Ζητάμε γνώμες μέχρι να μας πουν αυτό που μας βολεύει

Πάντα οι δικοί μας άνθρωποι είναι αυτοί στους οποίους απευθυνόμαστε στη χαρά και τη λύπη μας. Είναι εκείνοι που χαμογελούν με τον ενθουσιασμό μας, κατανοούν τη θλίψη μας, ακούν τα παράπονά μας και δίνουν λύση στα προβλήματά μας. Σε πολλές των περιπτώσεων, βέβαια, δε μας ενδιαφέρει και πολύ το να μας βρουν λύση, όσο το να μας ακούσουν.

Χρειαζόμαστε τον χρόνο και την προσοχή τους σαν απόδειξη πως κάποιος είναι εκεί για εμάς. Το να μοιραζόμαστε τις ανησυχίες, που ενίοτε μας βαραίνουν, είναι κι ένας τρόπος να ακούμε κι εμείς ξανά το θέμα που έχει προκύψει και να το επεξεργαζόμαστε βαθύτερα. Όσο το συζητάμε τόσο αυτό δουλεύεται μέσα μας και τόσο βρίσκει τις απαντήσεις του σιγά-σιγά με πιο καθαρό μυαλό και λιγότερη συναισθηματική φόρτιση.

Ο καθένας από εμάς λειτουργεί εντελώς διαφορετικά σε στιγμές κρίσης κι επιλέγει τον δικό του τρόπο αντίδρασης κι αναζήτησης λύσης. Υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να κρατούν μέσα τους τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και προσπαθούν να τα ξεμπερδέψουν μόνοι τους. Δεν έχουν την ανάγκη να τα εκφράσουν ή φοβούνται τις απαντήσεις που θα λάβουν. Μερικές φορές γινόμαστε αρκετά σκληροί κι επικριτικοί στο όνομα της αλήθειας και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που καταντάμε αγενείς με την πρόφαση πως είμαστε απλά ειλικρινείς. Αυτός, λοιπόν, είναι ένας λόγος που οδηγεί κάποιους στο να μην επιθυμούν να συζητήσουν κάτι που τους αφορά, όπως και το ότι μπορεί να μη θέλουν να ακούσουν μια άποψη που μπορεί να ταράξει τα δεδομένα τους όπως τα ‘χουν στο μυαλό τους.

Υπάρχουν, όμως, κι εκείνοι που δε διστάζουν να αναφέρουν τη δυσάρεστη ή έστω πολύπλοκη θέση στην οποία μπορεί να έχουν περιέλθει ή το δίλημμα στο οποίο έχουν βρεθεί. Το συζητούν με κοντινούς φίλους, το θέτουν στο τραπέζι της παρέας, ίσως ακόμη και να ρωτούν γνωστούς και συναδέλφους. Αρχικά, αυτό έχει το θετικό του ότι έχουν αποδεχτεί την κατάσταση και δεν ντρέπονται να μιλήσουν γι’ αυτή, να πάρουν γνώμες και να δουν το θέμα τους από μια σφαιρική ματιά, χωρίς να βυθίζονται μόνο σε αυτό που οι ίδιοι κρίνουν σωστό. Εδώ, όμως, γεννιούνται άλλα ερωτήματα, που ίσως να μην έχουμε σκεφτεί ούτε κι εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας. Ποιος είναι ο λόγος που χρειαζόμαστε πια τόσες πολλές γνώμες; Όταν μας βγαίνει αβίαστα να μιλάμε για το πρόβλημά μας παντού, ίσως να περιμένουμε κάτι περισσότερο από μια διαφορετική οπτική.

Πέρα απ’ το προφανές, που είναι η σύγκριση πολλών απόψεων κι η πολύπλευρη θέαση του προβλήματος, διακρίνουμε ίσως και μία ανάγκη για προσοχή. Τα άτομα που έχουν ανάγκη να μοιράζονται όσα τους απασχολούν με πολλούς, ζητούν από τους ακροατές τους λίγο χρόνο, λίγο κουράγιο κι ενδιαφέρον κι όταν τα λαμβάνουν όλα αυτά αισθάνονται σημαντικοί. Οπότε είναι πολύ πιθανό να νοιάζονται περισσότερο για τα συμπονετικά βλέμματα των άλλων παρά για τη γνώμη τους αυτή καθ’ εαυτήν ή για μια πιθανή λύση στο πρόβλημά τους.

Ένας άλλος λόγος που ίσως να ‘ναι κι ο πιο σημαντικός κι αντιπροσωπευτικός για τους περισσότερους από εμάς είναι το γεγονός πως εμείς ήδη από πριν έχουμε μια συγκεκριμένη άποψη στο μυαλό μας και προσπαθούμε απεγνωσμένα να επαληθευτούμε. Θέλουμε να βρούμε εκείνη τη μία γνώμη που θα μας κάνει να νιώσουμε πως έχουμε κατευθυνθεί σωστά, πως έχουμε δίκιο κι είμαστε στον σωστό δρόμο για την επίλυση της όποια κατάστασης μας ταλαιπωρεί.

Έχουμε την ανάγκη για μια επιβεβαίωση που θα μας κάνει να νιώσουμε πως εξαρχής γνωρίζαμε πώς να κινηθούμε και κάναμε την καλύτερη επιλογή. Κανείς από εμάς δεν είναι έτοιμος να ακούσει πως έχει άδικο, πως βλέπει ένα ζήτημα εντελώς λανθασμένα. Συνεπώς, σε όσους περισσότερους μιλήσει για εκείνο που τον απασχολεί, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχει να βρει εκείνη τη μία λύση που του είναι πιο βολική, πιο κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του, ώστε να μη χρειαστεί να αλλάξει κάτι από αυτό που έτσι κι αλλιώς δε θέλει να αλλάξει.

Ίσως να ‘ναι κάτι που δε γίνεται σκόπιμα και κανένας δε θα παραδεχόταν ανοιχτά για τον εαυτό του, αφού όλοι μας θέλουμε να δείχνουμε ανοιχτοί στην κριτική, πρόθυμοι να ακούσουμε γνώμες αλλά και τα λάθη μας, όμως ίσως τώρα να ταυτιστούμε μ’ αυτήν την εκδοχή. Δεν είναι κακό να μοιραζόμαστε τα προβλήματά μας, μιας κι είναι ο καλύτερος τρόπος να ανακουφιζόμαστε και να τα αντιμετωπίζουμε με πιο καθαρό μυαλό, όμως είναι σημαντικό να ξέρουμε τι ακριβώς περιμένουμε απ’ τους άλλους και πόσο χρήσιμο είναι αυτό για την επίλυση του θέματός μας, την ουσιαστική, όχι εκείνη που απλά θα μας φέρει ξανά στο μηδέν.