Σου γράφω πάλι απο ανάγκη.
Αυτή την εσωτερική ανάγκη που ξεπερνά τον εγωισμό και βγαίνει σε ανύποπτο χρόνο, όταν προσπαθείς να την καταπιέσεις, να φωνάξει όσα καιρό τώρα σιωπούσαν.
Ίσως να μην πρέπει να φωνάξω. Δε θέλω να σε τρομάξω γι’αυτό θα σου ψιθυρίσω κάτι απο τον έρωτά μου.
Λίγο απο το πολύ που έχω μέσα μου για σένα.
«Σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι αγάπη μου και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απο τον άλλο γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος για να γνωριστούν», μα σαν καταφέρουν να γνωριστούν τότε ο χωρισμός δεν υπάρχει ως πιθανότητα, γιατί κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος, και καταλαβαίνεις οτι δεν μπορούμε να σκοτώνουμε εκείνο το κομμάτι μας που αγαπάμε στον άλλο.
Σε περιμένω, ξέρεις.
Έχω μια ζωή να σου χαρίσω. Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ οτι θα είναι χαρισάμενη.
Όχι, μεγαλώσαμε πια για να υποσχόμαστε πράγματα που ξέρουμε πως δεν είναι αλήθεια. Μπορώ όμως να σου υποσχεθώ οτι θα κάνω τα αδύνατα δυνατά για να είσαι ευτυχισμένος, ακόμα και στην πιο μικρή στιγμή της κάθε μέρας σου.
Απο τον πρωινό σου καφέ εως το τελευταίο σου τσιγάρο πριν κοιμηθείς.
Οι υποσχέσεις για τον ουρανό με τ’άστρα είναι φτωχές μπροστά στα θαύματα που μπορούμε να κάνουμε για να μεταμορφώσουμε την καθημερινότητά μας. Για να τη φωτίζουμε.
Για να κάνουμε τη ρουτίνα γιορτή και τη συνήθεια, έκπληξη.
Θα σε γεμίσω με εκπλήξεις. Κι αμέσως μετά, θα σου χρωματίζω τα σκοτάδια.
Οι άνθρωποι όταν ερωτευόμαστε γινόμαστε λίγο γλυκανάλατοι, αλλά και πώς αλλιώς θα ξεχώριζε η νοστιμάδα που φέρνει στη ζωή μας ο έρωτας;
Ναι, δε ζούμε σε εύκολη εποχή και πλέον κουβαλάμε αρκετά φορτία όλοι μας, μα σκοπός δεν είναι να βρούμε εκείνον που θα μας αγαπάει αρκετά για να μοιραστούμε το βάρος;
Στα βάρη λυγίζουν οι περισσότεροι. Μάθαμε να φοβόμαστε ακόμη και τη σκιά μας. Δειλά ανθρωπάκια όλοι μας.
Όταν ξεμακραίνεις, δεν αγαπάς αρκετά. Και στην αγάπη το πολύ, ποτέ δε φτάνει.
Θέλω να σε ξυπνάω το πρωί με έναν καφέ κι ένα φιλί.
Να φεύγεις βιαστικά για τη δουλειά και να γυρνάς με νεύρα, να σου ζουλάω τα δάκτυλα και να σε χαλαρώνω.
Να παίρνεις δύναμη από την παρουσία μου. Να ανυπομονείς να με δεις.
Θέλω να μαλώνουμε και να σε ζηλεύω. Να σου πηγαίνω κόντρα και να σε υπακούω. Να θέλω να σε χτυπήσω και να μην μπορώ να ζήσω μακριά σου.
Θέλω να κάνουμε έρωτα συνέχεια. Έρωτα γεμάτο πάθος, συναίσθημα, δύναμη κι επιβολή.
Θέλω τα αυτονόητα που θεωρούνται δεδομένα, μα τα θέλω με το αλατοπίπερο του έρωτα που κάνει ακόμα και τον καυγά, λόγο για να σ’αγαπώ περισσότερο.
Δεν θέλω αυτό που οι πολλοί ζούνε, αν ήταν αυτό το ζητούμενο μου δεν θα σου έγραφα ποτέ αυτό το γράμμα.
Θέλω το πάθος και όχι την χλιαρότητα του προγράμματος.
Αν αναρωτίεσαι γιατί, απάντηση δεν έχω.
Μα χαίρομαι γι αυτό, γιατί αν είχα θα ήσουν κάτι συνηθισμένο και δεν είσαι.
Εσύ αρκεί να με αγαπάς. Όσο μπορείς να με αγαπάς.
Συντάκτης: Βούλα Ραπτούδη
