Η Μαρία ως πρώτη φορά έγκυος, δε γνώριζε τίποτα απ’ όσα θα ακολουθούσαν τους επόμενους εννιά μήνες.
Ούσα γνωστό θύμα του ΠΜΣ, δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στα λίγα παραπάνω νεύρα, ούτε στα λίγα παραπάνω κλάματα.
Ο σύζυγος της, όμως, το παρατήρησε λέγοντας την μοναδική ατάκα, «Άντε να σου έρθει περίοδος, γιατί αυτή τη φορά μας τα έχεις κάνει τσουρέκια». Η Μαρία πάτησε τα κλάματα, έσπασε ένα βάζο κι έκανε εμετό. Την επόμενη μέρα, στις δύο ροζ γραμμούλες που εμφανίστηκαν στο τεστ εγκυμοσύνης δόθηκε η απάντηση σε όλα.
Και κάπως έτσι ξεκίνησε η μαρτυρική περίοδος της εγκυμοσύνης.
Αρχικά, αυτό που λένε πρωινή αδιαθεσία. Απορώ γιατί το ονόμασαν έτσι, αφού ξερνοβολάς εκτός από το πρωί και το μεσημέρι, και το απόγευμα και το βράδυ, κι όλες τις ώρες ενδιάμεσα. Γενικώς ξερνοβολάς. Κι όταν δεν ξερνοβολάς είναι γιατί ετοιμάζεσαι να ξερνοβολήσεις.
Θυμάσαι τα λατρεμένα γεμιστά της μαμάς σου που δεν χoρταίνες να τρως; Να τα ξεχάσεις!
Κι αυτά κι ότι άλλο αγαπημένο φαγητό ήξερες. Όλα μυρίζουν αηδιαστικά κι εσύ πεινάς σαν τρελή και δε βρίσκεις φαγητό που να μη σου προκαλεί αηδία.
Η κοιλιά σου γουργουρίζει από πείνα οικτρά κι εσύ ψάχνεις να βρεις ποιο κράκερ θα κρατήσει το στομάχι σου. Ψάχνεις στο ίντερνετ τρόπους και ματζούνια να ανακουφιστείς, αλλά άδικα, γιατί τίποτα δεν πιάνει.
Ο εισβολέας –αν και μικροσκοπικός ακόμα– στην κοιλιά σου, είναι κυρίαρχος του κορμιού σου και της ψυχολογίας σου.
Καθώς περνούν οι μήνες αντιλαμβάνεσαι το φιάσκο της πιο «ευτυχισμένης» περιόδου της ζωής σου όλο και περισσότερο.
Ένα πρωινό στο σπίτι της Μαρίας, ζήσαμε μια μικρή στιγμή θρίλερ, όταν εκείνη ανακάλυψε μπροστά στον καθρέφτη μιά τεράστια ραγάδα στην κατά τ’ άλλα υπέροχη κοιλίτσα της. Την απεγνωσμένη τσιρίδα της, ακολούθησαν γοερά κλάματα κι αμέσως μετά ένα ταψί τυρόπιτα. Ναι, η περίοδος με τις αναγούλες είχε περάσει ανεπιστρεπτί και είχε δώσει τη θέση της στην περίοδο «δεν χορταίνω με τίποτα».
Αφού περιποιήθηκε στην κυριολεξία ολόκληρο ταψί, χώνευε είκοσι λεπτά –που νόμιζα πραγματικά οτί θα σκάσει– και μετά έβγαλε ένα πιάτο μουσακά, που το περιποιήθηκε εξίσου. Ο μικρός εισβολέας μεγάλωνε.
Την περίοδο «δεν χορταίνω με τίποτα», ακολούθησε η περίοδος «θέλω σεξ συνέχεια».
Η Μαρία μου εξηγούσε πως δεν σκεφτόταν τίποτε άλλο μέρα νύχτα.
Ακόμα και στον ύπνο της έβλεπε σεξουαλικά όνειρα και το βασανιστήριο της γινόταν ακόμη μεγαλύτερο, καθώς ο αντρούλης της δεν της καθόταν όσο κι αν τον κυνηγούσε, με τη δικαιολογία οτι φοβόταν μην κάνουν κακό στο παιδί. Μάταια η Μαρία του εξηγούσε ότι κακό κάνει μόνο στην ίδια η αποχή.
Καθώς ο εισβολέας μεγάλωνε, η Μαρία γινόταν μια γλυκιά, δυσκίνητη φαλαινίτσα.
Λαχάνιαζε στα δέκα βήματα, δεν μπορούσε να κοιμηθεί αν δεν είχε τέσσερα μαξιλάρια τουλάχιστον σε διάφορα σημεία του σώματος της, δεν μπορούσε ούτε τις κάλτσες της να βάλει μόνη της.
Όταν μου είπε δε, ότι δεν μπορούσε ούτε την ευαίσθητη περιοχή της να περιποιηθεί στο μπάνιο, γιατί δεν έβλεπε λόγω της τεράστιας κοιλιάς της, ξεκαρδίστηκα στα γέλια.
Η Μαρία πάλι όχι.
Την επομένη, είχε ραντεβού στον γυναικολόγο, όπου με στόμφο και σοβαρό ύφος του ανακοίνωσε πως ήταν επτά μηνών και μιά χαρά φίλες επτα-μηνίτικες έχει, οπότε μπορεί να γεννήσει τώρα, είναι πανέτοιμη και δεν αντέχει άλλο.
Ο γιατρός γέλασε και της είπε φυσικά όχι. Η Μαρία πάλι δεν γέλασε και του ευχήθηκε να αποκτήσει μήτρα και να μείνει έγκυος κι έκλεισε επιδεικτικά την πόρτα πίσω της.
Ακολούθησαν ακόμη δύο μήνες μαρτυρίου με τη Μαρία να κοιμάται σχεδόν σε όρθια θέση, γιατί ανάσκελα δεν μπορούσε να αναπνεύσει, το μπρούμυτα το είχε ξεχάσει απο καιρό (εκτός κι αν ήθελε να κάνει τραμπάλα) και στο πλάι δεν χωρούσε.
Ώσπου έφτασε η ώρα του τοκετού. Δε θα την αναλύσουμε αυτή όμως τώρα.
Θα μείνω στη στιγμή μόνο που η Μαρία άκουσε το κλάμα του εισβολέα, που επιτέλους βγήκε από μέσα της.
Στην στιγμή που αντίκρισε για πρώτη φορά το πλάσμα που μεγάλωνε μέσα της εννιά μήνες και το φίλησε.
Ήταν δικό της, κομμάτι του εαυτού της, του σώματος της και κακάσχημο, αλλά στα δικά της μάτια ήταν η τελειότητα κατακόκκινη, ζαρωμένη και μόλις δύο κιλά. Και άξιζε τους εννιά μαρτυρικούς μήνες κι άλλους τόσους.
Τρία χρόνια μετά θυμάται τα λόγια του γυναικολόγου της, «Είσαι από τις άτυχες που περνούν άσχημη εγκυμοσύνη, αλλά σου εγγυώμαι πως μόλις βγει από μέσα σου, δε θα ξεκολλάτε ο ένας από τον άλλο.»
Οι τρελαμένες ορμόνες της Μαρίας είχαν απαντήσει τότε «Ναι καλά.»
Σήμερα τα διηγείται με τον γιό της αγκαλιά, καθώς τον γεμίζει φιλιά και στην ερώτηση μου αν θέλει κι άλλο, μου απαντάει πονηρά «Αμέ.»
Συντάκτης: Βούλα Ραπτούδη
