Άκου, φίλη.
Δεχόμαστε όλοι πως τα τραγούδια είναι ένας πανέμορφος τρόπος να εκφράσεις τα συναισθήματα σου.
Είτε ερωτευμένη, είτε πληγωμένη, είτε χαζή (το ίδιο είναι πάνω κάτω), οι στίχοι εκφράζουν αυτό που δεν τολμούν τα χείλη.
Για να το πιάσουμε εξελικτικά το ζήτημα, θα σας πω ότι το έργο κρατάει από παλιά, με τον ερωτευμένο τροβαδούρο να εκσφενδονίζει καντάδες κάτω από το σπίτι της ξανθής αγαπημένης Παναγιάς του, κι έχει εξελιχθεί σε μεθυσμένο «αρπάζω το κινητό και το κολλάω στο ηχείο στα μπαρ που ξενυχτάω και σε ζητάω για να ακούσεις τι καλά περνάω».
Ρε φίλη-τροβαδούρα του σήμερα, ποιον κοροϊδεύεις; Δεν περνάς καλά όση Πέγκυ Ζήνα κι αν μας βάζεις για να μας πείσεις για το αντίθετο.
Αν περνούσες καλά δεν θα κολλούσες το κινητό στο ηχείο, θα κολλούσες στον τύπο που σε κερνάει ποτά παραδίπλα και εμφανώς σε γουστάρει.
Αλλά εσύ επιμένεις σε κάτι τραγούδια που έγιναν απόηχοι και γυρνάς την πλάτη σε μελωδίες που παίζουν στη διαπασών μπροστά σου.
Ε! Κρίμα, σου λέω.
Επειδή ξέρω την ιστορία σου, πάνω κάτω όλες μοιάζουν, και σε συμπονώ, θα σου δώσω μια συμβουλή.
Eντάξει γιαβρί μου, του έδωσες την κιθάρα σου και τον άφησες να σε παρασύρει σε μουσικά μονοπάτια που θεώρησες μοναδικά, αλλά αν για εκείνον δεν ήταν τόσο ιδιαίτερα, πέτα τα στιχάκια που έχεις να σκονίζονται στο συρτάρι σου με καρφιτσωμένο το όνομά του, γιατί πρέπει να πάρεις απόφαση ότι ο συγκεκριμένος δεν πρόκειται να υπογράψει την παρτιτούρα της μουσικής που θα τα ντύσει.
Τα τραγούδια που αφιέρωσες απευθύνονταν σε ένα πρόσωπο που δεν ήξερες καλά.
Πάρε τα πίσω και δώσ’του ένα καινούργιο, τελευταίο και να καίει, που να μιλάει για σένα.
Μάθε του πως το «σ’ αγαπώ» και το «ερωτεύομαι» είναι διαχρονικά, σαν παλιά αγαπημένα κομμάτια κι όχι σουξεδάκια που περνάν για να μας διασκεδάσουν λίγα βράδια και χάνονται με το επόμενο που θα βγει.
Ξέρω, είναι δύσκολο όταν έχουν συντονιστεί οι χορδές σου με έναν άνθρωπο απλά να τις κόψεις.
Εγώ το βλέπω απ’ έξω και λέω «ευκολάκι», εσύ το ζεις το δράμα ακόμη.
Σκέψου κι αυτό όμως, φίλη: ο έρωτας δεν είναι δράμα. Είναι χαρά και πανηγύρι, είναι γιορτή.
Είναι μουσικές για να χορεύεις κι όχι να κλαις.
Είναι αμαρτία να κλαις.
Και στο κλάμα ισχύει το «ή μαζί ή κανείς» τέλος πάντων. Αν κλαις μόνη σου, είναι ζήτημα χρόνου να βγεις από το στάδιο «κλάμα» και μετά να μουτζώνεσαι γιατί δεν είχες βγει μια ώρα αρχύτερα.
Τόσο αμαρτία είναι να κλαις.
Καταλαβαίνω, τα τραγούδια στον θυμίζουν, είναι κι εκείνες οι αφιερώσεις που παίζουν στο repeat κάθε μέρα στο μυαλό σου, είναι που δεν ακούγατε και Παντελίδη ο ένας, Μάλαμα ο άλλος να μοιραστεί λίγο το θέμα, να σωθείς.
Μου ήσαστε και οι δύο ψαγμένοι και «κουλτούρα να φύγουμε», κι από αυτά δεν γλυτώνεις εύκολα.
Δεν έχουν εύπεπτους στίχους τραγούδια αυτά, δεν σε παροτρύνουν να ρίξεις την ευθύνη στον άλλο, να τον στολίσεις δυο κοσμητικά, να ξεχάσεις, να τα σπάσεις και να πας στον επόμενο. Εκεί, θα σκάψουν πιο βαθιά την καρδιά σου με κομπρεσέρ.
Όπως όμως ο τροβαδούρος παραδοσιακά γινόταν μούσκεμα, λίγο καλό σημάδι να ‘χες κι έναν κουβά νερό, έτσι και στη δική σου ιστορία αυτό είναι που πρέπει να κάνεις.
Γιατί καλά μου τσαμπουνάς εσύ κουτσές κιθάρες και κάτι μελίσσια που σε κυνηγούν ενώ αυτός δε σε θέλησε και λιώνεις, αλλά από ότι φαίνεται η συνεννόηση σας ήταν μπουζούκι.
Για άλλαξε λίγο τη μιζέρια και δες πώς θα ταρακουνηθεί αν αντί για το «στα είπα όλα, φίλα με τώρα», του τραγουδήσεις με νόημα «σφύριξα κι έληξες».
Αν μη τι άλλο καλύτερα να γυρίσει με αυτό το άσμα παρά με το «γύρισε κοντά μου γύρισε, κι όταν κουραστείς φύγε ξανά».
Πας καλά που θα του δώσεις τέτοιες ιδέες και παρότρυνση;
Εκτός αν σου αρέσει ο ρόλος του θύματος οπότε αγνόησε όλα τα παραπάνω, σούρσου στα πόδια του ως νέα Κατερίνα Χέλμη και φώναξε του σπαράζοντας «μη με αφήσεις Ντόρη, θα φαρμακωθώ».
Σε τέτοιες περιπτώσεις η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Άμα δεν μετανιώνει και τον θες ακόμα, ρίξτου ένα χάπι βιασμού στο ποτό, δέσε τον σε μία καρέκλα και βάλε του Πάολα στο τέρμα, μέχρι να περάσει η επήρεια του χαπιού.
Πόσες αντοχές θα έχει μετά από αυτό;
Τέλος αν δεν πετύχει με δαύτον και θες σώνει και ντε μουσική στη ζωή σου, άσε την κιθάρα στην άκρη και φτιάξτα με έναν βιολιστή.
Κι αν σου βγει σκάρτος; Χαράς ευαγγέλια: δώστου μια και θα πέσει πιο εύκολα απ’ τη στέγη.
Συντάκτης: Βούλα Ραπτούδη
