Ο Μικρούτσικος δε μας εξέπληξε στην τελευταία του συνέντευξη, ήταν ακριβώς όπως την περιμέναμε- κι έτσι ξεκινάει η σημερινή είδηση. Στην εκπομπή «Sunday Night», ο Ανδρέας Μικρούτσικος μίλησε (πάλι) για την Κατερίνα Καινούργιου κι αυτό που πραγματικά ξεχωρίζει δεν είναι μόνο οι δηλώσεις του, αλλά ο τρόπος που συνεχίζει να την επικρίνει εμμέσως και με στιλ, προσπαθώντας ταυτόχρονα να φανεί αδιάφορος για τη μεταξύ τους πρώην συνεργασία. Κι όπως πάντα, αναπαράγει το ίδιο στερεότυπο, υιοθετώντας τη στάση του «έμπειρου», σαν να διατηρεί το δικαίωμα να είναι ο κριτής, ανεξαρτήτως του πόσο ξεπερασμένος έχει γίνει αυτός ο ρόλος.
Ο Μικρούτσικος, τα τελευταία χρόνια παραμένει πιστός σε αυτή τη γνώριμη τακτική του, που μοιάζει να είναι αποδεκτή από όλη τη σόουμπιζ γιατί «ε, είναι ο Ανδρέας, ό,τι θέλει μπορεί να λέει». Αποτέλεσμα; Να κρίνει με έναν τρόπο που εμπεριέχει απαξίωση και ελιτισμό. Η φαινομενική «αδιαφορία» του ίσως να κρύβει στην πραγματικότητα μια συνεχώς επαναλαμβανόμενη ανάγκη να παραμείνει σχετικός στον σύγχρονο τηλεοπτικό χώρο. Κι στάση του, φωνάζει ότι δεν έχει πραγματικά ξεπεράσει τις εντάσεις του παρελθόντος, παρόλο που προσπαθεί να τις παρουσιάσει ως κάτι που ανήκει εκεί.
Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Σέβεσαι κάποιον επειδή έχει κάνει μεγάλη καριέρα ή επειδή σου φέρεται και ο ίδιος με σεβασμό; Ο Μικρούτσικος, με τον τρόπο του, μηδενίζει τη δυνατότητα για έναν αληθινό διάλογο, επιμένοντας σε μια «θέση ανωτερότητας» που αποσκοπεί στην υπενθύμιση της αξίας του. Όμως, αυτό το παιχνίδι αρχίζει να κουράζει, γιατί η καριέρα του δεν του προσφέρει το δικαίωμα να επικρίνει συνεχώς τους άλλους, στεκούμενος σε ένα βάθρο όπου δεν τον διακόπτουν- αλλά διακόπτει, δεν ενημερώνεται- αλλά τον ενημερώνουν, δεν κρίνεται-αλλά κρίνει, χωρίς συνέπειες.
Και η Κατερίνα Καινούργιου; Αν και συνεχώς προσπαθεί να διατηρεί μια στάση «εκτίμησης» απέναντι στον Μικρούτσικο, παρά τις υποτιμητικές του τοποθετήσεις, η στάση της είναι αυτή ενός δημοσίου προσώπου που αποφεύγει τις ανοιχτές αντιπαραθέσεις. Αλλά το να σιωπάς μπροστά σε κάποιον που συνεχώς προσπαθεί να υποβαθμίσει τις προσπάθειές σου, ενώ επικαλείται το μεγαλείο του παρελθόντος του, δεν είναι αναγνώριση. Είναι, μάλλον, μια συγκατάβαση που επιβάλλει η τηλεοπτική πραγματικότητα και η ανάγκη να διατηρηθεί η εικόνα της «ευγένειας». Η στάση της Καινούργιου ίσως να είναι ένα αναγκαίο κακό, ένα βήμα πίσω για την ειρήνη στο τηλεοπτικό τοπίο. Από την άλλη το να ανέχεσαι τη λεκτική καταρράκωση με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα αναγνωριστεί η ποιότητα της συνεργασίας σου με έναν πρώην μέντορα, είναι φοβερά εξαντλητική και δε διαφέρει πολύ από την ευρύτερη κοινωνική συνθήκη όπου οι γυναίκες καλούνται να αποδέχονται τη λεκτική ή συναισθηματική κακοποίηση, να κάνουν πίσω, να «μη δίνουν αξία» σε λόγια και συμπεριφορές που μειώνουν την αξία τους.
Και ο Μικρούτσικος; Η καριέρα του τον καθιστά σημαντικό, αλλά αυτό δεν του δίνει το δικαίωμα να δέχεται διαρκώς ειδική μεταχείριση, να τα κάνει όλα ανάκατα σε ένα πλατό και μετά να ζητάει και τα ρέστα. Η ανάγκη του να παραμένει σε μια θέση εξουσίας με το βάρος του παρελθόντος του και μόνο, τελικά, αποκαλύπτει -ενδεχομένως- και μια αδυναμία του να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του σήμερα.
Η τηλεόραση αλλάζει, ο κόσμος όλος αλλάζει, οι άνθρωποι εξελίσσονται, και ο μύθος του Μικρούτσικου δεν αρκεί πια για να κρύψει τις αντιφάσεις του. Μπορεί να έχει κατακτήσει πολλές κορυφές στο παρελθόν, αλλά αυτή η νοοτροπία είναι καταδικασμένη να ξεθωριάσει. Είτε το καταλαβαίνει είτε όχι, η πραγματική αξία δε βρίσκεται στο να επαναπαύεσαι στη δόξα του χθες, όσο οι συνεργάτες σου βαράνε παλαμάκια κάθε φορά που ανοίγεις το στόμα σου. Ό,τι κι αν λες.
Συντάκτης: Ροδάνθη Πατρώνα
