Λένε πως τα μαθητικά χρόνια είναι τα καλύτερα και δεν τους αδικώ. Εκτός από τις παρέες, τις φιλίες και τους έρωτες, στο διάστημα αυτών των χρόνων διαμορφώνουμε κατά ένα μεγάλο βαθμό αυτό που είμαστε και αυτό που πρόκειται να γίνουμε. Οι επιλογές μας καθορίζονται τόσο από τα ερεθίσματά μας όσο και από την οικογένειά μας. Αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιος καθηγητής μας έκανε να αγαπήσουμε ένα μάθημα ή περισσότερο μας έκανε καλύτερους ανθρώπους, δίνοντάς μας κάτι περισσότερο από μια τυποποιημένη γνώση. Για αυτό και εγώ, θα γράψω στον άνθρωπο που αποτέλεσε κατασταλτικό παράγοντα την τελευταία χρόνια των μαθητικών μου χρόνων, στην τρίτη λυκείου, στην κυρία Μορφούλα.
Η Τρίτη λυκείου αποτελεί αναμφίβολα ένα συγκερασμό δράματος και ωρίμανσης. Μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα έπρεπε να ωριμάσω και να θέσω προτεραιότητες. Δε θα τα είχα καταφέρει χωρίς εσάς διότι δε θα μπορούσα να ξεχωρίσω πότε έπρεπε να κλάψω για ό,τι συνέβαινε στη ζωή μου και πότε να τα αφήσω όλα και να επικεντρωθώ στο στόχο μου. Εσείς μου το μάθατε αυτό. Ήταν αναγκαίο και απαραίτητο να με πιέσετε, βάζοντάς μου εκατοντάδες διαγωνίσματα για να μην αφαιρεθώ ούτε στο ελάχιστο από το στόχο μου.
Και πράγματι το καταφέρατε, γιατί δε σταμάτησα ούτε λίγο να προσπαθώ. Ίσως χωρίς εσάς να το είχα κάνει, να τα είχα παρατήσει όλα για βλακείες.
Ανεξάρτητα από τη γνώση, μου δείξατε πώς να κρίνω κάτι το οποίο διαβάζω, βλέποντας και τις δύο πλευρές, αφαιρώντας και προσθέτοντας επιχειρήματα, κάτι το οποίο θα μου είναι χρήσιμο για μια ζωή. Γιατί με αυτό τον τρόπο ξεπέρασα και ό,τι συνέβαινε τότε. Τα πλεονεκτήματα να τα παρατήσω για άτομα που δεν άξιζαν στη ζωή μου και τα πλεονεκτήματα του να κάνω περήφανους όσους πίστευαν σε εμένα. Εν τέλει το δεύτερο συνέβη και σας ευχαριστώ για αυτό.
Ήμουν περισσότερες ώρες μαζί σας από ό,τι ήμουν στο σπίτι μου, οπότε αναγκαστήκατε να ξέρετε τα πάντα που συνέβαιναν στη ζωή μου. Δε θα είχε περάσει τόσο ομαλά και όμορφα η χρονιά αν δε σας είχα καθηγήτρια, διότι δε θα είχε την ίδια πλάκα και δε θα ήταν και ίδιο το μάθημα. Αυτό το μάθημα το οποίο προσαρμόζετε στις ανάγκες του καθενός από εμάς. Εγώ δυσκολευόμουν να κάτσω σε μια καρέκλα -ειδικά στα λατινικά- οπότε με σηκώνατε στο πίνακα. Κάπως έτσι μου μάθατε λατινικά.
Κάποιοι καθηγητές μας δίνουν ερεθίσματα για μαθήματα που υπό άλλες συνθήκες δε θα μπορούσαν να μας ιντριγκάρουν ποτέ. Παραδείγματος χάρη, τα αρχαία και την ιστορία δε θα τα είχα αγαπήσει αν δεν τα διδάσκατε με τον τρόπο που το κάνετε. Αλλά τα ερεθίσματα δεν αφορούν μόνο τα μαθήματα. Εμένα μου δώσατε πολλά περισσότερα. Ίσως να μην είχα γίνει αυτό που είμαι τώρα και αυτό που προορίζομαι να γίνω.
Αλήθεια, θα έπρεπε να αισθάνεστε πολύ τυχερή που διαμορφώσατε έτσι έναν άνθρωπο, γιατί όταν συγκρίνω τον εαυτό μου μπορώ ακόμη κι εγώ η ίδια να δω πόσο καλύτερη έγινα. Και χαίρομαι γι’ αυτό, γιατί λίγοι καθηγητές στη ζωή μου το κατάφεραν αυτό. Και με αυτό τον τρόπο σας σκέφτομαι και θα σας θυμάμαι πάντα με νοσταλγία γιατί θρέψατε αυτό που κάποιοι ονομάζουν πνεύμα.
Μπορεί η Τρίτη λυκείου να είναι ένα δράμα, κατά το όποιο έπρεπε να κάνω πέρα ενδιαφέροντα και αγάπες, φίλες και οικογένεια αλλά τα άτομα που ήμουν μαζί όλο το χειμώνα, δέκα ώρες τη μέρα για τόσους μήνες, συμπεριλαμβανομένου και εσάς αποτελούν αναμφίβολα μια οικογένεια.
Σας ευχαριστώ πολύ για αυτό και μακάρι όλοι οι καθηγητές να ήταν σαν εσάς.
«Στους γονείς οφείλομεν το ζην, στους δε διδασκάλους το ευ ζην.» όπως είχε πει και ο Μέγα Αλέξανδρος και δε θα μπορούσε να είναι πιο σωστός.
Επιμέλεια Κειμένου: Κατερίνα Κεχαγιά
Συντάκτης: Χριστίνα Κουλιάτσα
