Ανάμεσα σε δύο έρωτες

Είναι αυτή η τόσο συνηθισμένη συμβουλή που θα σου δώσουν όλοι γύρω σου, όταν θα βρεθείς σε δίλημμα ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που αγαπάς. «Επίλεξε τον δεύτερο, γιατί αν ο πρώτος ήταν αρκετός, ο δεύτερος δε θα προέκυπτε» σου λένε. Δε θα υπήρχε περιθώριο στην καρδιά σου για μία ακόμη αγάπη, για έναν ακόμη έρωτα. Έτσι λένε.

Ποια είναι, όμως, η πραγματικότητα; Είναι πολύ εύκολο, στη ζωή σου, να διαπιστώσεις ότι αγαπάς δύο άτομα ταυτόχρονα. Είναι απρόβλεπτο κι, ειλικρινά, συμβαίνει δίχως προειδοποίηση. Ωστόσο, η αγάπη που θα αισθανθείς για τον καθένα απ’ τους δύο ξεχωριστά διαφέρει. Ίσως με τον έναν από αυτούς να μην υπάρχει καν έρωτας, ή ίσως υπάρχει κι αγγίζει τα όρια της τρέλας. Στη μία περίπτωση βρίσκεις τον εαυτό σου να αγαπάει εγωιστικά και στην άλλη να κυριαρχεί η ανιδιοτελής αγάπη. Σε στιγμές αδυναμίας, στις στιγμές που αισθάνεσαι πιο ευάλωτος από ποτέ, πιάνεις τον εαυτό σου να αποζητά την παρουσία πότε του ενός και πότε του άλλου.

Αν δεν το έχεις βιώσει, θα βιαστείς να αποκαλέσεις τον άλλο υπερβολικό. Αυτά δε γίνονται, σωστά; Όταν αγαπάς κι όταν είσαι ερωτευμένος, δεν μπορεί η καρδιά να κάνει χώρο για μια δεύτερη ύπαρξη. Όμως κάποια πράγματα βρίσκονται έξω απ’ τον έλεγχό μας. Βλέπεις, ενώ είσαι ερωτευμένος με έναν άνθρωπο, σταδιακά διαπιστώνεις ότι –παρά την καψούρα σου για αυτόν– εκείνος δεν είναι ποτέ εκεί για ‘σένα. Και σιγά-σιγά κερδίζει έδαφος δίπλα σου ένας ακόμη άνθρωπος, εισχωρώντας στη ζωή σου αθόρυβα και προκαλώντας με την παρουσία του ηρεμία.

Καθησυχάζει την τρέλα στο κεφάλι σου κι αισθάνεσαι ότι επιτέλους μπορείς να κάνεις ένα βήμα παραπέρα μέσα στη θολούρα σου. Συνήθως ο δεύτερος αυτός άνθρωπος, η δική σου σανίδα σωτηρίας, προϋπήρχε στη ζωή σου, και συνεχίζει βαδίζοντας πλάι σου. Γίνεται μέρος της καθημερινότητάς σου. Μαθαίνει καλύτερα τι άνθρωπος είσαι, την προσωπικότητά σου, και κυριολεκτικά αγαπάει κάθε πτυχή του εαυτού σου.

Και σε αυτή τη σχέση δημιουργούνται αισθήματα οικειότητας, τρυφερότητας. Ο ένας ανοίγεται στον άλλον, γνωρίζεστε, και τα πρώτα θεμέλια τοποθετούνται. Είσαι πλέον ο εαυτός σου. Κι αυτή η σχέση παύει, κάποια στιγμή, να ‘ναι πλατωνική. Δημιουργείται –αργά αλλά σταθερά–  ένας έρωτας, διαφορετικός από αυτόν που έχεις γευτεί προηγουμένως.

Δεν είναι ο έρωτας που ακολουθεί μια καψούρα. Δεν είναι ο έρωτας που σε φτάνει στα όρια του αλκοολισμού. Δεν είναι ο έρωτας που σε τρελαίνει, που φανερώνει έναν εαυτό που δε γνώριζες καν ότι υπάρχει. Αυτόν τον αλλοπρόσαλλο, που πάει κόντρα στη λογική, που ξεχνάει τι θα πει «αξιοπρέπεια». Είναι ένα διαφορετικό είδος έρωτα, που δημιουργεί μια αγάπη απ’ την οποία προκύπτει η ασφάλεια, ο σεβασμός κι η σιγουριά πως ό,τι και να συμβεί αυτός ο άνθρωπος θα ‘ναι δίπλα σου.

Μα περνάει ο καιρός και το μυαλό σου ξεστρατίζει. Κι ενώ έχεις εκείνη την αγάπη στα χέρια σου, που σου υπόσχεται τον κόσμο όλο, εκείνη που από μακριά φωνάζει τη λέξη «ευτυχία», πιάνεις τον εαυτό σου να αναζητά για λίγα δευτερόλεπτα ακόμη την ξεχασμένη αυτή τρέλα. Εκείνη για την οποία πάτησες στο κεφάλι σου το κουμπί της σίγασης και για λίγο την έκανες πέρα. Εκείνη την καψούρα στο όνομα της οποίας θα ‘χεις ακούσει πολλούς να μιλάνε και να αφηγούνται ιστορίες. Εκείνη που μπρος της τα πόδια σου λυγίζουν και σε όλα απαντάς «ναι», ακόμη κι αν γνωρίζεις πως φλερτάρει με την αυτοκαταστροφή.

