεχνικά σαλόνια που συνήθιζαν να συναναστρέφονται όλοι οι διανοούμενοι. Βέβαια αυτή η σχέση θα χαρακτηριστεί περισσότερο συναισθηματική παρά ερωτική, αφού οι ερωτικές τους συνευρέσεις ήταν ελάχιστες. Ακόμη, η Βιρτζίνια, εμπνευσμένη από την ερωμένη της γράφει το έργο Ορλάντο. Αυτή η σχέση όμως τελειώνει και οι δυο γυναίκες γίνονται πολύ καλές φίλες.
Η πολυπλοκότητα της Βιρτζίνια δε σταματά όμως μόνο στο υπέροχο συγγραφικό της ταλέντο, τις δοκιμές με το άλλο φύλο, την εξερεύνηση των σχέσεων, την τρέλα. Η ίδια έκανε ιδιαίτερα μαθήματα ελληνικών κι έγραψε ένα έργο σχετικά, με τίτλο: «Για την άγνοια των Αρχαίων Ελληνικών». Δε σταματούσε την εξέλιξη του πνεύματός της ακόμη κι όταν μετά από πολλά χρόνια εξομολογήθηκε την κακοποίηση που δέχτηκε από τον ετεροθαλή αδερφό της όταν εκείνη την μόλις 6 ετών. Ένα πλάσμα τόσο εύθραυστο που βρήκε όμως τον τρόπο να δυναμώσει την ψυχή και να ζήσει όσα περισσότερα άντεχε. Μια ζωή όλο στροφές κι εκπλήξεις. Το πιο σημαντικό πάθος της ήταν εκείνος ο άσβεστος πόθος για την τέχνη που την οδήγησε σε ολέθριες επιλογές, πειραματισμούς με ένα τέλος που κανείς δεν ήθελε, αλλά πολλοί είχαν καταλάβει.
Τον Μάρτιο του 1941 αποφασίζει να δώσει τέλος στη ζωή της. Όταν κατάλαβε ότι δεν υπήρχε πια επιστροφή επέλεξε να τελειώσει την ηρωίδα της δικής της αληθινής ιστορίας ποιητικά κι απλά όμως μόνο εκείνη θα μπορούσε. Γέμισε τις τσέπες της με πέτρες, έφτασε στις όχθες του ποταμού Ουζ και χάθηκε μέσα στα παγωμένα του νερά αφήνοντας πίσω 2 γράμματα για τους αγαπημένους της ανθρώπους -τον άντρα της Λέοναρντ και την αδερφή της Βανέσα- καθώς κι όλες τις γραμμές που έγραψε με πάθος, αγάπη, αφοσίωση, ερωτισμό, μανία κι εμμονή. Μίλησε στην ψυχή του κόσμου γιατί κανείς άλλος δεν ήταν τόσο μέσα χωμένος στην άβυσσο της ύπαρξής του και δε μίλησε με τόσο θάρρος για όλα αυτά που καίνε τα σωθικά καθημερινά.
Ο πιο ακριβής χαρακτηρισμός που θα μπορούσαμε να δώσουμε σε αυτή τη δημιουργό είναι εκείνος που έγινε και τίτλος στη βιογραφία που έγραψε για εκείνη ο Βέρνερ Βάλντμαν, «Ιδιοφυής και μόνη». Μια προσωπικότητα ανυπότακτη με δίψα για ζωή και γνώση την οποία ήθελε να μεταδώσει αλλά στην ουσία, ακόμα κι αν είχε ανθρώπους να την αγαπούν, ποιος μπορούσε να την καταλάβει; Ποιος μπορούσε να συναγωνιστεί και να δαμάσει το πνεύμα της, να της κάνει παρέα στους λαβύρινθους του μυαλό της; Μάλλον κανείς.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Αθανασοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
