Λίγοι ένιωσαν την κυκλοθυμία της θάλασσας

Είναι απέραντη, κι από κάθε κατεύθυνση σε τυλίγει. Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος μαζί της, έχεις τη δυνατότητα να δεις μόνο μία πλευρά της. Το ποια θα ‘ναι, το αποφασίζει εκείνη. Ίσως σου επιτρέψει να δεις τη γαλήνια εκδοχή της. Ίσως, όμως, να αντικρίσεις την πιο ταραχώδη μορφή της. Σε κάθε περίπτωση, η θάλασσα θα βρει τον τρόπο να σε ηρεμήσει. Μυστηριώδεις και γοητευτική σε κάθε όψη της!

Ενώνει περιοχές που ανάμεσά τους παρεμβαίνουν χιλιόμετρα, μα συνάμα πετυχαίνει την απομόνωσή σου απ’ τα πάντα. Σε δροσίζει, αγκαλιάζοντάς σε, δίχως απαραίτητα να σε ακουμπάει ενώ κοντά της αισθάνεσαι πως παύει το καθετί να σε πονάει. Καταλαγιάζει μέσα σου τις φωτιές που σε σιγοκαίνε. Τη στιγμή που θα σε αγγίξει, θα δεις πόσο τη λατρεύεις. Η συντροφιά της ίσως παραπέμπει στη μοναξιά, παρ’ όλα αυτά, δε σε τρομάζει.

Κοντά της νιώθεις να ηρεμείς, κι ακόμη κι αν είσαι απομονωμένος, καθόλου δε σε φοβίζει, απεναντίας νιώθεις κάθε εκατοστό σου να χαλαρώνει. Την κοιτάζεις κι ανοίγει μπροστά σου καθαρός ο ορίζοντας. Βλέπεις τα πράγματα από μια πιο ξεκάθαρη γωνία και για πρώτη φορά αντιλαμβάνεσαι πόσο απλά είναι όλα στο μυαλό σου. Είναι το μέσο στο οποίο θα στραφείς για να ξεδιαλύνεις την ομίχλη που τυλίγει το τοπίο μπροστά σου.

Ελάχιστοι είναι εκείνοι που κατάλαβαν, εν τέλει, τι κρύβεται στο θαλασσί της. Όλοι έχουν δει το μαγευτικό της χρώμα να μετατρέπεται απ’ τη μια στιγμή στην άλλη σε αυτό το σκούρο μπλε, που σε φοβίζει. Εκείνο το χρώμα που σε αποτρέπει απ’ το να τολμήσεις να ‘ρθεις σε επαφή μαζί της. Πολύ λίγοι, όμως, αντιλήφθηκαν όλες τις αποχρώσεις του μπλε της, κι ακόμα λιγότεροι ταυτίστηκαν μαζί της, έχοντας αισθανθεί στο πετσί τους τις εναλλαγές κάθε διάθεσής της.

Είναι άξιο απορίας το πόσο εύκολα επηρεάζεται το μέσα σου απ’ τη διάθεση που έχει η θάλασσα. Θυμάσαι τις μέρες που οργισμένος πήρες τους δρόμους και κατέληξες κοντά της; Ένιωσες να δικαιώνεσαι, τη στιγμή που τα κύματά της χτυπούσαν αλύπητα τα κοφτερά βράχια. Και τις στιγμές εκείνες που αναζητούσες τρόπους να ξεσπάσεις τον θυμό σου, με πόσες πέτρες τη βομβάρδισες κι εκείνη υπομονετικά στο επέτρεπε;

Συννεφιασμένα απογεύματα, που χάραζες στην άμμο όρκους σιωπής, εκείνη πλησίαζε κοντά σου, χαϊδεύοντας με στοργή όσα έγραφες. Βιαστικά τα έσβηνε, πριν τα δει άλλος κανείς, κι ήσουν βέβαιος πως ό,τι με ένταση ειπώθηκε θα έμενε μεταξύ σας. Γύρισες την πλάτη σου και φορτώνοντας τα βάρη σου στους ώμους της, άφησες ένα κομμάτι σου να πνιγεί μέσα στην αγκαλιά της. Βρήκες τη δύναμη να φύγεις λίγο πιο ανάλαφρος, καληνυχτίζοντας πίσω σου ακόμη ένα ηλιοβασίλεμα.

