Δεν υπάρχει άστρο, μόνο σκληρή δουλειά

Λέμε ότι μερικοί άνθρωποι διαπρέπουν στον τομέα τους επειδή απλά είναι τυχεροί. Όχι. Οποίο ταλέντο κι αν έχεις, αν δε δουλέψεις σκληρά κι αν δε το αγαπήσεις, δεν καταφέρνεις ποτέ να το απογειώσεις.

Εικάζουμε πως είναι ένας εξαιρετικός ζωγράφος επειδή ξεδιπλώνεται το ταλέντο του όταν κρατάει ένα πινέλο. Θεωρείται απ’ τους κορυφαίους chef γιατί είχε την τύχη να μαθητεύσει πλάι στον καλύτερο του είδους. Ανέβηκε στο βάθρο του πρωταθλητισμού διότι εκτός των άλλων τον βοηθάει και το κατάλληλο σώμα που απλόχερα του χάρισε η φύση. Εκείνο το ήσυχο παιδί που έγινε τελικά επιστήμονας είχε την εύνοια του θεού που τον προόριζε για ιδιοφυΐα.

Αυτοί είναι λίγοι απ’ τους ανθρώπους που αποκαλούμε τυχερούς κι ευνοημένους ισχυριζόμενοι πως έχουν άστρο. Κι αυτά ήταν αυθαίρετα συμπεράσματα που βγάζουμε εμείς οι άνθρωποι για όσους κατάφεραν να φτάσουν ψηλά.

Η σωστή λέξη, λοιπόν, είναι «κατάφεραν», διότι για να βρίσκονται εκεί μάλλον κάτι έκαναν πολύ σωστά. Λίγη τύχη, κάποιο αδούλευτο ταλέντο, ίσως κάποια εύνοια όλοι λίγο-πολύ έχουμε. Απλά εκείνοι αποφάσισαν, με τις ανθρώπινες δυνάμεις τους, να απογειώσουν αυτό το ανεξήγητο που είχαν μέσα τους και για κάποιο λόγο το αγαπούσαν.

Το να πατάς στη γη είναι πολύ εύκολο, μα δεν ξεχωρίζεις. Για να πετάς ψηλά θέλει θάρρος για να ανέβεις ως εκεί κι έπειτα χρειάζεται επιμονή κι υπομονή για να παραμείνεις στην κορυφή που άγγιξες. Επομένως, ακόμα κι αν φτάσεις ως εκεί από τύχη, αν δε δουλέψεις σκληρά δε θα αντέξεις για πολύ εκεί πάνω.

Όλοι έχουμε πτυχές μέσα μας που λάμπουν. Κάποιο μικρό ακατέργαστο διαμαντάκι. Στεκόμαστε όμως, με τα πόδια κολλημένα στη γη και περιμένουμε να λάμψει από μόνο του. Ίσως περπατήσουμε και στο δρόμο που μας χάραξαν άλλοι, μαθαίνοντας να κάνουμε τη δουλειά μας σωστά και καλά, αλλά στην τελική λείπει η ψυχή. Κι όλη αυτή τη διάθεση για δημιουργία, που κρύβουμε μέσα μας, τη μετατρέπουμε σε χόμπι. Διότι, αδυνατούμε να τραβήξουμε το δρόμο  της επιτυχίας, για να μην υποστούμε τις συνέπειες της πιθανής αποτυχίας μας. Επομένως, χρειάζεται το ρίσκο αλλά κι η ικανότητα να παίρνουμε τις κατάλληλες για μας αποφάσεις.

Το βόλεμα στη ζωή είναι η πιο σταθερή και σίγουρη επιλογή. Μια ιδανική κατάσταση για όσους ψάχνουν την ηρεμία και την ασφάλεια. Αυτό που θα ξεχωρίσει, όμως, είναι το όνειρό μας, αν προσπαθήσουμε απεγνωσμένα να του δώσουμε σάρκα κι οστά με κάθε τρόπο.

Γιατί εκεί βρίσκεται η ψυχή μας. Σ’ αυτά τα πράγματα που πάντα έχουμε όρεξη να καταπιαστούμε μαζί τους. Κι αυτό είναι κέρδος για όλους τους τομείς της ζωής μας. Γιατί όσο εμείς δίνουμε ψυχή σ’ αυτό που αγαπάμε να κάνουμε, αυτό μας επιστρέφει δύναμη κι ελπίδα. Αυτή τη γραμμή ακολούθησαν όσοι πέτυχαν.

