Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο σε όλους τους έξω καρδιά ανθρώπους.
Για τους πολλούς, η πρώτη εικόνα που τους έρχεται στο μυαλό είναι ένας τύπος που γελάει πολύ, που διασκεδάζει, που χαίρεται την ζωή.
Στη δική μου αντίληψη η πρώτη εικόνα που σχηματίζεται είναι μία καρδιά έξω απο το σώμα που μοιράζει και μοιράζεται. Σαφώς εξωπραγματική εικόνα και εντελώς συμβολική.
Αυτό βέβαια για πολλούς καταλήγει να θεωρείται θυματοποίηση.
Στην εποχή του παρτακισμού που διανύουμε, όπου σχέσεις και συναισθήματα ρημάζονται απο την τρομερή ευκολία και υποκρισία, οτιδήποτε ανθρώπινο, ταμπελιάζεται ως υπερευαισθησία.
Εγώ λοιπόν ως περήφανο θύμα, θα σου εξηγήσω το σκεπτικό μου.
Λίγο καιρό πριν, σε ένα άλλο κείμενο το «Αν μετρηθούμε», έκανα λόγο γι’αυτούς τους ανθρώπους που πρέπει να τους γυρίζουμε πλάτη. Αφού πρώτα έχουμε εξαντλήσει κάθε περιθώριο υπομονής κι ανεκτικότητας.
Όχι, δεν αναφέρομαι στον κάθε τυχάρπαστο που περνάει απ’τη ζωή μας. Αναφέρομαι σε εκείνους τους σημαντικούς, που επιλέξαμε να δημιουργήσουμε στενούς δεσμούς. Οικογενειακούς, φιλικούς, ερωτικούς.
Εκεί λοιπόν θέλω να δώσω πολλές ευκαιρίες.
Θέλω να έχουν το προνόμιο της αμφιβολίας, θέλω να δω που λυγίζουν οι αντοχές της βλακείας, κι αν μέσα απο το σπάσιμο της όποιας αντίστασης τελικά θα δω τον πραγματικό τους εαυτό.
Μου αρέσει να μοιράζομαι αλλά όχι να σκορπίζομαι. Θέλω να περπατάω με τα παπούτσια του άλλου, να νιώσω τον πόνο του, να κατανοήσω τις ανάγκες του και να ερμηνεύσω τις συμπεριφορές του, πάντα στο μέτρο που με αφορά.
Κι όλα αυτά με την προϋπόθεση οτι με ενδιαφέρει να κρατήσω στη ζωή μου αυτόν τον άνθρωπο.
Όσοι με αγαπούν, με ρωτάνε εκνευρισμένοι «Που είναι τα όριά σου; Δεν καταλαβαίνεις οτι σε εκμεταλλεύονται;»
Ε, λοιπόν, πραγματικά δεν έχω οριοθετήσει τα όρια μου.
Ποντάρω στην αγάπη. Στην αγάπη την υποτιμημένη, την τσαλαπατημένη, αυτή που έχει γίνει καραμέλα στη γλώσσα των πολλών κι έχει χάσει τη γεύση της.
Οι έξω καρδιά άνθρωποι, είναι ακριβώς αυτοί. Αυτοί που δεν πιπιλάνε την καραμέλα. Που εμπιστεύονται τα ένστικτά τους και τους επιτρέπουν να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή τους.
Αυτοί που δεν ξέχασαν την αγάπη.
Αν οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ένα παιχνίδι, αρνούμαι να παίξω.
Ποντάρω στους ανθρώπους και μπορώ με 30+ χρόνια στις πλάτες μου, να πω με σιγουριά, πως δεν έχω πέσει έξω ούτε στις εκτιμήσεις, ούτε στις επιλογές μου.
Οι έξω καρδιά άνθρωποι, δεν είναι πάντα εκεί. Δε θα παραμείνουν εσαεί φάροι αναμμένοι, περιμένοντας να αράξεις το καράβι σου. Θα σου δώσουν ένα μεγαλοπρεπέστατο Χ και θα αποχωρήσουν ακριβώς τη στιγμή, που θα έχεις αρχίσει να θεωρείς ότι η προσφορά τους, θα είναι ατέρμονη.
Δε θα το κάνουν για να σε εκδικηθούν, ούτε για να σε περιπαίξουν. Και στα σίγουρα, δε θα το κάνουν στρατηγικά, περιμένοντας από σένα να συγκινηθείς ή να ταρακουνηθείς.
Θα το κάνουν γιατί μπούχτισαν. Και θα είναι και οριστικό.
Αναρωτιέσαι ακόμη ποιος θα είναι ο χαμένος;
Συντάκτης: Βούλα Ραπτούδη