Αυτός  ο έρωτας, όμως, δεν είναι πάντα αμοιβαίος. Σε τέτοια συναισθήματα τρέλας, πάντα ένας απ’ τους δύο θέλει περισσότερο. Θέλει και δεν έχει, και γι’ αυτό τρελαίνεται. Σεβασμός ίσως και να υπάρχει. Αγάπη;  Επίσης. Αλλά πάντα θα μεσολαβούν καταστάσεις και γεγονότα που δε θα επιτρέπουν σε αυτό το δέσιμο να πάει ένα βήμα παρακάτω. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα στέκεσαι απέναντι στον άνθρωπο αυτόν, την πηγή του έρωτα και της παράνοιάς σου, και θα νιώθεις το ίδιο ανήμπορος, ανίσχυρος, όσο κι αν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου για το αντίθετο.

Γιατί αυτό το είδος του έρωτα ανακαλύπτεις πως βγάζει στην επιφάνεια μια πτυχή του εαυτού σου που, αν δεν καταφέρεις να την εξελίξεις, θα σε αποτρελάνει. Ναι, κοιτάζεσαι και βλέπεις την εκδοχή του χειρότερου «εγώ» σου. Εκείνου που έχει ανασφάλειες, που βρίσκεται στα χαμένα, που δεν ξέρει πού πατά και πού βρίσκεται. Εκείνου του εαυτού που χάνει κάθε είδος αυτοπεποίθησης που είχε χτίσει μέχρι σήμερα. Κι αυτή η εκδοχή δεν είσαι εσύ, δε θέλεις να ‘σαι εσύ. Αυτήν την εκδοχή ξεκάθαρα τη μισείς.

Κι όσο και αν σου λείπει αυτό το κάψιμο στην καρδιά, αυτή η γλυκιά θολούρα στο κεφάλι, πρέπει να σκεφτείς λογικά και να βάλεις όρια. Γιατί το υπερβολικό δεν είναι σχεδόν ποτέ υγιές.

Και καταλήγεις να διαχωρίζεις αυτές τις δύο αγάπες στο κεφάλι σου. Η μία, αυτή η εγωιστική αγάπη, που συνοδεύεται από τόνους τρέλας, ξέρεις ότι δε σου κάνει καθόλου καλό. Γιατί παραμένει στάσιμη κι η ενέργειά της δε διοχετεύεται πουθενά. Ανακυκλώνεται κι επιστρέφει δριμύτερη κάθε φορά, με τις αρνητικές συνέπειες να βρίσκουν εσένα ως μοναδικό στόχο. Αυτή η ψεύτικη σχέση το ξέρεις, κατά βάθος, πως δεν πάει πουθενά.

Κι είναι κι η άλλη, η αγνή, που ναι μεν δεν ξεκίνησε ποτέ απ’ την καψούρα, έχει ωστόσο για θεμέλιό της κάτι πάρα πολύ βασικό, τη φιλία. Με εκείνη την αγάπη, που σε ξέρει καλύτερα από ό,τι εσύ τον ίδιο σου τον εαυτό, μπορείς να προχωρήσεις. Έχει γνωρίσει τη χειρότερη μορφή του εαυτού σου και συνεχίζει να σε αγαπάει, τα συναισθήματα είναι αμοιβαία κι αυτό, άλλωστε, το έχετε αποδείξει άπειρες φορές.

Είναι εκείνη η αγάπη που δεν την αναζητάς μέσα στη νύχτα, όταν το σώμα σου έχει χορτάσει αλκοόλ και ξενύχτι. Τη ζητάς, όμως, όταν περνάς τις πιο δύσκολες στιγμές σου, όταν ποθείς λίγη ασφάλεια. Εκείνο το πρόσωπο στο οποίο θα θελήσεις να απευθυνθείς για κάποια συμβουλή. Το άτομο εκείνο που σκέφτεσαι, σε κλάσματα δευτερολέπτου, όταν θες να ανακοινώσεις μια μεγάλη σου επιτυχία, χαρά, απόφαση.

Όχι, δεν είναι θέμα εκμετάλλευσης, αν αυτό σκέφτηκες. Είναι θέμα οικειότητας, αυτήν που αποκτάς σταδιακά, και προκύπτει μέσα από καταστάσεις και δυσκολίες στις οποίες το άλλο πρόσωπο δε θα μπορούσε ποτέ να σε στηρίξει. Είναι η ανιδιοτελής αγάπη, στην οποία θέλεις ο άλλος να ‘ναι χαρούμενος, αγνοώντας ότι μάλλον εσύ ήσουν πάντα η αιτία της χαράς του.

Δε θα σου πει κανείς ποια απ’ τις δυο αγάπες σου να επιλέξεις. Ίσως είναι η πρώτη, ίσως κι η δεύτερη. Αλλά σκέψου ποια είναι η πιο υγιής για ‘σένα. Ποια σε βοηθάει να πας μπροστά. Κι αν δυσκολεύεσαι να επιλέξεις, γιατί πραγματικά αγαπάς και τους δύο, σκέψου το πιο απλό. Σε μια πραγματικά δύσκολη στιγμή της ζωής σου, ποιος σου στάθηκε; Ποιος ξέρεις με σιγουριά ότι θα σηκώσει εκείνο το τηλέφωνο μέσα στη νύχτα και θα τρέξει για να δει αν είσαι καλά; Ποιος απ’ τους δύο θα προσπαθήσει πάση θυσία να δώσει λύση, ακόμα και στο πιο ασήμαντο πρόβλημά σου; Ποιος θα σε καθησυχάσει, όταν θα βιώνεις πάλι εκείνη την εφιαλτική κρίση πανικού; Ποιος θα ‘ναι δίπλα σου τέλος πάντων, όταν πραγματικά τον χρειάζεσαι, χωρίς να κρυφτεί για άλλη μια φορά πίσω από φθηνές δικαιολογίες;