Άλλη η γλύκα των δανεικών ρούχων

Αυτή η μανία ξεκινάει μόλις μπεις στην κρεβατοκάμαρα ενός πολύ δικού σου ανθρώπου, συγγενή ή φίλου. Μια επιθυμία πηγαία, απλά αναβλύζει από μέσα σου και δε θα καταλαγιάσει αν δεν τη χορτάσεις. Όχι, δεν κρύβουν φαγητά στο κομοδίνο. Εκεί, έχουν, όμως τις ντουλάπες τους κι εκεί προκύπτει αυτή η ανεξέλεγκτη δίψα να εξερευνήσουμε τα ρούχα τους.

Μπλούζες, παντελόνια κι αξεσουάρ που εσύ ο ίδιος ίσως ποτέ να μην αγόραζες, όταν τα βλέπεις όμως απ’ αυτή τη θέση, του παρατηρητή, ξαφνικά τα θες σαν καψούρης που μόλις τον έχουν φτύσει κι έχει κολλήσει. Τα θες εδώ και τώρα, κι ας είναι μόνο για μία φορά. Εν τέλει, μπορεί να καταλήξεις να παρακαλάς να σου δανείσουν κάτι που να μη σου αρέσει καν -όχι, τουλάχιστον, υπό νορμάλ συνθήκες.

Τι μας πιάνει και ξαφνικά ό,τι δεν είναι δικό μας φαντάζει ιδανικό, δεν το ξέρω. Ξέρω, όμως, πως είναι κάτι που ανέκαθεν συμβαίνει όταν βρισκόμαστε μπροστά απ’ την ντουλάπα πολύ οικείων μας προσώπων. Φαντάζομαι πως πρόκειται για κάποια αόρατη κι αυτονόητη αμοιβαία συνθήκη που έρχεται αυτομάτως μαζί με τους οικογενειακούς και φιλικούς δεσμούς.

Άλλωστε, η αμοιβαιότητα αυτής της ανάγκης μας δε δημιουργεί προβλήματα. Γιατί εσύ θα θελήσεις να οικειοποιηθείς το φούτερ που αγόρασε τελευταία το κολλητάρι σου κι εκείνος το μπλουζάκι σου, με ‘κείνη τη στάμπα, που όταν το πρωτοείδατε στη βιτρίνα σε κορόιδευε όταν έλεγες πως σ’ αρέσει. Όπως και να ‘χει, μιλάμε για ένα ακόμη υγιές δούναι και λαβείν των ανθρωπίνων σχέσεων. Ίσως και να μας έχει μείνει απ’ το ανταλλακτικό εμπόριο ή και να πρόκειται για μια ακόμη μορφή γενναιοδωρίας, αφού για τους αγαπημένους μας καθετί δικό μας είναι και δικό τους.

Όπως και να ‘χει, τους ευχαριστούμε πολύ κι ας ξέρουμε πως την επόμενη φορά που θα πάμε για ψώνια θα μας υπενθυμίσουν με τρόπο να πάρουμε κι εμείς ένα παρόμοιο με εκείνο το τζιν τους που επάνω τους το λατρέψαμε κι ύστερα τους το δανειστήκαμε. Μόνο που δε βρίσκεται εκεί το νόημα, αν το αγοράσουμε εμείς κι είναι πια δικό μας, χάνεται η μαγεία του.

Είναι αλλιώς ένα κομμάτι που δε σου ανήκει να κάνει guest εμφανίσεις στην ντουλάπα σου, αλλιώς το απολαμβάνεις όταν ξέρεις πως σε λίγες μέρες θα πρέπει να το επιστρέψεις και δε θα το ‘χεις πια. Έχει κι αυτή την αίσθηση της ανάμνησης ενός δικού μας ανθρώπου, που μας δίνει επιπλέον χαρά. Ενώ αν έμενε απλά στην γκαρνταρόμπα μας εσαεί, πιθανότατα να κατέληγε κάπου στη γωνία, πεταμένο κι αχρησιμοποίητο να περιμένει το εποχιακό ξεσκαρτάρισμα για να αλλάξει θέση.

Αυτό που μας ενθουσιάζει είναι αυτό που δεν έχουμε, αυτό που δεν ξέρουμε, αυτό που ίσως να μην τολμούσαμε να αγοράσουμε, αφού είναι πολύ διαφορετικό απ’ το στιλ μας. Γι’ αυτό κι αυτές οι εξορμήσεις στις ντουλάπες φίλων και συγγενών μας ενθουσιάζουν πολύ την πρώτη φορά, μιας κι έχουμε πολλούς θησαυρούς να ανακαλύψουμε κι έπειτα κάνουμε επιδρομές μόνο αν αποκτήσουν κάτι νέο.

Είναι η γλύκα του διαφορετικού, είναι το ανικανοποίητό μας που μας κάνει να θέλουμε πάντα ό,τι δεν έχουμε, είναι και λίγο η απληστία μας ή η ζηλίτσα μας, είναι και που θαυμάζουμε το γούστο όσων αγαπάμε, όποιος έχει νιώσει αυτή την αίσθηση μπροστά σε μια ξένη ντουλάπα που τον προκαλεί να την ανοίξει, ξέρει. Ας το ομολογήσουμε, λοιπόν, μεταξύ μας, να το πάρουν απόφαση κι εκείνοι που δε συμμερίζονται τη λόξα μας και ζουν στη μονοτονία του δικού τους μοναχά γούστου.

Πάντως, δεν είμαστε επικίνδυνοι, δεν έχουμε σκοπό να σφετεριστούμε τα πράγματά σας, μόνο για λίγο να τα δανειστούμε κι ύστερα θα τα επιστρέψουμε, κι ίσως, τελικά, όλο αυτό να μην έχει να κάνει με την απληστία μας αλλά περισσότερο με την ιδέα του μοιράσματος ανάμεσα σε αγαπημένα πρόσωπα. Ενστερνιζόμαστε την αισθητική σας χωρίς ενδοιασμούς και την προσαρμόζουμε στη δική μας προσωπικότητα. Στην ουσία, είναι μια πράξη αγάπης, όπως όταν πίνουμε απ’ το ίδιο ποτήρι με εσάς. Κι, αντιστρόφως, όταν εμείς βρισκόμαστε στη θέση εν δυνάμει χορηγού του ντυσίματός σας, απολαμβάνουμε μια κρυφή ικανοποίηση αλτρουισμού και παράλληλα τονώνεται η αυτοπεποίθησή μας, αφού οι επιλογές μας αρέσουν.

Στην τελική, όλα δίνουν χαρά μόνο όταν μοιράζονται!