Ας ξεκινήσουμε με μία σκληρή αλήθεια: δεν είναι όλοι όσοι σε πληγώνουν «για το καλό σου». Και όχι, δεν είναι όλα τα δάκρυα και όλη η στεναχώρια σημάδι προόδου. Μερικά είναι απλώς αποτέλεσμα χειριστικότητας, κακομεταχείρισης και μιας κοινωνίας που σου έμαθε πως για να αγαπηθείς, πρέπει πρώτα να πονέσεις. Ίσως και πολύ. Αυτός ο καλοπλασμένος μύθος με τον οποίο μεγάλωσες, «σε μαλώνω γιατί σε αγαπάω», «σε πονάω γιατί θέλω να γίνεις καλύτερος άνθρωπος», «σε πιέζω γιατί θέλω το καλό σου», «όποιος θέλει το καλό μου με κάνει και κλαίω», δεν είναι τίποτα άλλο από συναισθηματική κακοποίηση ντυμένη με ψευτοαγάπη και υποτιθέμενη φροντίδα. Και κάπως έτσι, πέρασαν τα χρόνια και άρχισες να μετράς την αξία της αγάπης με δάκρυα. Όσο πιο πολύ πονούσες, τόσο πιο πολύ πίστευες πως ο άλλος νοιάζεται. Όσο πιο πολύ ένιωθες ότι σε διαλύει κάποιος, τόσο πιο πολύ έλεγες: «Μάλλον ενδιαφέρεται». Μήπως ήξερες και τι να ζητήσεις; Η αλήθεια είναι ότι σε πότισαν ενοχές από μικρό. Αν δε σε μαλώνει ο γονιός, δε σε αγαπάει. Αν δε σου βάζει όρια ο σύντροφος, σε παραμελεί. Αν δε σου πετάξει καμιά προσβολή ο κολλητός, δε σου λέει την αλήθεια. Αν δε σε ταρακουνήσει το αφεντικό, δεν ενδιαφέρεται να εξελιχθείς. Όλα αυτά είναι λάθος. Και χειρότερα απ’ το λάθος, είναι τοξικά.
Το καλό σου δεν έχει εικόνα βούρδουλα, δε φοράει ψυχρό βλέμμα και δεν έχει φωνή που στάζει φαρμάκι. Το καλό σου δε χρειάζεται να σε γονατίσει για να σε διδάξει. Δε χρειάζεται να σε κάνει να κλαις για να σου αποδείξει την αξία του. Και το χειρότερο είναι ότι το πίστεψες. Το δέχτηκες. Και το έκανες και πυξίδα σου. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί που σήμερα κυνηγάς ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις λίγος, που λες «ίσως έχει δίκιο, μήπως εγώ φταίω», που αφήνεις να σε πατάνε και λες από μέσα σου: «Μακάρι να με αγαπάει έστω λίγο»; Το «καλό» που έχεις μάθει να κυνηγάς πονάει σαν αρρώστια και εσύ το αποκαλείς θεραπεία. Πας και πέφτεις με τα μούτρα σε καταστάσεις που σε πληγώνουν, σε ανθρώπους που σε χειρίζονται, σε σχέσεις που σε στραγγίζουν και τα ντύνεις με αγάπη, πρόοδο, εξέλιξη.
Ποιος σου έμαθε ότι το νοιάξιμο είναι άρνηση, επίθεση και απόρριψη; Ποιος σου είπε ότι για να αξίζεις, πρέπει πρώτα να πονέσεις; Ποιος σε έπεισε ότι οι άνθρωποι που σε υποτιμούν, σε καταστρέφουν και σε κάνουν να αισθάνεσαι σκουπίδι, είναι εκείνοι που σ’ αγαπάνε περισσότερο; Σκέψου το λίγο. Κανένας που σε αγαπάει πραγματικά δε σε κάνει να κλαις διαρκώς. Κανένας που θέλει το καλό σου δε σε ρίχνει στα πατώματα για να αποδείξει κάτι. Η αληθινή αγάπη, είτε προέρχεται από γονιό, φίλο, σύντροφο ή ακόμα και από τον ίδιο σου τον εαυτό, δε σε διαλύει. Σε στηρίζει. Σε μαζεύει όταν δεν μπορείς. Σε κρατάει ήρεμο και όχι σε διαρκή εγρήγορση.
Αλλά εσύ έχεις μάθει αλλιώς. Έχεις μάθει να ταυτίζεις την ένταση με το πάθος, το χάος με την αλήθεια, την ψυχρότητα με το ενδιαφέρον, το δάκρυ με τη σωτηρία. Και κάπως έτσι, κάθε φορά που κάποιος είναι ήπιος μαζί σου, σε σέβεται, σε ακούει, σου μιλάει ήρεμα, σου φαίνεται «λίγος». Δε σου έμαθαν το καλό με αγάπη. Στο έμαθαν με φόβο. Στο πέρασαν μέσα από το φίλτρο του πόνου, γιατί έτσι το είχαν μάθει κι εκείνοι. Γενιές που μεγάλωσαν πιστεύοντας πως η αγάπη είναι πόνος στο πέρασαν για αλήθεια. Κι εσύ την έφαγες. Και μάλιστα την έφαγες αμάσητη.
Ώρα να την ξεράσεις. Να ξεράσεις όλα τα ψέματα που σε τάισαν. Όχι, όποιος σε αγαπάει δε σε πληγώνει. Όποιος σε αγαπάει προσέχει πώς σου μιλάει. Όποιος σε αγαπάει ρωτάει αν είσαι εντάξει. Όποιος σε αγαπάει δεν περιμένει να κλάψεις για να νιώσει ότι σου προσφέρει κάτι. Όποιος σε αγαπάει σου μαθαίνει να αγαπάς κι εσύ, όχι να επιβιώνεις. Μπορεί να σε δυσκολέψει αυτό, γιατί έχεις χτίσει τα πάντα πάνω στην ιδέα ότι ο πόνος ισούται με αξία. Ότι το να ζορίζεσαι είναι ένδειξη πως κάτι κάνεις σωστά. Ότι αν όλα είναι ήρεμα, κάτι δεν πάει καλά. Αλλά ήρθε η ώρα να παραδεχτείς πως αυτή η νοοτροπία σε έχει οδηγήσει σε λάθος σχέσεις, λάθος δουλειές, λάθος ανθρώπους, λάθος αγάπες. Και κυρίως, σε λάθος εικόνα για τον εαυτό σου.
Δεν είσαι project κάποιου που θέλει να σε φτιάξει με πέντε σκληρές κουβέντες. Δεν είσαι μια χαλασμένη μηχανή που χρειάζεται ηλεκτροσόκ για να λειτουργήσει. Είσαι άνθρωπος. Και η φροντίδα σου δε χρειάζεται να πονάει για να είναι αληθινή. Αν λοιπόν έχεις κάποιον δίπλα σου που μόνιμα σε κάνει να νιώθεις ανεπαρκής, που σε στήνει στη γωνία κάθε φορά που μιλάς, που σου λέει «το κάνω για σένα» και μετά σε υποτιμά, σκέψου το ξανά. Μπορεί αυτό το «καλό σου» απλώς να μην είναι δικό σου. Να είναι το καλό που βολεύει τον άλλον. Μπορεί να ήρθε η ώρα να το αφήσεις πίσω. Μπορεί να ήρθε η ώρα να μάθεις τι σημαίνει καλοσύνη χωρίς πόνο. Και κυρίως τι σημαίνει αγάπη χωρίς δάκρυα.
Συντάκτης: Ροδάνθη Πατρώνα
