Κάποιοι στίχοι μας καταστρέφουν

Μουσικά κομμάτια∙ δεν είναι όλα ίδια, ούτε συνηθίζουμε να τα αντιμετωπίζουμε με τον ίδιο τρόπο. Αλλιώς θα αντιδράσεις όταν ακούσεις ένα τραγούδι που σε έχει στιγματίσει το πρωί και διαφορετικά το βράδυ. «Το άκουσες; Να το πάλι». Έτσι θα πεις στον κολλητό σου και θα ανάψετε μαζί τσιγάρο. Έπειτα θα έρθει το ποτό και στο τέλος θα κάτσεις να του αναλύσεις το λόγο που σε επηρεάζει ακόμα το άκουσμα του συγκεκριμένου τραγουδιού. Το ποτήρι θα γεμίζει συνεχώς, η φωνή του καλλιτέχνη θα μπλέκεται στο νου σου με εκείνου του προσώπου, το ένα θα φέρει το άλλο και το πρωί θα πονάει το κεφάλι γιατί πάλι χθες ήπιαμε λίγο παραπάνω.

Όλα αυτά ξεκίνησαν γιατί ο ραδιοφωνικός παραγωγός ή ο dj έκανε λάθος. Δεν έπρεπε να το βάλει. Γιατί να βάλει αυτό; Αυτό πονάει, αυτό θυμίζει πολλά. Τόσα υπάρχουν. Γιατί αυτό;

Το έχεις ζήσει. Το συναντάς συχνά. Έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου πάντα όταν ανοίγεις το ραδιόφωνο μην τύχει και παίξει αυτό. Πέρασες πολλές νύχτες ακούγοντάς το και πλέον το έχεις βαρεθεί. Σου κάνει κακό, σου φέρνει στο μυαλό σου τα  παλιά. Καταστάσεις που έζησες, αλλά έχουν περάσει. Λόγια που ειπώθηκαν και προσπαθούν να ξεχαστούν. Βλέμματα που κράτησαν περισσότερο απ’ το κανονικό, εντάσεις που διήρκεσαν πιο πολύ από όσο έπρεπε και φιλιά που άφησαν αποτυπώματα πάνω στα  δικά σου χείλη.

Το τραγούδι κρατάει περίπου τέσσερα λεπτά, αλλά οι στίχοι του κι οι εικόνες που σου δημιουργεί κατά τη διάρκεια του ακούσματός του, σε απασχολούν για πολύ περισσότερο. Πράγματα που δε θες να θυμάσαι γιατί σε άλλαξαν, επιστρέφουν στο δωμάτιο και ξεχύνονται μπροστά στα μάτια σου. Φοβάσαι, μπαίνεις σε σκέψεις, μετανιώνεις κι αποφασίζεις πως πρέπει να αλλάξεις σταθμό. Πώς να το κάνεις όμως; Θα ήθελες να μην είσαι μόνος τώρα. Να είχες να μιλήσεις κάπου. Να το ξημέρωνες μαζί με ‘κείνον τον άνθρωπο και κατά συνέπεια οι στίχοι του τραγουδιού να μην είχαν τόσο μεγάλο νόημα. Να ήσασταν καλά. Να ήσασταν μαζί!

Δεν είναι απλό όμως. Δεν μπορεί να γίνει. Πόσα μπορούν, άλλωστε, πλέον να διαφοροποιηθούν επειδή εσύ θυμήθηκες πάλι; Έχει γίνει συνήθεια πλέον. Το συγκεκριμένο κομμάτι αρχίζει να σε καταστρέφει, αλλά για κάποιον περίεργο λόγο εθίζεσαι σε αυτό. Κάνεις συνειδητά κακό σε εσένα γιατί ελκύεσαι από ό,τι σε γρατζουνάει. Το τραγούδι ξαναμπαίνει. Πέρασε πολλή ώρα από την τελευταία φορά κι είχες ηρεμήσει. Τα πράγματα όμως τώρα είναι χειρότερα. Στο μυαλό σου παίζουν πολλά, αλλά σίγουρα όχι να εγκαταλείψεις το σταθμό ή να αλλάξεις τραγούδι, ούτε καν να το διαγράψεις απ’ την playlist σου. Δεν είναι ότι δε θες. Είναι ότι δεν μπορείς. Είναι δύσκολο να φεύγεις και το συνειδητοποιείς καθημερινά.

Κάπως έτσι, λοιπόν, εξελίσσονται μέρα με τη μέρα τα πράγματα. Δεν αλλάζουν, δεν ξεχνιούνται εύκολα όσα έχουν γίνει και για ένα λόγο που δεν εξηγείται με βάση τη λογική, ξεκινάς να θυμάσαι μέσω ενός στίχου ή ενός ολόκληρου τραγουδιού καταστάσεις που πέρασαν, αλλά δε λησμονήθηκαν στην πραγματικότητα ποτέ. Πρόσωπα που σου είχαν πει πως θα μείνουν κι έφυγαν, πρόσωπα που είναι εδώ και στο αποδεικνύουν συνεχώς, πρόσωπα που σε κέρδισαν, σε γέλασαν και σε εγκατέλειψαν γιατί το παιχνίδι τελείωσε και πρόσωπα που σε έκαναν να νιώσεις κάτι που μόνο αυτός ο στίχος μπορεί να αποτυπώσει.

Ταυτίζεσαι γιατί ακούς όσα δεν μπορείς ο ίδιος να εκφράσεις ή δεν έχει νόημα να ξαναπείς. Προχώρησες, προχώρησαν κι αυτοί. Έφυγαν γιατί δεν ήθελαν να μείνουν και δεν ξέχασες γιατί δεν μπόρεσες να ξεχάσεις. Το τραγούδι κάπου εδώ τελειώνει. Είπε όσα είχε να σου πει. Πήρες το μήνυμα αλλά δεν το διάβασες.

Ανάβεις τσιγάρο, βάζεις ποτό και το σκέφτεσαι. Αναζητάς απαντήσεις σε μία δική σου πραγματικότητα γεμάτη παραισθήσεις, αφού ο ρεαλισμός δε βρίσκει εξηγήσεις. Η φωνή της ακούγεται ακόμα. Κλείσε το ραδιόφωνο. Κοιμήσου. Το δωμάτιο είναι άδειο κι αυτή δεν είναι εκεί. Δεν μπορείς. Δε συμβιβάζεσαι. Οπότε καλή ακρόαση!