Πόσες φιλίες κάναμε όταν ήμασταν σε μικρότερη ηλικία; Πόσους ανθρώπους ονομάσαμε αδέλφια για μια ζωή, και πόσες φορές διαλύσαμε αυτές τις σχέσεις, επειδή κάπου δεν τα βρήκαμε; Υπήρξαν άνθρωποι για τους οποίους έβαλες το χέρι σου στη φωτιά, και λίγο αργότερα παραλίγο να καείς ολόκληρος. Υπήρξαν, όμως, κι εκείνοι οι άνθρωποι, με τους οποίους απλά δε δέσατε όσο πίστευες, δε βρήκατε τον τρόπο να συνεννοηθείτε, κι απλά δεν μπόρεσε κανείς να βρει το δίκιο του. Κι αυτό στην πορεία σας έπνιξε.
Κάπως έτσι, μια ακόμη σχέση έκανε βουτιά στο κενό. Τώρα περνάτε ο ένας δίπλα απ’ τον άλλον, και στην καλύτερη πετάτε ένα «Γεια!» στον αέρα. Στη χειρότερη, φέρεστε σαν να μην είχατε γνωριστεί ποτέ. Κι αυτός που για ‘σένα κάποτε υπήρξε κολλητός, πλέον βαφτίστηκε «άγνωστος» μεταξύ άλλων αγνώστων.
Με τα χρόνια, αρχίσαμε να μετράμε κι άλλων ειδών σχέσεις. Δε μας έφταναν οι φιλικές, που από μόνες τους φαντάζουν δύσκολες, ήρθαν να προστεθούν κι οι ερωτικές. Υπήρξαν εκείνοι οι σύντροφοι για τους οποίους είπαμε το περιβόητο «ναι!». Ενώσαμε –για όσο– τις ζωές μας κι η διχάλα στον δρόμο μας έγινε μεμιάς κοινό μονοπάτι. Ίσως για κάποιο από αυτά τα πρόσωπα να ορκίστηκες πως είναι ο άνθρωπός σου. Ίσως να τόλμησες να ανέβεις και τα σκαλιά της εκκλησίας, με σκοπό να επισημοποιήσεις σε όλους ότι αυτό το πρόσωπο είναι το «για πάντα» σου!
Κάποιες από αυτές τις σχέσεις, όμως, διαλύονται και το μονοπάτι που απλώνεται μπροστά, γίνεται ξανά διχάλα. Και τώρα οι δύο δρόμοι συνεχίζονται παράλληλα με το μονοπάτι του ενός να μην προβλέπεται να ξανά ανταμώσει ποτέ με του άλλου. Τραβάει ο καθένας προς αντίθετη κατεύθυνση and that is the end of the story.
Καταλαβαίνει κανείς πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες, είτε αφορά τις φιλίες είτε τον άνθρωπό σου. Δεν ξεκινάνε όλες οι σχέσεις ομαλά, δεν ακολουθούν όλες ήρεμη πορεία. Υπάρχουν αναταράξεις στη διαδρομή. Προβλέπονται σκαμπανεβάσματα κι αν εξαρχής δεν είσαι προσδεδεμένος στην πραγματικότητα, θα βρεθείς στον αέρα, συνεπαρμένος από πολλά συναισθήματα που θα σε εκτοπίσουν απ’ το κοινό μονοπάτι στο οποίο επέλεξες να βαδίσεις.
Οφείλεις να ‘σαι προσγειωμένος και συνειδητοποιημένος, για να αναγνωρίζεις πως δε θα ‘ναι όλα ρόδινα κι ονειρεμένα. Θα μοιράζεστε άπειρες στιγμές, μα δε θα χαμογελάτε κάθε μέρα. Αναπόφευκτα θα προκύπτουν παρεξηγήσεις, γιατί δεν έχουμε όλοι τον ίδιο τρόπο αντίληψης. Εξάλλου, αναφερόμαστε στην ένωση δύο εντελώς διαφορετικών προσωπικοτήτων, και καλώς ή κακώς όλοι κουβαλάμε τα στραβά και τις παραξενιές μας. Πρέπει να καταλαβαίνουμε πότε θα κάνουμε πίσω, και πότε θα δίνουμε έκταση σε μια διαφωνία, πότε θα αποδεχόμαστε τα ελαττώματα του ανθρώπου δίπλα μας και πότε θα έχουμε την απαίτηση να αλλάξουν ή να βελτιωθούν. Και φυσικά αυτό πρέπει να ‘ναι αμοιβαίο.
