Έχουν γραφτεί πολλά για το συνδυασμό μητρότητας και καριέρας.
Άλλωστε στην εποχή μας και στο όνομα της ισότητας, η γυναίκα μπορεί, θεωρητικά, να τα κάνει όλα.
Να εργάζεται, να είναι σύζυγος, νοικοκυρά, ερωμένη και μητέρα.
Σήμερα θα πούμε την εργαζόμενη μητέρα.
Όχι εκείνη που θέλει να κάνει καριέρα, όχι εκείνη που έχει τη δυνατότητα να έχει 2 νταντάδες και δύο οικιακές βοηθούς, που θα της τα έχουν όλα έτοιμα και μετά το όποιο ωράριο της θα έχει τη δυνατότητα να ασχοληθεί με το παιδί της ουσιαστικά και δημιουργικά.
Θα μιλήσουμε για τη μητέρα που εργάζεται για καθαρά βιοποριστικούς λόγους και συγχρόνως πρέπει να φροντίσει και το παιδί της.
Στη χώρα και την κοινωνία μας το περισσότερο που μπορεί να καθίσει μια μητέρα μετά τη γέννηση του παιδιού της είναι ένας χρόνος. Αναγκάζεται να αποχωριστεί το παιδί της σε αυτή τη τρυφερή ηλικία για να μπορέσει να το ζήσει.
Και κάπου εκεί αρχίζουν οι ενοχές.
Σαφώς υπάρχουν οι «τέλειες μανούλες» που περιμένουν κάτι τέτοια γραπτά για να ξεσπάσουν και να σχολιάσουν με ευκολία κάτι του στιλ «να κάτσεις σπίτι σου τότε και να μεγαλώσεις το παιδί σου σωστά» και κάποιες πιο θρασείς που θα πουν «να μην έκανες παιδί αφού δεν μπορείς να του αφιερωθείς αποκλειστικά».
Με τέτοιες μανούλες δεν θα μπω καν στον κόπο να ασχοληθώ καθότι είναι «τέλειες», κι έχουμε γράψει ήδη για το είδος τους.
Εδώ μιλάμε για τις αληθινές, ανθρώπινες σούπερ μανούλες.
Ως εργαζόμενη μητέρα έχεις θετικά, έχεις κι αρνητικά.
Καταρχήν μια μητέρα που θα εργαστεί θα βγει σύντομα απο το γκρουπάκι όλων εκείνων των μαμάδων που δεν έχουν τίποτε αλλο να συζητήσουν πέρα απο πάμπερς, σαλιάρες και φρουτόκρεμες.
Αποκτάς κι άλλα ενδιαφέροντα, συζητάς και σαν ενήλικας κι όχι μόνο με μωρουδιακές λέξεις.
Η γυναίκα που εργάζεται θα βγάλει τη φόρμα και τις ξεχειλωμένες μπλούζες και θα περιποιηθεί τον εαυτό της.
Κυρίως όμως, και σύμφωνα με έρευνες, μαθαίνει στο παιδί την αξία της εργασίας και κερδίζει, σε βάθος χρόνου, το σεβασμό του.
Τα αρνητικά τώρα είναι πολλά και δημιουργούν τις ενοχές που λέγαμε
Ενοχές που δεν μπορείς να του αφιερώσεις όσο χρόνο θα ήθελες.
Ενοχές που γυρνάς κουρασμένη και αγχωμένη από τη δουλειά κι έχεις κι άλλες τόσες οικοκυρικές δουλειές να κάνεις και δεν μπορείς να παίξεις μαζί του, να το πας στη παιδική χαρά, να περάσετε ουσιαστικό χρόνο μαζί.
Ενοχές που τρώτε χώρια κι έχετε, ίσως, μία μέρα τη βδομάδα να φάτε σαν οικογένεια.
Ενοχές που αντιδράς με νεύρα απέναντι του γιατί αποζητά την προσοχή σου και δεν την έχει ολόκληρη.
Ενοχές που δεν πρόλαβες τη σχολική γιορτή και για 5 λεπτά έχασες το ποίημα που είπε.
Ενοχές που ξαπλώνετε μαζί να του πεις παραμύθι κι εντέλει παίρνει ο ύπνος πρώτα εσένα.
Το πιο δύσκολο είναι καθώς μεγαλώνει και μπορεί να εκφράσει την απουσία που νιώθει. Όταν με το μικρό του στοματάκι σου λέει «μη φύγεις πάλι», «μου λείπεις μαμά, κάτσε μαζί μου», σπαράζει η καρδιά σου κι εύχεσαι χίλιες φορές να μη χρειαζόταν να πας σε καμία δουλειά και να καθόσουν όλη μέρα να λες παραμύθια και να παίζετε.
Αν συνδυάζεται εργασία και μητρότητα;
Ναι, θα απαντήσω, αρκεί να υπάρχει μια βοήθεια ουσιαστική.
Συνδυάζονται αλλά με κόστος. Συναισθηματικό και βαρύ.
Καλό το παραμύθι που μας πουλάνε οι διασημότητες του lifestyle ότι όλα συνδυάζονται, αλλά στην πραγματικότητα εσύ δεν έχεις σπίτι με κήπο και ιδιόκτητη παιδική χαρά, δεν έχεις ειδική παιδαγωγό στο σπίτι, δεν έχεις καν μια φοιτήτρια παιδαγωγικού να πληρώσεις για δύσκολες ώρες.
Εσύ τρέχεις να κάνεις αιτήσεις για να το πάρουν στον δημοτικό σταθμό της γειτονιάς ώστε να σηκώνεσαι από το χάραμα να το αφήνεις και να τρέχεις στη δουλειά σου.
Νομίζεις ότι είναι μικρά και δεν αντιλαμβάνονται την έλλειψη σου, ότι θα ξεχάσουν, ότι θα μεγαλώσουν και θα καταλάβουν.
Ναι, ίσως μεγαλώνοντας καταλάβουν τους λόγους που δεν ήσουν πάντα εκεί, αλλά εκείνο το δικό σου αγκάθι που σε τσιμπάει με τύψεις κάθε βράδυ και σε ρωτάει «είσαι καλή μαμά;» δεν ξέρω αν βγαίνει ποτέ.
Συντάκτης: Βούλα Ραπτούδη
