Ημέρα Σάββατο. Έξω σε ένα μαγαζί της Γλυφάδας, βλέπεις τα ζευγάρια να κατακλύζουν τα καταστήματα. Στο τραπέζι νούμερο 41 υπάρχει ένα ζευγάρι, όπου κάθεται αντικριστά ο ένας στον άλλον. Η γυναίκα κολλημένη στην οθόνη του κινητού της, σκρολάρει στο insta. Από την άλλη ο άνδρας χαζεύει τα αθλητικά σε κάποιο site μιλώντας με τους φίλους του στην ομαδική. Λίγο πιο πέρα, στο τραπέζι 27, βρίσκεται ένα ζευγάρι αντικριστά πάλι, μα μιλάει και γελάει. Παγωμένη παρατηρήτρια εγώ κοιτάζω πότε το ένα τραπέζι πότε το άλλο και σκέφτομαι: Ποιο από τα 2 τραπέζια είμαι εγώ και η σχέση μου; Ποιο από τα 2 τραπέζια θα επέλεγες εσύ;
Νομίζω πως σε ψήφους υπερτερεί το τραπέζι 27, αλλά στην πραγματικότητα όλοι κατακλυζόμαστε από σχέσεις του τραπεζιού 41. Οι σημερινές σχέσεις αδιαμφισβήτητα δεν είναι εύκολες. Από όπου και να το πιάσουμε, έχει χαθεί ένα κομμάτι της μαγείας που υπήρχε παλιότερα -όχι βέβαια πως την έχουμε ζήσει, αλλά από αφηγήσεις των γονέων και των μεγαλύτερων σίγουρα ακούγεται ωραία.
Οι σημερινές σχέσεις είναι ως επί το πλείστον επιφανειακές. Με τη ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη και την απότομη εισροή των μέσων μαζικής επικοινωνίας στη ζωή μας, οι άνθρωποι έχουμε κάνει όλη μας τη ζωή να περιστρέφεται γύρω από αυτήν την προσωπίδα του Instagram. Έτσι όλα ξεκινούν και τελειώνουν μέσ’ από ένα reaction σε στόρι, ένα παγωμένο ψυχρό μήνυμα ή ένα spam στα post. Έτσι φαντάζουν σ’ εμάς τους νέους ουτοπικά αυτά που ακούμε από τους γονείς μας ή αυτά που βλέπουμε σε ταινίες και φτάνουμε να θεωρούμε φυσιολογικά αυτά που βιώνουμε στο σήμερα. Γιατί κανένας δε μας έχει μάθει ότι υπάρχει και κάτι πέρα από αυτό. Και εδώ, είναι λανθασμένη η χρήση του ενεστώτα στο ρήμα «υπάρχει», καλύτερα ας αξιοποιήσουμε την ιδιότητα του αορίστου… «Υπήρχε».
Έχω διακρίνει ότι οι σημερινοί νέοι έχουν πάψει να τολμάνε την από κοντά επαφή μ’ άτομα και γι’ αυτό τον λόγο και επιλέγουν την επαφή μέσω των social. Αυτό συμβαίνει γιατί πλέον οι άνθρωποι έχουμε μια δυσκολία να εκφραστούμε συναισθηματικά και να αποδεχτούμε συναισθηματικά ερεθίσματα από τον απέναντί μας. Μας τρομάζει το να βρεθούμε εκτεθειμένοι συναισθηματικά απέναντι σε κάποιον. Φοβόμαστε να μπούμε σ’ ένα ταξίδι με συνοδοιπόρο. Σκεφτόμαστε μακροπρόθεσμα. Δεν εμπιστευόμαστε. Υψώνουμε άμυνες στο συναίσθημα. Γιατί; Γιατί ακούμε ιστορίες από φίλους και ενδόμυχα νομίζουμε πως προστατευόμαστε όταν δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να αγαπηθούμε και να αγαπήσουμε. Πόσες φορές πιάσαμε όλοι τον εαυτό μας να λέει «εγώ δεν ξανά ερωτεύομαι»;
Έπειτα βιώνουμε μια τραυματική εμπειρία και δεν επουλώνουμε το τραύμα, το κουκουλώνουμε μέχρι να ξανά βγει στην επιφάνεια και να μας ταλαιπωρήσει πάλι. Γιατί; Γιατί όλα ξεκινάνε από το γεγονός ότι για να δημιουργηθεί ένα στέρεο, επιβλητικό οικοδόμημα χρειάζεται τα σωστά υλικά. Για να υπάρξει μια σχέση υγιής θα πρέπει οι συμμετέχοντες να είναι άνθρωποι οι οποίοι έχουν μπει στη διαδικασία να αναγνωρίσουν τα τραύματά τους και να θέλουν να έχουν την καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους, με τη συμβολή προφανώς και του απέναντί τους. Αυτό επιτυγχάνεται με την ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ των δύο αυτών ανθρώπων και την επαφή.
