Τα αδιέξοδα να τα λήγεις όσο είναι νωρίς

Η χημεία είναι σίγουρα αίσθηση μοναδική. Ένα κοίταγμα αρκεί να ξυπνήσει συναισθήματα κι ύστερα απλά όλα χάνονται για να παραδοθείτε στη στιγμή. Μόνο που ακριβώς εδώ αρχίζει η σκηνή να θυμίζει την ιστορία του Οδυσσέα και των Σειρήνων. Αρχικά δε βλέπεις κανέναν απολύτως λόγο να κλείσεις τα αφτιά σου. Τουναντίον, θες διαρκώς κι άλλο, γιατί είναι έρωτας, ό,τι πιο εθιστικό δηλαδή. Όμως πόσο γρήγορα η ιστορία επιβεβαιώνεται; Πολύ, και θα εκπλαγείς δυσάρεστα, μα έτσι πρέπει να γίνει.

Στην αρχή θα ταλαιπωρήσεις τα «γιατί», θα αναρωτιέσαι πώς μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, γιατί η λογική να βάζει τέλος σε μια επιθυμία, τόσο νωρίς μα και τόσο διακριτά, που δεν μπορείτε να μη δείτε το φινάλε. Δεν μπορείτε να μην το νιώσετε, ούτε να το παραβλέψετε.

Γίνεται, και μάλιστα πολλές φορές, να έχουμε μια απίστευτη σύνδεση με κάποιον, μια ισχυρή ερωτική έλξη, που όμως δεν μπορεί να οδηγηθεί πουθενά, διότι έτυχε να μη ζητάτε τα ίδια πράγματα ο καθένας απ’ τη ζωή του -έστω όχι σ’ αυτή τη φάση. Θες σχέση, δε θέλει. Θέλει αυτός, δε θες εσύ. Δεν έχει σημασία. Μπορεί σε πέντε χρόνια να αντιστραφούν οι ρόλοι. Τώρα όμως τα «θέλω» σας σάς θέλουν χωριστά και σε καμιά περίπτωση δεν ξεκινάμε να μιλάμε για συμβιβασμούς κι υποχωρήσεις.

Τα παζάρια ας έρχονται τουλάχιστον μόνο αφού έχει περάσει κάποιο διάστημα κοινής πορείας, αφού έχεις γνωρίσει τον άλλον και σου ‘χει εμπνεύσει κάποια εμπιστοσύνη, αφού σου ‘χει δώσει να καταλάβεις πως θα έκανε κι εκείνος το ίδιο. Τότε, ναι, ίσως και να αξίζει. Όχι, όμως, για τίποτα λιγότερο από αυτό.

Εξάλλου, όταν μπαίνεις σε μια διαδικασία εκπτώσεων από τόσο νωρίς, μάλλον δε θα προλάβει καν να εξελιχθεί όλο αυτό, όχι σε κάτι που να μη σε υποτιμά. Και τις ελάχιστες, όμως, φορές που ο έρωτας θα καταφέρει να επιβιώσει, οι υποχωρήσεις θα επανέλθουν σαν θυμωμένα, χαμένα κι αδικημένα χρόνια που ζητούν εκδίκηση. Και τη θέλουν από εκείνον που σε έκανε να προβείς σε αυτές, που σ’ άλλαξε και σ’ έκοψε στα μέτρα του. Τότε, κι εσύ πηγαία θα βρεθείς απέναντι να κατηγορείς τον άλλον.

Ποιο το νόημα, λοιπόν, σε όλη αυτήν την ανοησία των αναμονών και των παρατάσεων όταν δεν ξέρουμε τι θέλουμε κι αν ξέρουμε, φοβόμαστε να το υποστηρίξουμε, να το διεκδικήσουμε, να το απαιτήσουμε. Χάνοντας τις επιθυμίες μας, χάνουν και τον εαυτό μας. Γινόμαστε μια ολοκληρωτικά εξαρτώμενη παρουσία που πια δεν έχει δικούς της στόχους, αλλά εκπληρώνει όσα κάποιος άλλος λαχταρά. Όσο κι αν αντέξουμε κι όσα κι αν ανεχτούμε, ο όποιος έρωτας θα εξατμιστεί από μέσα μας, σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Αδιέξοδο, έτσι;  Κι όμως, όχι. Ακόμη ο δρόμος σου έχει μια τελευταία στροφή, μια τελευταία έξοδο, πριν το ασυγχρόνιστο, ανεκπλήρωτο ή, τελικά, μονόπλευρο συναίσθημα σε ρίξει στις πιο βαθιές λακκούβες των απογοητεύσεων. Μην την αγνοήσεις όσο κι αν θελήσεις να πας κατευθείαν στον ερωτικό γκρεμό σου. Προστάτευσε τον εαυτό σου από μια πολύ πιο επώδυνη κατάσταση που ‘ναι προδιαγεγραμμένο πως σε περιμένει στο τέλος της λάθος διαδρομής που επιμένεις να θες να πάρεις.

Βλέπεις, δεν έχουμε όλοι μαντικές ικανότητες, έχουμε όμως ένα ένστικτο και κάποιους φίλους που συνήθως βλέπουν από μακριά όταν μια τέτοια κατάσταση πλησιάζει. Ας τους ακούσουμε και δε θα το μετανιώσουμε.

Ίσως στην αρχή ένα πρόωρο φινάλε να πονέσει. Η μεγαλύτερη, όμως, παρηγοριά είναι πως γλυτώσαμε τον περισσότερο πόνο, τελειώνοντας κάτι που είχε εξαρχής ημερομηνία λήξης.