Tόσος έρωτας δίπλα μου που αναρωτιέμαι συχνά αν είναι τόσο κακό που εγώ δεν ερωτεύτηκα. Δεν έχω να μιλήσω για έναν έρωτα του καλοκαιριού μα ούτε και για κάποιο χειμερινό έχω να πω κάτι. Ο έρωτας κι εγώ δεν ταιριάξαμε ποτέ από ό,τι φαίνεται.
Στον έρωτα οι δοσοληψίες είναι άνισες και τα συναισθήματα σε βγάζουν εκτός εαυτού. Δε βγήκα πότε εκτός εαυτού, δε θέλησα να περιορίσω το χρόνο μου για κάποιον και ούτε είχα την ανάγκη.
Η απουσία του έρωτα στη ζωή μου δε μοιάζει τόσο πληκτική όσο οι αθεράπευτα ρομαντικοί φοβούνται. Τα έχω καλά με τη μοναξιά μου κι απέχοντας από τον «κλασσικό» έρωτα δύο ατόμων, από το μελόδραμα και τη ρουτίνα μίας σχέσης, ερωτεύομαι ξανά και ξανά τη ζωή μου. Αυτό το οποίο ξεχνά να κάνει η πλειονότητα των ανθρώπων.
Εγώ, λοιπόν, δεν έζησα ακόμη αυτόν τον έρωτα που όλους σας ακούω να μιλάτε. Άφησα το χρόνο να κυλάει κι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ενθουσιαζόμουν μέχρι το σημείο που θα έθετα κάποιον άλλο στόχο. Εκεί πλέον ο έρωτας όχι μόνο περίσσευε μα ήταν και περαιτέρω βάρος να το σκέφτομαι και μάλιστα όχι επιθυμητό. Όσες φόρες ο έρωτας νόμιζε πως μου χτυπούσε την πόρτα, εγώ τον ξεγέλαγα και γύρναγα σε αυτά που μου άρεσε να κάνω. Στον κόσμο που έφτιαξα για εμένα, χωρίς να χωράει κάποιον ακόμη.
Δε θεωρώ τον εαυτό μου λειψό από εμπειρίες, ίσα-ίσα παρατηρώντας τους άλλους να ερωτεύονται, να δένονται και να δίνονται, κατέληξα στο συμπέρασμα πως και το περιστασιακό και το εφήμερο έχουν πράγματα να σου δώσουν. Οι άνθρωποι αυτοί που έρχονται στη ζωή σου για μια απλή επαφή, για ένα άγγιγμα και τίποτα παραπάνω δε θα κρατήσουν κακία, θα σου αφήσουν ένα πολύ μικρό κομμάτι τους και θα φύγουν ξανά. Η επαφή δυο ατόμων που αρέσκονται ο ένας στην παρέα του άλλου, σου μαθαίνει το εγώ σου και αυτά που σου αρέσουν.
Η σαρκική επαφή κάτι τελείως διαφορετικό. Το ευχαριστιόμαστε στο βαθμό που μας αφήνουν τα συναισθήματά μας και που εμείς επιτρέπουμε στον εαυτό μας. Όταν σε διακατέχει το συναίσθημα είναι κάτι παραπάνω από σαρκική επαφή. Όμως η ελευθερία επί του θέματος, η πλήρης απουσία συναισθήματος με αφήνει να γνωρίζω αυτό που μου αρέσει εμένα, χωρίς να αισθάνομαι άσχημα για τον άλλον.
Αλλά τόσοι και τόσοι μπερδεύουν την επαφή με τον έρωτα. Ακριβώς για αυτό δε μετανιώνω που δεν ερωτεύτηκα ποτέ, που η ίδια δεν το επιδίωξα. Άφησα τον εαυτό να ενθουσιαστεί μα ποτέ στο σημείο που να περιοριστεί η πολύτιμη ελευθερία μου. Γιατί βλέποντας σχέσεις ανούσιες, που παρείχαν απλά ασφάλεια και όπου ο έρωτας ήταν ανύπαρκτος, δε ταραζόμουν στην ιδέα αυτού του μικρού «Θεού» και στην απουσία του από τη ζωή μου.
Αναθεωρώντας καταλαβαίνω ότι όταν θέλει να με βρει, θα το κάνει και δε θα μου ζητήσει και το λόγο. Καταλαβαίνω πως δεν είναι κακό που πότε δεν ένιωσα κάτι παραπάνω από απλή έλξη.
Όταν έρθει, όμως, θέλω να είναι αυθεντικός και δυναμικός. Να μη με αφήνει να ανασαίνω στην σκέψη του, να επιζητώ το κορμί του, αλλά να θέλω να δω πιο πολύ το χαμόγελο του.
Θέλω όσα έχτισα τόσα χρόνια να μου τα διαλύσει κι εγώ που για κανέναν δεν άλλαξα το πρόγραμμά μου, θα το κάνω άνω-κάτω για εκείνον.
Όμως τα μισά συναισθήματα, οι πιεστικές σχέσεις, οι ψεύτικες υποσχέσεις θα μείνουν μακριά από εμένα. Γιατί ξέρω τον εαυτό μου και δε θα μείνω με τίποτα λιγότερο από αυτό που θεωρώ πως αρμόζει να λέγεται έρωτας.
Θα αλλάξω εν τέλει μόνο για το άτομο που ενώ θα γνωρίζει πως είμαι ζόρικη και ότι δε δίνομαι, θα το κάνω για εκείνον και θα το εκτιμήσει. Οι αχάριστοι, οι δειλοί και οι ψεύτες μακριά μου, γιατί εγώ έχω μάθει να αγαπώ τον εαυτό μου και να ζω μόνη μου, ανεξάρτητη από έρωτες. Η σκιά ενός άντρα είναι επιθυμητή μα όχι απαραίτητη.
Θα δοθώ όχι σε αυτόν που απλά θέλω, αλλά σε αυτόν που δε θα αντέχω την απουσία του. Γιατί για ‘μένα αυτό θα πει έρωτας και πάνω σε αυτό χτίζεται η σχέση.
Επιμέλεια Κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Χριστίνα Κουλιάτσα