Θυμήσου και τα δειλινά εκείνα που η θάλασσα ήταν τόσο ήρεμη ώστε μετά βίας μπορούσες να αντιληφθείς την παρουσία της. Τόσο που αν βρισκόσουν στο απόλυτο σκοτάδι, θα αγνοούσες την ύπαρξή της παντελώς. Μόνο αν ερχόσουν σε επαφή με το υγρό στοιχείο θα έλεγες ότι σε περίμενε υπομονετικά, λίγα βήματα πιο πέρα. Εκείνες τις φορές, λοιπόν, που είτε υπήρξες χαρούμενος και κοντά της παραδέχτηκες τα πιο μεγάλα σου όνειρα είτε υπήρξες απογοητευμένος κι έψαχνες κοντά της την απάντηση σε ένα ακόμη «γιατί», η παρουσία της υπήρξε καταλυτική. Έκλαψες από στεναχώρια, μα όταν τα δάκρυά σου στέγνωσαν, νόμιζες πως για μια στιγμή την είδες πιο αγριεμένη. Κι από εκείνη πήρες τη δύναμη, το κουράγιο που σου έλειπε, και πιο αποφασισμένος σηκώθηκες για να συνεχίσεις τον αγώνα σου.

Υπάρχει μια ταύτιση με τη θάλασσα και την κάθε ιδιαίτερη ψυχολογία σου. Αν κάνεις τον συνειρμό κι αφεθείς, ίσως κατορθώσεις να το δεις. Γιατί αν της έδινες πρόσωπο, θα ήταν σίγουρα όμορφο. Αν επιχειρούσες να της προσδώσεις χαρακτηριστικά, θα έλεγες πως είναι δυναμική. Αν της έδινες διάθεση, θα ήταν σίγουρα κυκλοθυμική. Κι αν της χάριζες ενδυμασία, τότε ίσως να διάλεγες ένα πέπλο μυστηρίου, μα θα ήσουν αβέβαιος για το ποιο χρώμα θα της ταίριαζε καλύτερα. Ίσως να προτιμούσες το γκρι, ένα χρώμα μουντό; Θαλασσί, σκούρο μπλε, ή το χρώμα του κρυστάλλου, εκείνο το διάφανο, το αριστοκρατικό, που αρμόζει στον αέρα που αποπνέει;

Η όμορφη αυτή ύπαρξη κρύβει μέσα της πλούτο που δε θα ανακαλύψεις ποτέ. Άλλωστε, κανείς δεν κατάφερε να τη γνωρίσει αρκετά καλά. Κι αν από κοντά της, για λόγους δικούς του, επέλεξε να φύγει, πάλι δίπλα της κάποια μέρα ευχήθηκε να ξαναγυρίσει. Γιατί κοντά της βρίσκεις τους τρόπους τη μοναξιά σου να πολεμήσεις και να επουλώσεις στην ψυχή σου πληγές, που από πάντα θαρρείς πως ήταν ανοιχτές.

Καταλαβαίνεις τώρα γιατί μερικοί έχουν τέτοιον έρωτα με τη θάλασσα; Δεν αντιπροσωπεύει για εκείνους μονάχα το καλοκαίρι, τις ήρεμες βραδιές στην αμμουδιά και τους έρωτες τους ανεπανάληπτους. Υπάρχει εκείνη η κατηγορία ανθρώπων που παραμένουν ερωτευμένοι μαζί της όλες τις εποχές του χρόνου. Που την έχουν ζήσει στα καλά μα και στις πιο επικίνδυνες στιγμές της. Άνθρωποι που φανέρωσαν τις ευάλωτες πτυχές τους μόνο σε ‘κείνη, που σε στιγμές αδυναμίας θέλησαν να χαθούν στην αγκαλιά της.

Αντιπροσωπεύει τις πολλαπλές εκδοχές του χαρακτήρα του κάθε ατόμου. Κι όσοι βρήκαν τη σύνδεση αυτή μαζί της, εντόπισαν αυτόματα και το γιατρικό τους. Δεν είναι μόνο η ήρεμη εκδοχή της που σε γαληνεύει. Είναι κι η φουρτουνιασμένη της μορφή, που βρίσκει ανταπόκριση στα άδυτα της ψυχής σου. Γιατί έχει έναν τρόπο μαγικό να παρασέρνει κάθε ένταση που σε ταλαιπωρεί μακριά, στιγμές που εσύ, ανεπιτυχώς, ψάχνεις τρόπους να ξεσπάσεις.