Τη στιγμή που μπαίνεις στο δωμάτιο ενός ατόμου, γνωρίζεις κι ένα κομμάτι του εαυτού του. Τα πράγματα που επιλέγει ν’ αφήσει σε κοινή θέα, τα πράγματα της αρεσκείας του μιλούν για το χαρακτήρα του. Οι τοίχοι του, τα χρώματα που έχει διαλέξει κι ο συγκερασμός πολλών ακόμη παραγόντων συνθέτουν την προσωπικότητά του. Σίγουρα δεν είναι απόλυτο, μα ένα μικρό κομμάτι του ανθρώπου αυτού βρίσκεται σ’ εκείνον το χώρο.
Βλέπεις δωμάτιο γεμάτο με κρέμες περιποίησης, αρώματα και καλλυντικά. Σίγουρα ένας καθρέφτης βρίσκεται κοντά στ’ αντικείμενα αυτά. Ρούχα ασυμμάζευτα, παπούτσια κάθε είδους διασκορπισμένα. Ειδικά κάθε Σάββατο βράδυ, το δωμάτιο αυτό μοιάζει λες κι έχει βομβαρδιστεί. Με το που βλέπεις ένα τέτοιο δωμάτιο, διαπιστώνεις πως το άτομο αυτό αγαπά τον εαυτό του, την εμφάνισή του. Θα ξοδέψει ώρες για να φτάσει σ’ ένα ικανοποιητικό για τα δεδομένα του αποτέλεσμα. Κι αυτή η ενασχόληση με την εξωτερική του εμφάνιση αποτελεί δημιουργία και χαρά.
Αν πέσεις πάνω σε τοίχους που υπάρχουν κολλημένες αφίσες από συγκροτήματα, συνήθως κάποιο μουσικό όργανο θα στέκεται μέσα σ’ αυτό το δωμάτιο. Μπορεί και δύο. Μπόλικα cd ανάλογα με το είδος της μουσικής που προτιμάει ο κάτοχος του δωματίου, στολίζουν τα ράφια του. Σου θυμίζει κάλλιστα αίθουσα μουσικής διαμορφωμένη με τόνο προσωπικό. Μιας κι η ενασχόληση με τη μουσική σε όποιο επίπεδο κι αν γίνεται, αποτελεί σχολείο σφυρηλάτησης ήθους και χαρακτήρα, έτσι αισθάνεσαι κι όταν βρίσκεσαι εκεί, σαν να μπήκες σ’ ένα μουσικό σχολείο.
Μπαίνοντας σ’ ένα δωμάτιο κάποιου που αγαπά τα βιβλία, θα βρεις πολλά απ’ αυτά διάσπαρτα. Στο κομοδίνο υπάρχουν πάντα δύο ή και τρία, ώστε να νιώθει ασφάλεια ο αναγνώστης και παράλληλα ιδιοκτήτης. Ο χώρος είναι περιορισμένος, καθώς η αγορά βιβλίων καθίσταται μετά από ένα σημείο εθισμός. Τα υπόλοιπα αντικείμενα του δωματίου κρύβονται ανάμεσα σε βιβλιοθήκες και τόμους συλλογών ποιημάτων και μυθιστορημάτων. Πιθανότατα δε θα τα προσέξεις εύκολα. Οι στοίβες βιβλίων είναι το συνηθέστερο που θα βρεις εκεί μέσα. Όλα τ’ άλλα μην τα ψάξεις στο δωμάτιο αυτό.
Υπάρχουν δωμάτια που δηλώνουν την τέχνη σ’ όλες τις πτυχές της. Ζωγραφιές, σχέδια, χρώματα. Κι αυτά επίσης, ο καθένας τα διακοσμεί με το ύφος που του αρμόζει, μ’ αυτό που ο ίδιος επέλεξε. Φωτογραφίες που αργείς να κατανοήσεις το νόημά τους κι άλλες που το διαπιστώνεις αμέσως. Ζωγραφιές που μιλάνε έμμεσα για την ψυχολογία του ατόμου που τις δημιούργησε. Οι τοίχοι είναι γεμάτοι είτε από μια ευχάριστη πανδαισία χρωμάτων είτε είναι ασπρόμαυροι. Αυτό το επιβλητικό ασπρόμαυρο σου δημιουργεί κατευθείαν την αίσθηση ενός ατόμου που δεν μπορείς παρά να τον αποκαλέσεις καλλιτέχνη.
Σ’ έναν τοίχο υπάρχει κολλημένος ένας χάρτης και πολλές φωτογραφίες από διάφορα μέρη. Σουβενίρ από υπερατλαντικές και μη χώρες, καρτ ποστάλ. Μπορεί να μη βρεις πολλά άλλα αντικείμενα σ’ αυτό το χώρο. Ο ιδιοκτήτης του αγαπά τη φυγή, ο προσωπικός του χώρος είναι ταυτόχρονα παντού και πουθενά. Μα το μόνιμο δωμάτιό του εύλογα σ’ αφήνει να το καταλάβεις και να το δεχτείς αυτό.
Κι όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως επιλέγουν κάποιες ώρες της ημέρας να κλείνονται στο μικροσκοπικό τους κόσμο. Σ’ αυτόν τον κόσμο θα βρεις κάποια κοινά. Φωτογραφίες αγαπημένων ατόμων, αναμνηστικά. Βιώνεις για λίγο τις αναμνήσεις τους και γνωρίζεις έστω κι από φωτογραφία τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Κι αν προσέξεις καλά, βρίσκεις την αχίλλειό τους πτέρνα, κάτι που όλοι διαθέτουμε.
Γιατί στο χώρο αυτό, των τεσσάρων τοίχων, ο καθένας μας έχει κλείσει αυτά που θεωρεί σημαντικά για ‘κείνον. Αυτά για τα οποία χαίρεται στην όψη τους και θλίβεται αν πρόκειται γι’ αντικείμενα με αναμνήσεις. Αποτελούν μια μικρή δόση, έναν καθρέφτη της ψυχής του κι όσο κι αν αυτή διαφέρει μεταξύ των ατόμων, μια ψυχή δεν παύει να ‘ναι όμορφη και μοναδική.
Επιμέλεια Κειμένου Χριστίνας Χατζηθεοδώρου: Ελίνα Ανδρεάδου
Συντάκτης: Χριστίνα Κουλιάτσα
