Δεν υπάρχουν λύσεις σε όλα τα προβλήματα, παρά μόνο ο τρόπος που τα αντιμετωπίζεις. Η λύση βρίσκεται στην εν δυνάμει μορφή της μέχρι εσύ να την πλάσεις ανάλογα. Αλλά όταν τα προβλήματα μοιάζουν να πληθαίνουν, θεωρείς πως είναι αδύνατον να τα αντιμετωπίσεις όλα. Η συναισθηματική σου φόρτιση από τη δυσκολία λύσης ενός προβλήματος σε οδηγεί να σκέφτεσαι και όλα τα υπόλοιπα που ενδεχομένως πάνε στραβά.
Θέλεις να κλάψεις από τα νεύρα σου, η αφορμή που σου δίνεται είναι μικρή σε σχέση με το μέγεθος του προβλήματος μα βρίσκεις ευκαιρία να ξεσπάσεις για όλα αυτά που σε απασχολούν. Κλαις ακόμα και για τα προπέρσινα που μέχρι χτες θεωρούσες πως τα είχες σβήσει από το μυαλό σου. Το πρόβλημα όμως βρίσκεται σαν ιός στον οργανισμό σου: Όταν εξασθενήσει, παραμονεύει και ξαναεμφανίζεται. Υποτροπιάζει.
Αν και ο καθένας μας δίνει διαφορετικό βάρος στα προβλήματά του, όλοι τείνουμε να τα συσχετίζουμε μεταξύ τους. Και μπλέκει ο έρωτας με την υγεία, το άγχος με τη δουλειά και σ’ όλο αυτό τον συρφετό προβλημάτων, χάνεις το δρόμο που νόμιζες πως ήξερες.
Και δεν έχει σημασία ποιο είναι πιο σημαντικό. Εκείνη τη χρονική στιγμή που τα βιώνεις όλα μαζί, ή τουλάχιστον έτσι αισθάνεσαι, κανένα δε μοιάζει παρηγορητικό. Όλα σε συγχύζουν το ίδιο. Η σχέση σου, η οικογένειά σου, η υγεία σου μπαίνουν μαζί στο ίδιο σακί. Η συνέπεια είναι μία και δεν είναι άλλη από τη συναισθηματική κατάρρευση.
Κάποια από αυτά τα προβλήματα που συσχέτισες σε μία άλλη περίοδο της ζωής σου που σε διακατέχει μία συναισθηματική πληρότητα, μοιάζουν τόσο ασήμαντα.
Και με τη φράση «υπάρχουν και χειρότερα», κανείς δε βοήθησε ποτέ κανέναν. Γιατί δεν μπορείς να αντιληφθείς τον πόνο του άλλου αν δεν τον βιώσεις. Όσο κι αν λυπηθείς, το δικό σου πρόβλημα παραμένει ένας άλυτος κύβος του ρούμπικ. Ο καθένας έχει να λύσει το δικό του. Δε συμμερίζεται να λύσει ούτε του γείτονα, ούτε κανενός.
Αν σκεφτείς τα προβλήματα ως έχουν, διαχωρίζοντάς τα, ψάχνοντας λύσεις ξεχωριστά για το καθένα, καταλαβαίνεις πως δεν είναι δα και τόσο τραγικά τα πράγματα. Λίγο η αρνητικότητα όμως και το άγχος της καθημερινότητας σου δημιουργούν ψευδαισθήσεις. Γιατί και τα προβλήματα παραμένουν εκεί για να έχουμε για κάτι να προσπαθούμε. Να μη μείνουμε στάσιμοι. Για να μπορέσουμε στο τέλος, έχοντας βιώσει τα άσχημα, να εκτιμήσουμε τα όμορφα.
Παρ’ όλα αυτά, είναι κάποιες στιγμές που δεν μπορείς παρά να λυγίσεις. Μοιάζει η πιο εύκολη λύση να πεις «κουράστηκα, όλα μου πάνε στραβά». Γιατί είναι εύκολο να τα αφήσεις εκεί που είναι χωρίς να προσπαθήσεις για κάτι καλύτερο. Καταφεύγεις σε λύσεις που είναι χειρότερες από το ίδιο το πρόβλημα. Μα η λύση δε βρίσκεται στην απραξία. Για να βγεις από το λαβύρινθο, οφείλεις να βιώσεις όλα τα στάδια. Κι έπειτα να βγεις από αυτά.
Όπως κάθε φορά που βρέχει, εμφανίζεται μετά από λίγο και το ουράνιο τόξο. Ο ουρανός καθάρισε. Γιατί όλα είναι προσωρινά. Κανείς μας δεν μπορεί να είναι διαρκώς ευτυχισμένος, μα ούτε και δυστυχισμένος θα είναι για μία ζωή. Κι αν τώρα δε σου πάει κάτι τόσο άσχημα που να βρίζεις την ατυχία σου, μπορείς κάλλιστα να το απολαύσεις. Ό,τι σημάδι μας αφήνει η ζωή, έχει το λόγο της. Μία ουλή εσωτερικά ή εξωτερικά δεν είναι παρά ο θρίαμβος. Το αποτέλεσμα της λύσης του προβλήματος.
Στην τελική, για να επιβιώσουμε, αναγκαζόμαστε να πάρουμε τα πράγματα λίγο στην πλάκα. Αλλιώς δεν μπορείς να προχωρήσεις. Γιατί ο κόσμος δεν είναι πάντα δίκαιος, η ζωή δεν είναι πάντα υποφερτή. Οι άνθρωποι κάνουν λάθη, πληγώνουν και πληγώνονται. Άλλοι χάνονται με το πέρας του χρόνου και άλλοι έρχονται. Το ζήτημα είναι να βρεις τη δύναμη να συνεχίσεις, όσο άλυτα κι αν φαντάζουν τα προβλήματά σου.
Επιμέλεια Κειμένου Χριστίνας Χατζηθεοδώρου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Χριστίνα Κουλιάτσα
