Οι στιγμές που δε μας χωρά το σπίτι

Το σπίτι μας είναι το καταφύγιό μας. Ο κατάλληλα διαμορφωμένος χώρος μας για να φιλοξενεί ό,τι συναίσθημα τρυπώνει μέσα μας καθημερινά. Μέσα σ’ αυτά τα δωμάτια πραγματικά ζούμε, περνάμε ατέλειωτες ώρες, πολλές απ’ αυτές μοναχικές, που τις έχουμε όμως ανάγκη για να σκεφτούμε ή απλώς για να αδειάσουμε το μυαλό μας, κάνοντας επανεκκίνηση, για να καταφέρουμε να βγάλουμε εις πέρας ό,τι υποχρεούμαστε ή επιθυμούμε να κάνουμε έξω απ’ αυτό. Απ’ τη δουλειά μας μέχρι και τις εξόδους μας.

Περιλαμβάνει μια κουζίνα έτοιμη να δεχτεί τις γευστικές μας προτιμήσεις κι ένα μπάνιο πάντα φροντισμένο να μας ξεκουράσει με ένα χαλαρωτικό ντους. Το σαλόνι έχει τη διακόσμηση που ταιριάζει στις προσωπικότητές μας. Εμείς το διαμορφώνουμε σύμφωνα με το χαρακτήρα μας, έτσι ώστε να το νιώθουμε ζεστό και προσιτό. Συχνά αγοράζουμε ή κατασκευάζουμε αντικείμενα και γωνιές που μας αντιπροσωπεύουν, μέχρι να πάρει τη μορφή που επιθυμούμε να αντικρίζουμε σε καθημερινή βάση.

Στους καναπέδες πολλές φορές μόνοι θα δούμε ταινία ή θα διαβάσουμε, στους χώρους θα περπατάμε τραγουδώντας ή χορεύοντας, πάντοτε ανάλογα με τη διάθεσή μας. Άλλοτε απλά θα κοιτάμε το ταβάνι ή την τηλεόραση χωρίς να χρειάζεται τίποτα παραπάνω. Στους τοίχους θα υπάρχουν κρεμασμένα αντικείμενα της επιλογής μας, που με μια ματιά θα ηρεμούν τις φωνές του μυαλού μας, γιατί είναι δικά μας, όπως καθετί που υπάρχει μέσα σ’ αυτό το σπίτι.

Η κρεβατοκάμαρα μόνιμα θα ‘χει ένα κρεβάτι που με ανυπομονησία το βράδυ θέλουμε, χωρίς πολλές σκέψεις, να ξαπλώσουμε κάτω απ’ τα σκεπάσματά του και το πρωί στον ήχο απ’ το ξυπνητήρι δύσκολα θα ανταποκριθούμε. Είναι ένα σπίτι οικείο, καμωμένο έτσι όπως αγαπάμε για να μας φιλοξενεί.

Το καθαρίζουμε, το περιποιούμαστε και συνάμα μας φροντίζει κι αυτό. Μέσα σ’ αυτά τα δωμάτια είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε και να νιώσουμε ό,τι κατεβάζει το κεφάλι μας, χωρίς να χρειαστεί να λογοδοτήσουμε σε κανέναν για οτιδήποτε.

Μπορούμε με κλειστά τα μάτια να ελιχθούμε άνετα στους χώρους, χωρίς να σκοντάφτουμε στα αντικείμενα. Γιατί εμείς τα έχουμε τοποθετήσει με ακρίβεια. Γνωρίζουμε τι κρύβει ακόμα και το πιο μικρό κλειστό ντουλαπάκι. Είναι ένα ολοκληρωμένο σπιτικό για να διευκολύνει και να ομορφαίνει την καθημερινότητά μας βάσει του γούστου μας.

Αυτός ο χώρος μπορεί να φιλοξενήσει έρωτες, γέλια, στεναχώριες, κλάματα και μοναχικότητα. Έχει τη δύναμη να αγκαλιάζει τους φίλους μας, τη σχέση μας και την οικογένειά μας. Είναι φιλόξενο για όποιον μας ξέρει ή όποιον θέλει να μας μάθει. Αυτός ο χώρος είναι η ταυτότητά μας που μας σκιαγραφεί απόλυτα ως ιδιοσυγκρασίες.