Θα υπάρξουν προβλήματα που θα κάνουν την εμφάνισή τους σε μία οποιασδήποτε φύσεως σχέση, και τα προβλήματα αυτά πρέπει να ‘σαι διατεθειμένος να τα λύσεις. Δεν ξεκινάς έχοντας ως δεδομένο πως ο άνθρωπος δίπλα σου θα σε καταλαβαίνει πάντα. Θα υπάρξουν στιγμές που ακόμα κι εσύ θα αντιμετωπίσεις λίγο πιο εγωιστικά μια κατάσταση. Στιγμές που εσύ πρώτος θα πικάρεις τον άλλον. Σε μια σχέση υπάρχουν διαφωνίες, στις οποίες δεν υπάρχει πάντα το σωστό και το λάθος, το δίκαιο ή το άδικο. Υπάρχει απλά ο διαφορετικός τρόπος αντίληψής σας, ο οποίος δε θα συμβαδίζει πάντα. Μπορεί να σας ένωσαν αρχικά πολλά κοινά στον τρόπο σκέψης, αλλά θα υπάρχουν κι άλλα τόσα στα οποία δε θα συμφωνείτε. Ανάλογα με το αν η διαφωνία σας είναι μικρή ή μεγάλη, οι αντιδράσεις που την ακολουθούν θα ‘ναι αντίστοιχης βαρύτητας.
Ακόμα και σε καβγάδες που αποκτούν μεγάλες διαστάσεις, κι ας φτάνετε κι οι δύο στα όριά σας, να θυμάσαι πως ποτέ δε φταίει μόνο ο ένας. Ευθύνονται κι οι δύο. Άλλωστε, κάθε δράση, προκαλεί αντίδραση κι υπάρχει λόγος που εξαρχής φτάσατε στο σημείο αυτό. Το ζήτημα είναι να μπορείς να συζητάς με τον άνθρωπο που στέκεται απέναντί σου και να λύνεις τις όποιες διαφωνίες με επιχειρήματα. Να ‘χεις την απαίτηση να σε ακούει ο άλλος, αλλά ταυτόχρονα να καταλαβαίνεις κι εσύ αυτά που σου εξηγεί.
Ίσως το σημαντικότερο από όλα είναι να υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός, και να απέχει όσο γίνεται ο εγωισμός. Μια σχέση για να μπορεί να επιβιώσει, απαιτεί κι απ’ τα δύο μέλη της να αναγνωρίζουν τα λάθη τους, να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και κυρίως να μη φοβούνται να ζητήσουν συγγνώμη.
Άλλωστε, η δύναμη μιας σχέσης φαίνεται στην πιο κρίσιμη στιγμής της. Τη στιγμή εκείνη που παρουσιάζεται απ’ το πουθενά ένα παγόβουνο και συγκρούεται με το «εγώ» σου, απειλώντας να διαλύσει τη σχέση σου με τον άνθρωπο που επέλεξες να στέκεται δίπλα σου. Όταν προκύπτει κάτι που θίγει τον εγωισμό σου, τίθεται το μεγαλύτερο ερώτημα για το αν είσαι διατεθειμένος να τα κάνεις όλα πέρα, να λύσεις τα προβλήματα και να παλέψεις μέχρι τέλους για τον άνθρωπο που λες ότι θέλεις στη ζωή σου. Να διαλύσεις, τελικά, το παγόβουνο με όπλο την αγάπη σου προς αυτό το πρόσωπο, ή να συγκρουστείς με εκείνο όντας κι εσύ ψυχρός, διαλύοντας κατά αυτόν τον τρόπο μια σχέση που παλεύει καθημερινά να επιβιώσει.
Στην τελική, να θυμάσαι πως κάθε πρόβλημα που λύνεται, σε φέρνει σαφώς πιο κοντά με τον άλλον κι η σχέση μέσα από αυτό γίνεται δυνατότερη. Κάπως έτσι προκύπτουν οι ευτυχισμένοι γάμοι, στους οποίους ενδεχομένως θα συγκαταλέγονται προβλήματα, θα ‘ναι πετυχημένοι όμως, γιατί τα δύο πρόσωπα που τον αποτελούν θα ‘χουν μάθει να συζητάνε, να κατανοούν ο ένας τον άλλον και να σέβονται. Κάπως έτσι προκύπτουν κι εκείνες οι παρέες που μετράνε χρόνια, αγγίζουν δεκαετίες και τιμούν με κάθε τρόπο την έννοια φιλία!
Να ανήκεις στους ανθρώπους εκείνους που έχουν μάθει να παλεύουν. Γιατί όποιος παλεύει να κρατήσει εκείνα που αγαπάει κοντά του, σε αυτά κατορθώνει να δίνει και την αξία που τους αρμόζει, διατηρεί τις στιγμές και τα συναισθήματα ζωντανά, τη στιγμή που με τόση ευκολία χάνονται σε αυτήν την ανέλπιστα χαοτική καθημερινότητα.
Συντάκτης: Γεωργία Κανδηλανάπτη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
