Χωρίς έρωτα άντεξαν παραπάνω

Μπορείς να ζήσεις χωρίς έρωτα; Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πώς θα ήταν η ζωή σου, αν δεν τον είχες νιώσει ποτέ; Αν δεν είχες γνωρίσει τη γεύση του; Ο έρωτας έρχεται πάντα ακάλεστος, ακριβώς τη στιγμή που αποφασίζεις να μην τον περιμένεις. Κρύβεται στη γωνία κι εμφανίζεται μόνο όταν ξέρει σίγουρα πως εσύ δεν τον έχεις πάρει χαμπάρι. Γίνεται έμπνευση για δημιουργία, κίνητρο για δράση κι όνειρο για τη ζωή.

Αυτό το σκίρτημα που νιώθεις στην αρχή του κι όλα τα χαριτωμένα έντομα στο στομάχι είναι, στα σίγουρα, απ’ τα πιο όμορφα πράγματα που σου έχουν συμβεί. Σκέψεις, λέξεις, συναισθήματα, όλα έχουν αυτόν ως αφετηρία και πηγή. Όμως υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που ποτέ δε λαχτάρισαν κάποιον τόσο πολύ, που να χτυπά η καρδιά τους έξω απ’ το στήθος τους και καμία πεταλούδα δεν έκανε την κοιλιά τους να γαργαλιέται. Όσο άδικο κι αν μας φαίνεται αυτό σήμερα, σε μία αναδρομή στο παρελθόν, τότε που τα προξενιά έδιναν κι έπαιρναν, φάνταζε απλά δεδομένο και φυσικό επόμενο.

Οι άνθρωποι δεν ερωτεύονταν, δεν προλάβαιναν, δεν είχαν καν την επιλογή. Τους δένανε με όρκους πίστης, αφοσίωσης και συμφέροντος. Πολλοί που κατάφεραν να ερωτευτούν έμειναν με τον έρωτα αυτό μαράζι κι ελάχιστοι, τυχεροί ή απλά θαρραλέοι, μπόρεσαν να τον ζήσουν. Σήμερα, πάλι, μπορεί να ξεχάσαμε τα συνοικέσια μα δεν ξεχνάμε το συμφέρον, τον φόβο, τον κυνισμό. Διακρίνουμε, έτσι, ζευγάρια που αντί για τις ψυχές τους έχουν ενώσει μοναξιές, εταιρείες, μισθούς και κοινωνικές επιταγές. Αυτές οι σχέσεις κρατάνε; Τελικά, αν το συναίσθημα είναι εκείνο που μπορεί να διαλύσει μια σχέση, αφού κανείς δεν μπορεί να το ελέγξει, μήπως οι λογικές συμπράξεις είναι αυτές που αντέχουν στον χρόνο;

Παίρνοντας αυτή τη σκέψη και πατώντας πάνω σε μία βάση συμφεροντολογική, οι σχέσεις που δημιουργούνται με κάποιον ρεαλιστικό σκοπό ίσως και να κρατάνε περισσότερο, όσο το συμφέρον συνεχίζει να υπάρχει. Αν, δηλαδή, ο ένας εκ των δύο συντρόφων βρίσκεται στη σχέση για να επωφελείται οικονομικά απ’ τον άλλον, όσο εκείνος έχει χρήματα κι άνεση, τότε όλα θα βαίνουν καλώς. Και μπορεί εσύ να αναρωτιέσαι πώς κοιμάται τα βράδια κοντά του, εκείνος όμως είναι ευτυχισμένος, γιατί έχει κάνει την επιλογή που τον εκφράζει κι αυτός είναι ο δικός του τρόπος για την ισορροπία και την πληρότητα -ή, έστω, την ψευδαίσθησή τους.

Και δεν είναι μόνο το τι κερδίζεις, αλλά και το πόσο αντέχεις. Γιατί σε μια σχέση που δεν υπάρχει έρωτας, πάθος και τρέλα, μπορείς να ανεχτείς με περισσότερη ευκολία την απιστία ή κάποιο φλερτ του συντρόφου σου με άλλον, γιατί πολύ απλά δεν καίγονται τα σωθικά σου από πόθο και ζήλια. Χαρακτηριστικά, στην ταινία «Μικρά Αγγλία» του Παντελή Βούλγαρη η μάνα των δύο πρωταγωνιστριών είχε αναφέρει πως οι γυναίκες είναι καλό να μην παντρεύονται όποιον αγαπάνε, έτσι θα πονούν λιγότερο όταν οι άντρες τους πέφτουν σε ξένες αγκαλιές.

Θα λέγαμε, επομένως, πως οι σχέσεις αυτές μπορούν να κρατήσουν αιώνια, σαν όλα τα ζευγάρια των παππούδων που βλέπουμε να περπατούν χεράκι-χεράκι. Κάποιοι από αυτούς ίσως ερωτεύτκαν κάποτε, στ’ αλήθεια, άλλοι πάλι έμαθαν να αγαπούν ο ένας τον άλλον γιατί δεν είχαν άλλη επιλογή.

Τα βασικά χαρακτηριστικά που βλέπουμε να χρειάζονται για να στεριώσει μια σχέση, ειδικά σε δύσκολες εποχές, είναι ο σεβασμός, η κατανόηση, η ειλικρίνεια και το νοιάξιμο, κι (όπως έχει αποδειχθεί) αυτά, μερικές φορές, έρχονται και χωρίς έρωτα και φυτρώνουν ακόμη και στις σχέσεις που μπορεί να ξεκίνησαν χλιαρά και συμβιβασμένα.

Το επικίνδυνο σε μια τέτοια σχέση είναι να χτυπήσει το κουδούνι ο έρωτας. Τότε όλα μπορούν να γκρεμιστούν με ένα μόνο ντριν, κι εκείνος που θα του ανοίξει την πόρτα θα εξαφανιστεί μια και καλή απ’ το τοπίο. Δεν ελέγχεται το κάψιμο αυτό στην καρδιά, δεν αγνοείται η φλόγα μέσα σου, που θες να τη σβήσεις στα φιλιά εκείνου που ερωτεύτηκες.

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι το δυσκολότερο πράγμα να μελετήσει κανείς κι είναι αδύνατο να εγγυηθεί πως βρήκε τη συνταγή για να πετύχουν. Δεν υπάρχουν σωστές δόσεις, ούτε ζυγίσματα∙ τόσο αλάτι, τόση αγάπη, τόση ζάχαρη και τόσος έρωτα. Για τον καθένα μετράνε αλλιώς.