Οι άνθρωποι δε γνωρίζουν κάποιον και ξαφνικά αποφασίζουν να περάσουν τη ζωή τους μαζί. Άλλοι παντρεύονται στην ιδέα της οικογένειας καθώς μεγαλώνουν, άλλοι επειδή είναι καιρό μαζί. Κάποιοι ερωτευμένοι και κάποιοι όχι. Οι άνθρωποι καθημερινά σε όλο τον κόσμο παντρεύονται, συζούν για χίλιους λόγους. Υπάρχουν λοιπόν κι αυτοί που ερωτεύονται τα ταξίδια.
Αυτούς τους τελευταίους δύσκολα τους βάζεις στον κλοιό της δέσμευσης. Είτε επειδή οι ίδιοι τη φοβούνται, καθώς τρομοκρατούνται στην ιδέα της στέρησης της ελευθερίας τους, είτε επειδή οι σύντροφοί τους τρομοκρατούνται στην ιδέα μιας ατελείωτης περιπλάνησης στον κόσμο.
Όλοι οι άνθρωποι ερωτεύονται παράφορα, κεραυνοβόλα. Και συνήθως θέλουν να περάσουν τη ζωή τους με κάποιον, να τους παρέχει ασφάλεια οικονομική και συναισθηματική. Μπορεί να πιστεύουν στο θεσμό του γάμου και μπορεί απλά επειδή έτσι είθισται να τα’ ακολουθούν κι αυτοί. Δεν έχει παρ’ όλα αυτά σημασία. Οι περισσότεροι άνθρωποι παντρεύονται απ’ την ανάγκη τους να μη μείνουν μόνοι.
Ωστόσο αυτοί που διαρκώς περιπλανιούνται μόνοι τους, σε μέρη που μπορεί να μην υπάρχει άνθρωπος και τη βρίσκουν με τη μοναξιά τους είναι από τις λίγες κατηγορίες που δε χρειάζονται αυτή την οικονομική ασφάλεια. Και καμιά φορά θα έλεγε κανείς ούτε τη συναισθηματική.
Επομένως, αν τύχει και τους δεις παντρεμένους, θα το κάνουν λίγο διαφορετικά απ’ τους υπόλοιπους. Στα ταξίδια τους έχουν δει τόσες ιεροτελεστίες πάνω στο θεσμό του γάμου που πιθανότατα θα επιλέξουν κάποια που τους εντυπωσίασε απ’ την αρχή.
Ένα είναι σίγουρο: Δε θα μπορέσουν ποτέ μα ποτέ να συμβιβαστούν με ένα άτομο που δεν ταξιδεύει. Καταλήγουν να παντρευτούν, να ζήσουν με το άτομο που ταξιδεύει μαζί τους. Που καταλαβαίνει τι θα πει μια ατέρμονη τάση για φυγή.
Θα παντρευτούν μόνο το άτομο που θα ταξιδεύει μαζί τους στα εύκολα και στα δύσκολα. Που θα μπορεί να κοιμηθεί σε κάποιο μέρος μακριά απ’ τον πολιτισμό. Γιατί συνήθως δε θέλουν να μείνουν σε ένα μέρος για πολύ καιρό.
Το μόνο άτομο που θα ανεχτούν για μία ζωή, όσο κι εάν είναι αυτή, είναι αυτό που θα νοσταλγεί τα μέρη που πήγε κάθε μέρα μα κάθε μέρα θα επιθυμεί να δει και καινούρια. Και όσα αφορούν τη ρουτίνα θα τους τρομάζουν το ίδιο.
Μπορεί να καταλήξουν διαφορετικοί σαν ζευγάρι, χριστιανοί με βουδιστική τελετή γάμου, άθεοι με χριστιανική τελετή ή τελετές που δεν αναφέρονται καν σε κάποιο θρησκευτικό βιβλίο, μα μόνο έτσι θα μπορέσουν να ζήσουν ευτυχισμένοι. Κι ο γάμος άλλωστε εκεί είναι ανάγκη να αποσκοπεί. Να μην αφορά οικονομικά στοιχεία και συναισθηματικές ανασφάλειες.
Γιατί αν είσαι αναγκασμένος να περάσεις ένα μεγάλο μέρος της ζωής σου με κάποιον, ας είναι τουλάχιστον με αυτόν που είσαι πραγματικά διατεθειμένος να το μοιραστείς. Και αυτοί που ταξιδεύουν, επιλέγουν το πρόσωπο αυτό που κατανοεί τη δίψα τους για αναζήτηση κι εκτός του ότι την κατανοεί, είναι κι ο ίδιος εθισμένος σε αυτήν.
Και σαν ανδρόγυνο, έχουν κάτι όμορφο. Είναι από αυτούς τους γάμους που δε θα βρεις στις εκκλησίες, μα είναι το ίδιο όμορφοι. Θα δεις όμως φωτογραφίες σε ψηλά βουνά και καταγάλανες θάλασσες.
Σε βουδιστικά μοναστήρια κι αρχαίες πυραμίδες. Και για αυτές τις στιγμές θα είναι ευτυχισμένοι. Εξάλλου αυτό είναι και το νόημα, να παρακολουθείς την ευτυχία και τη δυστυχία του άλλου, όχι από μακριά μα από δίπλα του. Κι ας έχει διαφορετικές ερμηνείες η ευτυχία για τον καθένα.
Επιμέλεια Κειμένου Χριστίνας Χατζηθεοδώρου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Χριστίνα Κουλιάτσα