Θέλει προσπάθεια λοιπόν ο έρωτας. Χρειάζεται να μιλάς για τα όνειρά σου, τους στόχους σου, το πώς βιώνεις μια κατάσταση, το τι σε προβληματίζει, το πώς εσύ νιώθεις γεμάτος σαν άνθρωπος. Όλα αυτά τα πολύ μαγικά που στις μέρες μας ελάχιστοι βιώνουν στη σχέση τους. Και μένουν έτσι οι σχέσεις και μετατρέπονται σιγά-σιγά σ’ επιφανειακές.
Και προφανώς δεν είναι μόνο αυτά, είναι άλλα τόσα πολλά που καθιστούν τις σχέσεις επιφανειακές. Ένα από αυτά είναι η αγάπη που τείνουμε να έχουμε τελευταία οι άνθρωποι στη λέξη «εγώ». Είναι προφανές πως λόγω της αποξένωσης που έχουμε υποστεί σαν άνθρωποι αυτή η μαγική λέξη θα μας περιτριγυρίζει και είναι λογικό να υπερισχύει έναντι του διπλανού μας. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι λόγω του έντονου ρυθμού ζωής που βιώνουμε σήμερα δεν αφουγκραζόμαστε τα θέλω και τις ανάγκες του συντρόφου μας και αυτό απευθείας είναι ένα πρόβλημα. Σε συνέχεια προφανώς και δε συμβιβαζόμαστε επειδή υπερισχύει το εγώ μας και αυτά που θέλουμε εμείς. Και θα μου πεις «δηλαδή αν δε σου αρέσει κάτι κάθεσαι»; Όχι προφανώς. Εφόσον όμως είσαι σε σχέση θα υπάρξουν στιγμές που και τον εγωισμό θα παραμερίσεις και θα κάνεις και πράγματα που δεν περίμενες. Όταν ένας από τους 2 είναι πολύ μπροστά και ο άλλος πίσω θα κόψει ο ένας ταχύτητα και θα επιταχύνει ο άλλος. Χρειάζεται αυτή η διάθεση συμπόρευσης για να επιβιώσει μια σχέση. Η αγάπη σου για τον άλλον πρέπει να είναι αυτόφωτη και να υπερισχύει του εγωισμού σου, γιατί έτσι ορίζεται η αγάπη.
Κάποιος κάποτε μου είπε: «Εμείς οι ίδιοι με τη συμπεριφορά μας παρασέρνουμε τους δίπλα μας». Αυτή η φράση με συνοδεύει από τότε. Τη μοιράζομαι μαζί σας γιατί όταν αντιληφθείς το νόημα αυτής της φράσης κατανοείς τη μαγεία της αληθινής σχέσης. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλον και ο ένας παρασύρει με τη συμπεριφορά του τον άλλον. Αν και τείνω πάντα να είμαι η τελευταία των ρομαντικών, είμαι σίγουρη πως εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που είναι έτοιμοι να βιώσουν αυτό το αληθινό νόημα της σχέσης και όχι αυτήν τη ρηχή απεικόνιση που έχουμε θεοποιήσει στις μέρες μας.
Συντάκτης: Εβίτα Πίσσα
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
