Κάθε άνθρωπος μπαίνει στη ζωή σου για έναν πολύ συγκεκριμένο σκοπό. Άλλοι για να σε διδάξουν κάτι, άλλοι για να σου μάθουν τι θα πει πόνος, άλλοι για να σε βοηθήσουν να γνωρίσεις την ευτυχία και ούτω καθεξής. Υπάρχουν όμως κι οι άνθρωποι – ναυαγοσώστες που έρχονται απλώς για να σε βγάλουν από μια δύσκολη κατάσταση. Είναι εκείνοι που βαφτίζουμε «σωτήρες» και γίνονται ορόσημο στη ζωή μας, ενώ ο αποχωρισμός απ’ τα συγκεκριμένα πρόσωπα μοιάζει δύσκολος.
Αυτοί, λοιπόν, οι ξεχωριστοί άνθρωποι εμφανίζονται σε μια φάση που όλα είναι διαλυμένα, τότε που τίποτα δε μας κάνει πραγματικά χαρούμενους. Συνήθως σε αυτή τη φάση βιώνουμε πολύ έντονα όλα τα αισθήματα λόγω των όσων μας απασχολούν, ενώ κάνουμε ελάχιστες -έως καθόλου- θετικές σκέψεις. Εκείνη τη στιγμή, τυχαία -ή ίσως όχι και τόσο τυχαία- έρχονται εκείνοι, φέρνουν τα πάνω κάτω και μας γεμίζουν πρωτόγνωρα συναισθήματα.
Μιας και είμαι άτομο πολύ συναισθηματικό, που όμως είχα πάντα γνώμονα τη λογική -πόσο αντιφατικό-, το να έρθει ένας άνθρωπος και να με τραβήξει απ’ το δικό μου σκοτάδι έμοιαζε απίθανο και τρομακτικό. Όμως όταν σου συμβαίνει, συνειδητοποιείς τη δυναμική των ανθρωπίνων σχέσεων, οι οποίες είναι πολύπλοκες και δύσκολες. Τους ανθρώπους – ναυαγοσώστες θα τους θυμάσαι και θα χαμογελάς, γιατί με τον τρόπο τους θα έχουν αφήσει το στίγμα τους. Αυτά τα άτομα τα έχουμε συνδέσει στο μυαλό μας με τη δύσκολή στιγμή. Ήταν μαζί μας, βιώσαν τον πόνο μας και έγιναν αποδέκτες αλλόκοτων συμπεριφορών, χωρίς σαφή εξήγηση, λόγω της έντονης ψυχολογικής πίεσης που βιώσαμε. Μας πέτυχαν σε μια άσχημη φάση κι όμως μας αποδέχτηκαν και μας αγάπησαν όπως ακριβώς ήμασταν. Είναι εκείνοι που με τον τρόπο τους μας κάνουν να αισθανόμαστε όμορφα με τον εαυτό μας, να ξεχνιόμαστε, να περνάμε καλά και να έχουμε εμπιστοσύνη στους ανθρώπους.
Κακά τα ψέματα, οι φιλίες είναι η δεύτερη η οικογένειά μας, αλλά και οι προσωπικές σχέσεις παίζουν τον ρόλο τους στην ευτυχία και την ισορροπία ενός ατόμου. Όταν όλα τα κουτάκια μας είναι συμπληρωμένα, έχουμε περισσότερες πιθανότητες να αισθανόμαστε πλήρεις (καλά, όχι σε όλες τις φάσεις της ζωή μας). Υπάρχουν κάποιοι, λοιπόν, που γίνονται η σανίδα σωτηρίας μας και εναποθέτουμε πολλές ελπίδες σε αυτούς, επενδύοντας συναισθηματικά και δημιουργώντας στιγμές και σκέψεις που δύσκολα ξεπερνιούνται και μας αφήνουν να πάμε παρακάτω. Όταν συναντάμε αυτούς τους ανθρώπους συνειδητοποιούμε τι θα πει ανιδιοτελής αγάπη. Ο έρωτας με την αγάπη είναι διαφορετικά συναισθήματα. Δεν αγαπάς όλους όσους ερωτεύεσαι και δεν ερωτεύεσαι όλους όσους αγαπάς ή σου δίνουν το χέρι να σε βοηθήσουν να πας παρακάτω. Με τους τελευταίους χτίζεις ένα οικοδόμημα με γερές βάσεις, η κατάρριψη του οποίου μοιάζει πολύ δύσκολη και το αύριο δίχως αυτούς περίεργο. Όμως πολύ πιθανό όλα κάποια στιγμή να τελειώσουν.
Εγώ δεν πιστεύω στην αιωνιότητα και στη λέξη «πάντα». Η μάλλον καλύτερα να πω πως η λέξη για μένα χρησιμοποιείται λάθος. Άλλοι λένε «για πάντα μαζί» και πιστεύουν με όλο τους το είναι σε αυτό. Εγώ πιστεύω πως το «για πάντα» είναι οι αναμνήσεις, οι στιγμές, τα συναισθήματα, τα κομμάτια που σε κάνει να ανακαλύπτεις ένας άνθρωπος. Έτσι κι οι άνθρωποι που μας βρήκαν στα χάλια μας και μας σήκωσαν, θα μείνουν για πάντα κομμάτι του δικού μας παζλ που κανένας δεν μπορεί να αρπάξει ή να ξεριζώσει από τη μνήμη μας.
Συνήθως το τέλος της σχέσης μας μ’ αυτά τα άτομα μοιάζει δύσκολο, μιας και έχει δημιουργηθεί μια σχέση με έντονο το αίσθημα της ανάγκης. Στον αντίποδα, αυτές οι σχέσεις μπορεί να καταλήξουν να βασίζονται στο αίσθημα της υποχρέωσης. «Με βοήθησε στη δύσκολη στιγμή μου, άρα ακόμα κι αν δεν πληροί τα κριτήριά μου, έχω την υποχρέωση να μείνω». Εκεί είναι η παγίδα, να μην μπεις στο τριπάκι να γίνει μια σχέση εξάρτησης και αναγκαιότητας. Ναι, αυτοί οι άνθρωποι μάς συντρόφευσαν στα σκοτάδια μας, έγιναν ορόσημο στη ζωή μας αλλά δε χρειάζεται να μένουμε σε μια κατάσταση μόνο και μόνο επειδή μας βοήθησαν στη δύσκολη στιγμή.
Εις υγείαν αυτών των υπέροχων πλασμάτων. Ας τους θυμηθούμε τέτοιες μέρες και αν ο εγωισμός μας δεν είναι στα ύψη, ας στείλουμε ένα μήνυμα. Δεν είναι κακό να θυμόμαστε όσους μας βοήθησαν και τις στιγμές που περάσαμε μαζί τους. Κακό είναι να μην αποδεχόμαστε την πραγματικότητα και να βγάζουμε κακία απέναντί τους, προσβάλοντας όχι μόνο αυτούς αλλά και τις ίδιες μας τις επιλογές. Εξάλλου, η εσωτερική γαλήνη έρχεται όταν καταφέρουμε να αποδεχτούμε και να συγχωρέσουμε πραγματικά τους άλλους και τον εαυτό μας.
Συντάκτης: Εβίτα Πίσσα
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
