Ωρύεσαι και διαλαλείς πως δεν τον θες πια, πως ξέχασες τα πάντα από όσα περάσατε. Το παρελθόν είναι παρελθόν κι αυτό είναι που μετράει. Χαρακτηριστική φράση σου το «Πάμε για άλλα, καλύτερα!». Κι αναλώνεσαι σε ξένα κρεβάτια, καινούριες γνωριμίες κι ανούσια ποτά. Φροντίζεις οι φωνές σου να φτάσουν στα αυτιά που πρέπει. Δεν είναι απλά επιθυμητό, είναι απαραίτητο να γνωρίζει την ευτυχία σου ύστερα από το χωρισμό σας.
Δε θα μάθει πως οι φωνές μέσα στο κεφάλι σου ηχούν διαφορετικά. Αυτό θα το κρατήσεις σύντροφο σου τα βράδια. Το μόνο πρόβλημα έγκειται στο γεγονός πως όταν έχεις ξεπεράσει κάποιον ολοκληρωτικά δεν αναφέρεσαι σε αυτό. Απ’ τη στιγμή που αποχωρεί η σκέψη του απ’ τη σκέψη σου, χάνεται και ο λόγος σου για αυτό το άτομο. Τα ποτά κι η φασαρία είναι μία πολύ καλή αμφίεση για τον έξω κόσμο. Τι γίνεται όμως με τον εσωτερικό σου;
Με τα ποτά και τα ξενύχτια δεν ξεπέρασε ποτέ κανείς μας. Έζησε στην ψευδαίσθηση της εύθυμης απουσίας μα δε χρειάστηκε πολύ για να λυγίσει. Άλλωστε το ποτό και το ξενύχτι είναι δίκοπο μαχαίρι. Είτε θα σου δώσουν την ψευδαίσθηση πως ξέχασες είτε θα σου θυμίσουν και θα σου φέρουν δάκρυα στα μάτια.
Όσες φωτογραφίες κι αν έκαψες μπροστά σε γνωστούς, όσο κι εάν περηφανεύτηκες πως κατάφερες να ξεφύγεις από αυτόν τον άνθρωπο σε φίλους, δεν ήρθε ακόμη η στιγμή που διαφαίνεται το τέλος.
Είπες δυνατά πως δε σε νοιάζει που τώρα είναι με κάποιον άλλον άνθρωπο, καλύτερα στην τελική. Και το λες, μπας και το πιστέψεις κι ο ίδιος κι η ψευδαίσθηση γίνει για λίγο πραγματικότητα. Κι όσοι σε άκουσαν θαύμασαν την ακεραιότητά σου μα εσύ ο ίδιος φοβήθηκες να γυρίσεις σπίτι μόνος. Δεν ήθελες να αφήσεις τη σκέψη να σε κατακλύσει. Ο άνθρωπος που φιλούσες να φιλά κάποιο άλλο στόμα.
Όταν ξεχνάς το παρελθόν, θα αφήσεις τις φωτογραφίες και θα τις πετάξεις τυχαία καθώς καθαρίζεις απ’ τη σαβούρα. Και θα έχεις συμπεριλάβει στη σαβούρα κι εκείνο το άτομο. Δε θα αναφέρεις σε όλους πόσο τυχερός νιώθεις που ξεμπέρδεψες επιτέλους από αυτή την ιστορία. Θα αρκείσαι να μιλάς με σεβασμό μπροστά σε όλους για το άτομο αυτό και τα λόγια σου θα είναι σχεδόν αθόρυβα διότι καμία σημασία δεν έχει να τα ακούσουν οι άλλοι. Εσύ τα γνωρίζεις ήδη.
Εν αντιθέσει με τις συνήθειες της ψευδαίσθησης, όταν αληθεύει πως ξέχασες όσα ένιωσες αρκεί και να μην πεις ούτε λέξη. Όπως δε χρειάστηκαν λέξεις για να περιγράψεις αυτά που ένιωσες, δε χρειάζονται κι αυτή τη χρονική στιγμή. Δεν υπάρχει λόγος να εκφραστεί με δυνατή φωνή και λέξεις η απουσία αυτών.
Το παρελθόν γίνεται παρελθόν όταν σταματήσουμε να το συσχετίζουμε με το παρόν. Όταν η σκέψη μας γίνει στάχτη, τότε και τα λόγια δε θα αναφέρονται πια σε αυτό. Μόνο σε αφηγήσεις και διηγήσεις επί του θέματος. Μα επί της ουσίας η συζήτηση δε θα αφορά το ανεκπλήρωτο, αλλά αυτά που βρίσκονται στην πορεία.
Δεν μπορείς να ξεπεράσεις άλλωστε κάποιον όταν είναι το επίκεντρο στη συζήτησή σου με τους γύρω σου. Οι αναμνήσεις είναι χειρότερες κι από σφαίρες κι όταν τις ανακαλείς γυρνάς χιλιόμετρα πίσω.
Κι όταν πραγματικά ξεπερνάς κάποιον είναι όταν ένα άλλο όνομα ξεπροβάλλει στις σκέψεις σου και στις συζητήσεις με τους φίλους σου. Όταν αδιαφορείς με ό,τι κι αν δεις διότι έχεις κάτι πολυτιμότερο να κοιτάξεις απ’ το παρελθόν. Κι αυτό το κάτι δεν είναι άλλο απ’ το παρόν.
Επιμέλεια Κειμένου Χριστίνας Χατζηθεοδώρου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Χριστίνα Κουλιάτσα