Ένα μόνο δεν μπορεί να κάνει: Δεν μπορεί να αντέξει τις τάσεις φυγής μας. Ίσως γιατί η ίδια η ρουτίνα μέσα σ’ αυτό το σπίτι τις προκαλεί. Ξημερώνουν εκείνα τα πρωινά ή φτάνουν εκείνα τα βράδια που θέλουμε απ’ αυτό το σπίτι να κρατήσουμε μόνο το κλειδί –κάπου σε μια τσάντα χωμένο– κι εμείς όσο πάει να απομακρυνόμαστε απ’ αυτό, με τη σκέψη πως θα απεγκλωβιστούμε για λίγο, πως θα αλλάξουμε παραστάσεις. Μα στο πίσω μέρος του μυαλού μας ξέρουμε πως πάλι στο σπιτικό μας θα καταλήξουμε.

Ναι, το σπίτι μας είναι το καταφύγιό μας, όμως αυτή τη θλίψη, τη μελαγχολία που τρυπώνει μέσα μας και ξεσπάει ως τάση φυγής, δεν μπορεί να την αντέξει. Είναι τόσο ξένη και ταυτόχρονα τόσο δίκη μας, ταυτισμένη με το είναι μας, που αν την αδειάσουμε στο χώρο μας θα τον μολύνουμε. Αυτές είναι στιγμές που χρειαζόμαστε τον εαυτό μας και τη φύση. Μια μακρινή βόλτα που με κάθε βήμα μας θα σκορπάμε ό,τι μας βασανίζει και θα το αφήνουμε πίσω μας.

Το σπίτι μας, είναι τόσο δικό μας –προσωπικό κομμάτι– που αποτελεί την αντανάκλασή μας στο χώρο. Όταν έχουμε τάσεις φυγής μας φταίει ο ίδιος μας ο εαυτός, επομένως κι ο χώρος μας είναι κάπως ενοχλητικός και κρύος. Πρέπει να τα βρούμε με το μέσα μας για να το νιώσουμε και πάλι φιλικό. Θέλουμε να απομακρυνθούμε και να γυρίσουμε πίσω όταν πια θα μας έχει λείψει.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις χρειαζόμαστε ακουστικά, άνετα παπούτσια και την απόφαση να βγούμε απ’ το σπίτι. Θα φύγουμε συναισθηματικά φορτισμένοι, μα θα γυρίσουμε ήρεμοι και συμφιλιωμένοι με όσα μας κατακλύζουν εσωτερικά. Ό,τι κι αν συμβαίνει, το σπίτι μας πάντα θα μας περιμένει, όμως δεν είναι πάντα αρκετό για να νιώθουμε πλήρεις. Είναι χώροι γεμάτοι από πράγματα δικά μας, που ασφυκτιούν από αναμνήσεις κι εμπειρίες στις οποίες υπήρξαμε πρωταγωνιστές. Ίσως η θύμησή τους είναι αυτή που μας κάνει να μελαγχολούμε.

Νοσταλγούμε ανθρώπους που κάποτε μας έκαναν συντροφιά και πλέον δεν τους έχουμε στη ζωή μας ή απλά η ρουτίνα κάνει αυτό το σπίτι ικανό να μας κουράζει ψυχικά, τον καθένα μας για δικούς του ξεχωριστούς λόγους. Μερικές φορές, αυτοί οι χώροι φαντάζουν κρύοι κι άδειοι, καταντούν βαρετοί και μας πνίγουν. Αν φύγουμε, θα βρούμε τη γαλήνη μας έξω απ’ αυτό, αναζητώντας καινούργιες εμπειρίες για να γυρίσουμε πίσω και πάλι ήρεμοι ψυχικά, για να συνεχίσουμε να ζούμε σ’ αυτό και πάλι ευτυχισμένοι.

Το σπίτι μας είναι όπως ο εαυτός μας: Ίσως κάποτε να μας κουράζει, μα πάντα θα  το αγαπάμε πολύ, γιατί εμείς το έχουμε δημιουργήσει και πάντα θα κάνουμε το καλύτερο για να το εξελίσσουμε.

Όσες φορές κι αν νιώσουμε ότι μας πνιγεί, θα κάνουμε επανεκκίνηση και πάλι θα γυρίζουμε εκεί.