Κολλητοί είναι αυτοί που αναρωτιέσαι πώς τους κάνεις παρέα

Οι περισσότεροι –αν όχι όλοι– έχουμε ένα φίλο που συχνά μας κάνει να απορούμε για ποιο λόγο τον κάνουμε παρέα. Οι απόψεις και τα γούστα μας δε συγκλίνουν πουθενά. Νιώθουμε πως δεν ταιριάζουμε μαζί του, κι όμως, έτσι αβίαστα συνεχίζουμε να τον αγαπάμε.

Κάποτε, ανάμεσα στις τόσες κοινές αναμνήσεις κι όσα περάσατε μαζί, αναρωτιέσαι πώς γίνεται να είστε φίλοι ενώ φαινομενικά μοιάζει να έχετε προσγειωθεί στη Γη από διαφορετικούς πλανήτες. Έχετε μια εκ διαμέτρου αντίθετη φιλοσοφία για τη ζωή.

Αν εσένα σ’ αρέσει να πηγαίνεις σε μέρη που αυτός θεωρεί βαρετά, αυτομάτως σου κολλάει την ταμπέλα του εναλλακτικού και με σαρκαστική χροιά σε περιπαίζει κάθε φορά που τον αποκαλείς party animal. Καμία παρεξήγηση, όμως, κανένας τσακωμός. Αφού το party animal αυτός το αντιλαμβάνεται όπως εσύ το εναλλακτικός, δηλαδή ως κομπλιμέντο.

Σε ένα κλασικό απογευματινό τηλεφώνημα ο διάλογος κυλάει κάπως έτσι:

-Διαβάζω εδώ μια θεωρία για τους φίλους κι αναρωτήθηκα τι κάνεις.

-Α, ναι ε; Μόλις ξύπνησα, ανοίξαμε μπουκάλι χθες.

Όταν δε, γνωρίζεστε από μικρότερη ηλικία αναπολείτε εκείνες τις αξέχαστες στιγμές που πλάθοντας χαρακτήρα, κάθε μέρα κάνατε πράγματα που φάνταζαν ένα ταξίδι στο άγνωστο. Τα δοκιμάσατε όλα -εντάξει, ίσως όχι κι όλα. Από χορούς και πανηγύρια μέχρι και ποιοτικές εμφανίσεις σε θέατρα και διαλέξεις.

Μοιραζόσασταν τις ίδιες παράταιρες εμπειρίες, την ίδια κάψα να γευτείτε όσα περισσότερα μπορείτε. Βέβαια, μάλλον ο καθένας αντιλαμβανόταν τις καταστάσεις με το δικό του τρόπο κι έτσι ανακαλύψατε τους εαυτούς σας. Αργότερα μέσα απ’ αυτό συνειδητοποιήσατε πόσο αλλάξατε στο χρόνο, πόσο εξελιχτήκατε.

Και συνεχίζετε να ωριμάζετε. Κάνατε σχέσεις, δοκιμάζετε άλλες φιλίες, απογοητεύεστε ή πετυχαίνετε κι όσους αντιθετικούς δρόμους κι αν τραβήξετε, ποτέ δεν ξεχνάτε να γυρίσετε πίσω να ζητήσετε μια συμβουλή ο ένας απ’ τον άλλον, ακόμα κι αν ξέρετε ότι θα σας εκνευρίσει. Άλλωστε, αυτός είναι κι ο λόγος που ζητάμε τη γνώμη του κολλητού στα δύσκολα, για να μας ταρακουνήσει. Να μας πει απ’ την ανάποδη όλα όσα εμείς αρνούμαστε να δούμε απ’ την καλή.

Σαφώς, οι γνώμες σας για ένα ζήτημα σπάνια συμπίπτουν. Κυρίως διαφωνείτε. Εσύ προσπαθείς να τον πείσεις πως έχεις δίκιο, αυτός προσπαθεί να σε πείσει ότι έχεις άδικο, μέχρι να θυμηθείτε πως στο μόνο πράγμα που συμφωνείτε είναι στο ότι διαφωνείτε.

Στην καθημερινότητά του αυτός διαλέγει τα κυριλέ μαγαζιά, είναι ο χαλαρός τύπος που έχει αποφασίσει να ζει τη ζωή του στα άκρα κι ενώ βαριέται πολύ να ακούει όλες αυτές τις αμπελοφιλοσοφίες σου, σε θαυμάζει που εσύ περνάς καλά μ’ αυτές.

