Μην ακούσω για αδικίες και «υπάρχουν τα καλύτερα » και «γιατί σε μένα; ».« Mα δε μου αξίζει» και τέτοιες μιζέριες.
Δεν υπάρχει απάντηση. Μα κι αν υπάρχει δεν θα τη μάθουμε στα κοντά. Αυτή είναι για σένα η ζωή, η άλλη είναι των άλλων.
Αποδέξου το και πάμε να δούμε πώς προχωράμε παρακάτω.
Εκεί λοιπόν στο πάτωμα που βρίσκεσαι λίγο πριν το θριαμβευτικό κύκνειο άσμα σου από τα απανωτά χτυπήματα, έχεις δύο επιλογές.
Η πρώτη είναι να αφεθείς. Μένεις κάτω και της επιτρέπεις το τελειωτικό χτύπημα. Ξέρω πόσο δελεαστικό και ενίοτε ανακουφιστικό ακούγεται. Στο σημείο που είσαι δεν μπορείς να σκεφτείς καλύτερη λύση. Είναι η λύτρωση που περιμένεις. Είναι η ευχή που αποζητάς να εκπληρωθεί. Πλήρης παράδοση για να λήξεις τον ατέλειωτο πόνο.
Αυτή είναι η εύκολη λύση.
Η δεύτερη είναι να σηκωθείς. Ναι, έτσι ματωμένος και τρεκλίζοντας και μη ξέροντας κατά πού να πας, όμως να σηκωθείς.
Αυτό είναι το πρώτο και το δυσκολότερο βήμα. Το δεύτερο είναι να μην κάνεις το λάθος να τρέξεις μακριά από τα χτυπήματα. Στο λέω και σου εφιστώ την προσοχή!
Άπαξ και κάνεις το λάθος να τα αποφύγεις, θα σε ξαναβρούν στην πορεία και θα συνεχίσουν ότι είχαν ξεκινήσει, ίσως και με χειρότερο τρόπο. Πρέπει να τα αντιμετωπίσεις τώρα.
Στήνεις ανάστημα και ξεκινάς να χτυπάς κι εσύ. Δεν πειράζει που δεν ξέρεις πώς, δεν πειράζει αν στην αρχή φανείς αδέξιος, φτάνει να αμυνθείς κι ύστερα να κάνεις την ανατροπή που κανείς δεν περίμενε.
Επίθεση!
Επίθεση στις απανταχού σφαλιάρες. Τον τρόπο τον ξέρεις εσύ. Δεν υπάρχουν συνταγές, μα ήδη θα έκανες μια αυτοκριτική εκεί στα πατώματα.
Γνώριζες μέσα σου πριν βρεθείς εκεί ποια πράγματα πρέπει να αλλάξεις, ποιες στάσεις ζωής, μα δεν το έκανες. Στο όνομα του χαρακτήρα σου, των συνηθειών σου, της συμπόνοιας, ακόμα και της όποιας καλοσύνης σου αν θες, δεν το έκανες.
Λυπάμαι που θα στο πω, αλλά φταις. Όσο κι αν δε θες να το παραδεχτείς έχεις μεγάλο μερίδιο ευθύνης.
Και θα σου πω και κάτι πιο σκληρό, χάρη σου κάνει η ζωή με αυτές τις απανωτές σφαλιάρες. Έστω τώρα, έστω κι αργά δες τι θέλει να σου πει. Από ποιο λήθαργο θέλει να σε ξυπνήσει και τι μαθήματα σε σπρώχνει να πάρεις.
Πες «όχι», γύρνα πλάτες εκεί που δεν αξίζει, φύγε από εκεί που κόλλησες κι έμεινες παραπάνω από όσο έπρεπε, πάρε το δισάκι σου και τράβα σε άλλο δρόμο.
Αυτός ό, τι ήταν να σου μάθει στο έμαθε.
Τον περπάτησες μέχρι τέλους και ήταν σκληροτράχηλος και σου βγάζω το καπέλο που τον περπάτησες ξυπόλητος.
Όμως τώρα πρέπει να τον αφήσεις, πρέπει να στρίψεις και να μην ξανακοιτάξεις πίσω. Έχει τόσα μονοπάτια να ακολουθήσεις αρκεί να σηκωθείς από το πάτωμα.
Έχεις το λόγο μου ότι θα ανακαλύψεις τόσες πολλές επιλογές που ούτε καν τις φανταζόσουν. Κι αν τώρα σου φαίνεται αδύνατο αυτό που σου λέω απλά περίμενε καθώς θα προχωράς. Περίμενε και κοίτα γύρω σου με πόσα νέα ανοιχτά παράθυρα θα σε καλωσορίσει η ζωή όταν αποφασίσεις απλά να κλείσεις κάποιες πόρτες πίσω σου οριστικά.
Μην κάνεις το λάθος και αφεθείς.
Η ζωή αλλάζει όταν αλλάζουμε εμείς.
Μην περιμένεις κανένα θαύμα.
Το θαύμα είσαι εσύ την ώρα που σηκώνεσαι τρεκλίζοντας…
