Οι σχέσεις που έμειναν στα μαχαίρια αλλά κι οι άλλες που έληξαν καλά, σου προσφέρουν κάτι. Κάποιες από αυτές καλές στιγμές, άλλες ένα γερό μάθημα, συναισθήματα που μέχρι πρότινος δεν είχες ξανανιώσει. Δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να χωρίζουν και να κρατούν τα τυπικά προσχήματα. Κάποιοι δε θέλουν να αντικρίζουν ο ένας τη φάτσα του άλλου.
Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως σε μια σχέση κάτι έδωσε και αντίστοιχα κάτι πήρε πίσω. Χωρίς τα κομμάτια αυτά να είναι ισάξια και ισότιμα. Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν κόβονται με μέτρο άλλωστε. Μέσα από το πρίσμα μιας δεύτερης οπτικής γωνίας μαθαίνεις καλύτερα τον εαυτό σου, τα ελαττώματά σου ακόμη και τις ιδιοτροπίες σου.
Αρχίζεις να αποκτάς μια αυτογνωσία, ανόμοια με αυτήν που είχες πριν από τη σχέση. Στο χωρισμό, αλίμονο αν σκεφτόσουν πόσο έχεις αλλάξει μέσα σου. Αλλά με την πάροδο του χρόνου το συνειδητοποιείς. Βλέπεις τα λάθη σου και πιθανότατα προσπαθείς να τα διορθώσεις για την επόμενη φορά. Εκεί όπου ήσουν παραπάνω συναισθηματικός από όσο έπρεπε, κρατάς και κάτι παραπάνω για ‘σένα αυτήν την φορά.
Άλλοι γίνονται πιο σκληροί και άλλοι πιο διαχυτικοί. Ανάλογα τι σου άφησε στο τέλος της μία σχέση. Αν ένιωσες μία συναισθηματική έλλειψη ή παρά τον χωρισμό γνώριζες πως αισθάνθηκες, τουλάχιστον για όσο χρονικό διάστημα μείνατε μαζί, μια συναισθηματική πληρότητα. Αλλά και στις δύο περιπτώσεις, υπήρξε ένα μάθημα και ένα ηθικό δίδαγμα. Και αυτά, δυστυχώς, βρίσκονται πάντα στο τέλος. Εκεί όπου κλείνει το βιβλίο.
Μπορεί ακόμη να επιθυμείς να βρίζεις από το πρωί ως το βράδυ για όσα σου πήρε και τίποτα δε σου έδωσε πίσω. Αλλά σε τελικό στάδιο, μαθαίνεις πως οι άνθρωποι δεν παίρνουν πάντα αυτό που δίνουν. Ειδάλλως, θα ήταν όλα ρόδινα. Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι εύκολες, μα ούτε και οι άνθρωποι ως άνθρωποι. Ναι, μακάρι να μπορούσαν οι έρωτες και οι ενθουσιασμοί να παραμένουν για πάντα στο ζενίθ τους. Αλλά είναι αδύνατον.
Δεν μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον άνθρωπο επειδή δεν ένιωσε, όσα κατάφερες να νιώσεις εσύ. Μπορείς μες στην πίκρα σου να τον κατηγορήσεις επειδή κουράστηκε και αποφάσισε να φύγει άρον-άρον από τη ζωή σου. Στο τέλος της ημέρας όμως, ο κερδισμένος ήσουν εσύ. Ασχέτως αν τα νεύρα του χωρισμού και της απουσίας φωνάζουν διαφορετικά στο μυαλό σου.
Κάθε άνθρωπος που περνά από τη ζωή μας, μας μαθαίνει και κάτι καινούριο. Για τη ζωή, τον έρωτα και τον ίδιο μας τον εαυτό. Για να επιλέγουμε ένα άτομο, ανάμεσα στα εκατομμύρια αυτού του κόσμου και στα χιλιάδες που βλέπουμε καθημερινά, είναι επειδή προσέχουμε κάτι που δεν το βρίσκουμε πουθενά αλλού. Και αυτό, ποτέ δε χάνεται. Ούτε με τη σχέση, ούτε και με το χωρισμό. Αυτή η αρχή που μας κάνει αυτοκόλλητους, τρελά ερωτευμένους είναι το πρώτο πράγμα που μας δίνει μία σχέση. Πληρότητα. Για όσο αυτή κρατήσει.
Όταν όμως χωρίζουν οι άνθρωποι και επικρατεί θυμός, δεν μπορούν να εστιάσουν σε αυτά. Δεν μπορούν και δε θέλουν ταυτοχρόνως. Εκείνη την ώρα το θέμα είναι να ξεθυμάνουν από όλα αυτά που αισθάνονται. Και αυτές που λήγουν με ηρεμία και διάλογο, δείχνουν εξαρχής πόσο ωρίμασαν δύο άνθρωποι μέσα από μία σχέση. Δύο άνθρωποι διαφορετικοί, μία σχέση διαφορετική, επομένως και ένας χωρισμός αλλιώτικος κάθε φορά. Όμως υπάρχει κάτι που πάντα μαθαίνουμε. Γιατί πάντα θα μαθαίνουμε από τους ανθρώπους στη ζωή μας, ειδικά αυτούς που ζούμε κάθε μέρα μαζί τους και τους ερωτευόμαστε.
Οπότε, ακόμη και εάν τώρα κάποιοι αλλάζουν πεζοδρόμιο για να μη χρειαστεί να συναντηθούν τα βλέμματα, μοιράστηκαν στιγμές. Δημιούργησαν αναμνήσεις. Άλλες από αυτές έγιναν μαθήματα και άλλες απέμειναν γλυκές. Το ζήτημα είναι ότι υπήρξαν σε ό,τι και εάν μετατράπηκαν εν τέλει.
Επιμέλεια Κειμένου Χριστίνας Χατζηθεοδώρου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Χριστίνα Κουλιάτσα