Απ’ την άλλη, εσύ τριγυρνάς σε κάτι μικρά μαγαζάκια που έχουν χαρακτήρα. Ασχολείσαι με πράγματα που θεωρείς ποιοτικά κι αναλύεις τα πάντα. Αναζητάς εκείνες τις ιδανικές καταστάσεις. Αυτός, βέβαια, πιστεύει ότι δε θα τις βρεις ποτέ, διότι είναι ουτοπικές, όμως χαίρεται όταν σε βλέπει να στηρίζεις τα ιδανικά σου.

Είστε δυο άκρα παρ’ όλα αυτά ισορροπείτε. Δε σας ένωσαν τα κοινά στέκια εσάς τους δυο, ούτε τα χρόνια που ίσως να γνωρίζεστε. Απλή αγνή φιλία είναι, έχετε διαλέξει να στηρίζεστε και να αγαπιέστε, να σέβεστε τη διαφορετικότητά σας.

Γι’ αυτό ενίοτε προσπαθείς να μπεις στο μυαλό του, να δεις τι είναι αυτό που το κάνει να διαφέρει τόσο απ’ το δικό σου. Μονίμως σε εκπλήσσει, σου παραθέτει μια αντίληψη για τα γεγονότα που δεν είχες καν φανταστεί ότι υπάρχει, όσο το συλλογίζεσαι όμως τόσο πιο πολύ βρίσκεις λογική στα λεγόμενά του. Φυσικά αυτό είναι κάτι που σπάνια θα του το παραδεχτείς.

Όσο γουστάρεις εσύ να ανακαλύπτεις τι είναι αυτό που του αρέσει στα μαγαζιά που εσύ μισείς, αλλά τόσο γουστάρει κι αυτός να ψάχνει νόημα στα βαρετά στέκια που πηγαίνεις.

Όσο αυξάνονται οι υποχρεώσεις, τόσο πληθαίνουν κι οι αμοιβαίες υποχωρήσεις μεταξύ σας. Του κάνεις τα χατίρια κυρίως γιατί είναι ο άνθρωπος που διάλεξες να σου φανερώνει το δικό του νόημα, όταν μετά από ένα δακρύβρεχτο χωρισμό σου οι δικές σου θεωρίες παύουν να σε βοηθούν. Σε κάθε δύσκολη στιγμή αναμένεις να ακούσεις αυτή τη φρέσκια μάτια που έχει όταν κοιτάει τα πράγματα.

Αυτό που κρατάει όλες τις ανθρώπινες σχέσεις ζωντανές είναι ο θαυμασμός. Τον θαυμάζεις που μέσα απ’ αυτό που εσύ θεωρείς ανούσιο, αυτός ζει πραγματικά απ’ την άλλη πλευρά του νομίσματος, και το κάνει σωστά. Τόσο σωστά που καταφέρνει να ευτυχεί μέσα απ’ αυτό.

Με τη χαλαρότητά του σου μαθαίνει πότε πρέπει να αψηφήσεις και λίγο τις καταστάσεις. Κι εσύ με τη σοβαρότητά σου του μαθαίνεις πότε πρέπει να δίνει λίγη περισσότερη βάση στα πράγματα κι ακούει με προσοχή όσα του λες, γιατί νιώθει ασφάλεια μέσα απ’ τα λεγόμενά σου.

Στην τελική, ο μόνος κοινός τόπος στον οποίο μπορείτε να πατήσετε εσείς οι δυο είναι η ιδέα πως είστε διαφορετικοί με έναν ξεχωριστό τρόπο. Ποτέ δε θα σταματήσει να ξαφνιάζει ο ένας τον άλλον κι αυτή είναι η γοητεία. Το να μαθαίνεις πώς να αντιλαμβάνεσαι τις καταστάσεις κι απ’ την αντίθετη πλευρά.

Λένε πως απ’ τη στιγμή που γεννιέται ένας άνθρωπος του ανήκει ένα μονοπάτι στο οποίο θα περπατά τη ζωή του. Προχωρώντας θα συναντήσει ανθρώπους που το μονοπάτι τους περνάει πάνω απ’ το δικό του. Όταν δυο άνθρωποι συναντηθούν σε ένα απ’ αυτά τα σταυροδρόμια της ζωής, καμία φορά χτίζουν κοινό δρόμο να τον βαδίσουν χέρι-χέρι, παράλληλα στα προσωπικά τους μονοπάτια. Σπάνια μεν αλλά συμβαίνει, κι αυτοί είναι οι λεγόμενοι πραγματικοί φίλοι. Είναι άνθρωποι που τους επιλέξαμε και μας επέλεξαν, με στόχο να τους στηρίζουμε όπως την κάθε επιλογή μας!