Ανάθεμα που ανακαλύφτηκαν κινητά, υπολογιστές κι οτιδήποτε αφορά την έμμεση επικοινωνία. Ανάθεμα τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας που σου στέλνουν μηνύματα πρωί-μεσημέρι-βράδυ την ώρα που περιμένεις μήνυμα απ’ το πρόσωπο.
Λογικά θα έπρεπε να είναι προσεχτικά σχεδιασμένα αυτά απ’ τις εταιρίες. Ξέρουν πότε περιμένεις μια καλημέρα, μια καληνύχτα. Έστω κι ένα μεθυσμένο μήνυμα που να δηλώνει πρόθεση για κτητικότητα, ανάγκη να σε δει κι όλα αυτά τα τρομερά που περιλαμβάνει ο έρωτας. Εκείνη τη στιγμή λοιπόν στέλνουν μήνυμα οι καταραμένες εταιρείες για προσφορές, χρόνο ομιλίας και Megabytes.
Τέτοια επιμονή να είχε και το πρόσωπο, τόσο ενδιαφέρον να έδειχνε, τι όμορφα που θα ήταν όλα. Τουλάχιστον το δίκτυο κινητής τηλεφωνίας ενδιαφέρεται Τετάρτη βράδυ να σε βγάλει για ταινία. Κι ας περιμένεις εσύ το μήνυμα που δε λέει –κι ούτε θέλει– να έρθει. Ένα μήνυμα να λέει «πάμε για ταινία σήμερα οι δύο μας;». Δεν είναι δα πως έχεις δεσμευτεί και με το καρτοκινητό σου να πάτε μαζί.
Χτυπάει ο ήχος του μηνύματος. Κάνεις δουλειές στο σπίτι, στο γραφείο. Είσαι τουαλέτα. Βάζεις παπούτσια. Αφήνεις τις δουλειές όπου κι αν αυτές είναι. Βγαίνεις απ’ τη τουαλέτα λες και βομβαρδίζουν το σπίτι σου κι οφείλεις να κρυφτείς. Τρέχεις σαν το γυφταριό στο σπίτι με το ένα παπούτσι. Χτυπάς το μικρό σου δαχτυλάκι στο έπιπλο που μόλις προσπέρασες. Άλλα αυτή τη στιγμή δεν έχει σημασία ο πόνος. Μοναδικός σκοπός σου είναι να φτάσεις στο τέρμα. Ήρθε επιτέλους το μήνυμα. Τετέλεσται. Με θέλει λες, με θέλει.
Μέσα σε δευτερόλεπτα έχουν περάσει στο μυαλό σου οι εικόνες με τους δύο σας χεράκι- χεράκι να τρέχετε ανέμελοι στα χωράφια. Έχεις παντρευτεί, έχεις δώσει παράλληλα κι ονόματα στα μελλοντικά σας παιδιά.
Έφτασες επιτέλους στο δίαυλο επικοινωνίας σας. Ανοίγεις να δεις τι σου έχει στείλει το πρόσωπο. Τσουπ. Απογοήτευση, εκνευρισμός, τσιρίδα που κάνει τη γιαγιά στη διπλανή πόρτα να ρίχνει το φαγητό απ’ τον τρόμο και το φόβο που την καταβάλλει απ’ τις φωνές. «Το υπόλοιπο σας δεν είναι πλέον αρκετό. Πρέπει να ανανεώσετε άμεσα το χρόνο ομιλίας σας.»
Αυτό ήταν. Όχι μόνο σε κάνει να αγωνιάς, να κάνεις σενάρια στο μυαλό σου για ‘σένα και το πρόσωπο. Σου λέει μάλιστα πως τελείωσε κι ο χρόνος σου. Η αυθάδεια σε όλο της το μεγαλείο. Λες από μέσα σου «τι να την κάνω την κάρτα αν μου στέλνεις μόνο εσύ μηνύματα;»
Εντάξει για να μην αδικούμαστε, σου στέλνει κι η μητέρα σου να δει αν πείνασες. Σε ενημερώνει τι έχει το μενού απόψε. Σου στέλνει δέκα απανωτά μηνύματα «Πού είσαι;» ούσα ανήσυχη για τη σωματική σου ακεραιότητα. Αλλά εσύ, σιγά μη σκάσεις να απαντήσεις σε αυτό. Αλλά και πάλι, τι να το κάνεις αυτό; Όταν πεινάσεις βέβαια θα τα πούμε.
Κρατάς το κινητό στα χέρια, ανοιγοκλείνεις Facebook, ανανεώνεις συνομιλίες. Κοιτάς και ξανακοιτάς και το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Ενεργός πριν πέντε λεπτά. Καταριέσαι, θες να στείλεις εσύ ένα μήνυμα. Στο κινητό για να μη δεις το «διαβάστηκε». Τέτοιος χέστης είσαι. Και σε μια άλλη γωνιά, το πρόσωπο μπορεί να σκέφτεται το ίδιο. Βρίζει κι εκείνο την εταιρεία του κινητού του επειδή τάχα μου αυτή φταίει που δε στέλνεις εσύ το μήνυμα.
Και κάποιος απ’ τους δύο σας θα αναγκαστεί να κάνει πίσω. Αν το θέλετε κι οι δύο, κάποια στιγμή οι εταιρείες θα κάνουν πίσω στην τελική. Θα αφήσουν τον έρωτά σας να ανθίσει. Κι εκεί που κοιτάς το κινητό με παράπονο κι αγανάκτηση απ’ τα χιλιάδες μηνύματα για προγράμματα και προσφορές, βλέπεις τον αριθμό του και το όνομά του. Γουρλώνεις μάτια, τσιρίζεις. Πέφτει πάλι το ταψί της γιαγιάς απ’ το δίπλα διαμέρισμα. Χαμογελάς, απαντάς. Η γιαγιά παρ’ όλα αυτά ακόμα φοβάται για τους κλέφτες.
Στην τελική σε αυτή τη φάση αφήστε κι οι δύο κινητά, μηνύματα κι απρόσωπες συζητήσεις. Αφήστε τα πληκτρολόγια στο σπίτι και βγείτε μια βόλτα. Ο έρωτας δε ζει ούτε με μηνύματα ούτε με ειδοποιήσεις. Ανθίζει στα βλέμματα όταν βρίσκεστε αντίκρυ και σε άλλες χίλιες τόσες στιγμές κατ’ ιδίαν.
Επιμέλεια Κειμένου Χριστίνας Χατζηθεοδώρου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Χριστίνα Κουλιάτσα