Χαζεύουμε τους άλλους να απογειώνονται και κατά καιρούς ξυπνάμε για λίγο απ’ το λήθαργο της ρουτίνας και κάνουμε απολογισμό. Συνειδητοποιούμε ότι έχουμε εγκλωβιστεί κάπου ανάμεσα στους αναρίθμητους συμβιβασμούς που κάναμε, παραγκωνίζοντας τις επιθυμίες μας. Έτσι, βάζουμε στόχο να ακολουθήσουμε κι εμείς το δρόμο που θα μας οδηγήσει στον αυτοσκοπό μας. Μα κάπου μεταξύ των εμποδίων που φανταζόμαστε πως θα υπάρξουν, μόνοι μας δημιουργούμε το φόβο που τελικά μας αποθαρρύνει ακόμα κι απ’ το να προσπαθήσουμε.

Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που με τουπέ αναγνωρίζουν τις ικανότητές τους κι επαναπαύονται στις δάφνες τους. Ξέρουν ότι έχουν την τέλεια βάση για να πετύχουν στον τομέα τους, μα βαριούνται να την εξελίξουν.

Αντιθέτως, όσοι πέτυχαν, είναι εκείνοι που όταν είδαν μέσα τους πως υπάρχει κάτι που αγαπούν να κάνουν, αποφάσισαν να μάθουν να το κάνουν και σωστά. Γιατί όποιον τομέα κι αν ακολουθήσεις δεν παύει ποτέ να εξελίσσεται. Αναπόφευκτα, λοιπόν, πρέπει να εξελιχθείς κι εσύ.

Επιπλέον, πρώτα ανακαλύπτεις τι αγαπάς και μετά το καλλιεργείς. Ανάποδα δε γίνεται. Ποτέ δε θα καταφέρεις να αγαπήσεις κάτι, επειδή απλά αποφάσισες ότι έτσι πρέπει. Το μόνο που χρειάζεται είναι θέληση. Ενδεχομένως, τίποτα δεν τους ήρθε στρωμένο απ’ την αρχή. Στα βιογραφικά των πιο σπουδαίων ανθρώπων αναγράφονται αναρίθμητες ήττες, πριν τη νίκη.

Οι περισσότεροι απ’ αυτούς δοκίμασαν πολλά για να είναι σίγουροι πως επέλεξαν το σωστό. Έκαναν κι άλλες δουλειές, ακόμα και για να τροφοδοτήσουν οικονομικά το όνειρό τους με όσα χρειαζόταν για να το εξελίξουν.

Σίγουρα πριν ανέβουν, κάθε φορά που φτάνανε στα μισά του δρόμου θα έπεσαν αρκετές φορές. Όμως ξαναδοκίμασαν κι αυτή ήταν η εξέλιξή τους και προπαντός η δύναμή τους. Όταν σου κλείνουν πόρτες, δεν είναι σημάδι για να τα παρατήσεις. Έναυσμα είναι να ξαναπροσπαθήσεις, μέχρι να είσαι πραγματικά έτοιμος να απογειωθείς, αρκεί να πιστεύεις στον εαυτό σου.

Αν περιμένουμε τις κατάλληλες συγκυρίες, τα δεδομένα που χρειαζόμαστε να είναι δομημένα σωστά και την ιδανική στιγμή που η τύχη θα είναι με το μέρος μας, τότε ακολουθούμε τη συνταγή της αποτυχίας.

Έχοντας τη βάση, όλα τα υπόλοιπα τα δημιουργούμε μόνοι μας. Έχουν δίκιο αυτοί που λένε ότι «Δεν έχει σημασία τι κάνεις, αρκεί να είσαι ο καλύτερος αυτού του είδους». Βέβαια, για να γίνεις ο καλύτερος, πρέπει να ξεπεράσεις όλους αυτούς που είναι επίσης καλοί. Κι αυτό θέλει πολλή δουλειά και τόλμη για να ρισκάρεις να αναλωθείς με κάθε κόστος.

Υ.Γ.: Πέρα απ’ την πίστη στον εαυτό μας, ίσως το μόνο που χρειαζόμαστε είναι κι έναν ειλικρινή άνθρωπο δίπλα μας να πιστεύει ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε.