Δεν υπάρχει άνθρωπος που κάποια στιγμή στη ζωή του δεν καταπάτησε τα προσωπικά του πιστεύω για έναν έρωτα.
Στο όνομα της αγάπης έχουν γίνει οι μεγαλύτερες προσωπικές επαναστάσεις.
Έχουμε αναφερθεί πάρα πολλές φορές στο ότι ο έρωτας σε κάνει να νιώθεις παντοδύναμος.
Ρισκάρεις, τζογάρεις με πάθος τυφλωμένος από εθισμό και δεν λογαριάζεις κέρδη και χαμένα.
Κάποιες φορές είναι τόσο θυελλώδης, που ρημάζει ό,τι βρει μπροστά του αγνοώντας τα θύματα.
«Μέχρι πού θα έφτανες για την αγάπη;» σε ρωτάνε· κι απαντάς «μέχρι την άκρη του κόσμου».
Και το εννοείς!
Με το πέρασμα των χρόνων διαμορφώνουμε το χαρακτήρα μας ανάλογα τις εμπειρίες και τα προσωπικά μας βιώματα.
Πλασάρουμε με μαεστρία αυτό που είμαστε –ή μας αρέσει να δείχνουμε– σε κάθε νέα γνωριμία, φιλική μα κυρίως ερωτική.
Το πώς θα παρουσιάσουμε τον εαυτό μας καθορίζει κατά πολύ την επόμενη φάση της νέας σχέσης, λένε.
Λένε επίσης πως από την αρχή μπαίνουν τα θεμέλια, πως εσύ ορίζεις τη συνέχεια θέτοντας τις επιθυμίες και τα όριά σου.
«Μπούρδες» θα πω εγώ.
Στην αρχή δε σε πολυνοιάζει. Είναι ο ενθουσιασμός, το παιχνίδι του εντυπωσιασμού, το φλερτ.
Δεν ξέρεις πού θα οδηγήσει, δε σε μέλει και ιδιαίτερα γιατί δεν μπορείς να δηλώσεις ερωτευμένος από την πρώτη στιγμή.
«Νταραβέρι« λες, «θα δούμε» λες, «καλά περνάω» λες και περιμένεις τη φυσική συνέχεια.
Μέχρι εδώ καλά. Το έχεις το παιχνιδάκι στα χέρια σου και σαν αχόρταγο παιδί το παίζεις όλη μέρα, το ζουπάς, το διαλύεις και το ξαναφτιάχνεις από την αρχή.
Ακόμα δεν πονάει, αν σπάσει, δεν σου λείπει αν ξεχαστείς και παίξεις με κάποιο άλλο, δεν έχει γίνει το αγαπημένο σου.
Τα δύσκολα αρχίζουν όταν πια κανένα άλλο παιχνίδι δε σου κινεί το ενδιαφέρον και το καινούργιο μονοπωλεί τον χρόνο και τη διάθεση σου.
Κι εκεί που αρχίζεις να δένεσαι και να κυλάει στο αίμα σου λίγο-λίγο ο εθισμός, εκεί σε θέλω, κάβουρα, για το πόσο απόλυτος είσαι στις απόψεις σου και πόσο σταθερός στο να μην αλλάξεις για κανέναν.
Όσο είσαι μόνος ή απλά παίζεις δεξιά κι αριστερά, είναι πολύ εύκολο να μη βάζεις νερό στο κρασί σου για κανέναν, να μη χαλάς τη ζαχαρένια σου, βρε αδερφέ, αλλά όταν έρθει εκείνος ο μεγάλος έρωτας;
Τι κάνεις όταν εμφανίζεται εκείνος ο έρωτας που σου ταράζει την ηρεμία και σου ανατρέπει όσα ήξερες ως τώρα;
Τότε, αγαπητέ, είσαι έτοιμος να φτάσεις ως την άκρη του κόσμου που λέγαμε.
Κι αν δεν είσαι, τότε σκέψου διπλά κατά πόσο είσαι πραγματικά ερωτευμένος.
«Μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα» λέει η παροιμία, κι αν και με βρίσκει απόλυτα αντίθετη ως παροιμία, εδώ θα αναλύσουμε το γεγονός ότι πια δεν είσαι μόνος. Πλέον έχεις παρτενέρ και για να βγει η χορογραφία πρέπει να συντονιστούν οι βηματισμοί.
Τουτέστιν αν θέλεις να είσαι με αυτόν τον άνθρωπο, οφείλεις να υπερβείς τον εαυτό σου και όσα ήξερες ως τώρα.
Όσο και αν ταιριάζεις με κάποιον, δεν θα είσαι ίδιος –και ευτυχώς δηλαδή– συνεπώς θα υποχωρήσεις και θα συμβιβαστείς και θα υπερβείς εαυτόν και πιστεύω.
Προσοχή: δε μιλάμε για ακραίες περιπτώσεις όπου θα χάσεις εσύ τον εαυτό σου για να ικανοποιήσεις κάποιον άλλο.
Δεν μιλάμε εδώ για μιζέρια και δυστυχία· εδώ μιλάμε για την κάψα που νιώθεις να υπερβείς εσένα για να προσφέρεις ευτυχία που θα συμπεριλαμβάνει και τους δυο σας.
Το κάνεις επειδή γουστάρεις, επειδή η καρδιά σου χτυπά σαν τρελή, επειδή θες να δεις το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του συντρόφου σου, κι αυτή να είναι και η ανταμοιβή σου.
Προσωπικές υπερβάσεις μπορούν να θεωρηθούν ακόμα και οι πιο «χαζές», που όμως εμείς μόνο ξέρουμε πόσο μας στοιχίζει να τις κάνουμε, κι όμως δε δείχνουμε να λογαριάζουμε καν το κόστος.
Παραδείγματα υπάρχουν πολλά.
Εσύ κοιμάσαι νωρίς κι εκείνος όχι. Θέλει να ξενυχτήσετε βλέποντας ταινία, κι ενώ δουλεύεις το επόμενο πρωί, πασχίζεις να κρατηθείς ξύπνια προκειμένου να τον ευχαριστήσεις και να περάσετε χρόνο μαζί.
Εσένα σου αρέσει η έντεχνη μουσική κι εκείνου η τζαζ, κι όμως αγόρασε 2 εισιτήρια για να παρακολουθήσετε μαζί τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη, που κλαψιάρη τον ανεβάζει, μίζερο τον κατεβάζει.
Εκείνος είναι τακτικός με την καθαριότητα κι εσύ δεν έχεις πρόβλημα να ζεις σε αχούρι που το καθαρίζεις μια φορά το μήνα. Όμως αν αποφάσισε να συγκατοικήσετε, τα βρήκατε στην πορεία κάνοντας τα στραβά μάτια στη στοίβα από πιάτα που μαζεύεται απειλητικά στο νεροχύτη.
Θες πιο δύσκολα; Έχει κι απ’ αυτά.
Δουλειές που παρατήσαμε, οικογένειες που αγνοήσαμε, συμβουλές που δεν ακολουθήσαμε, βαλίτσες που ετοιμάσαμε και αλλάξαμε ολόκληρη πόλη, χώρα, πολιτεία για χάρη ενός έρωτα.
Μια ολόκληρη ζωή μπορείς να αλλάξεις αν νιώσεις ότι ο άλλος σου προσφέρει μια νέα καλύτερη, αν νιώσεις το μέσα σου να ξυπνάει από τον λήθαργο, αν νιώσεις ότι κούμπωσες με τον άλλο.
Μη μου πεις ότι εσύ δε βρήκες κάπου τον εαυτό σου στις παραπάνω γραμμές, έστω στη πιο μικρή υπέρβαση, στην πιο ανάξια μικρή συνήθεια που άλλαξες για κάποιον.
Δε θα σου πω για εκείνους που τα έκανες και δεν τα άξιζαν, θα σου πω όμως για εκείνους που θα τα έκανες ξανά και ξανά και θα έκανες άλλα τόσα γιατί, όχι απλά δε μετάνιωσες, αλλά ένιωσες πόσο καλύτερα είναι να χορεύεις με παρτενέρ. Κι όχι για το χειροκρότημα στο τέλος αλλά για τον χορό τον ίδιο και για εκείνο το μοναδικό άγγιγμα κατά τη διάρκεια που μόνο οι δυο σας ξέρετε.
Α! και για το χαμόγελο… αυτό της ικανοποίησης ντε!
Αν δεν έχεις νιώσει ακόμα την ευτυχία και συνάμα τον τρόμο της υπέρβασης για τον έρωτα, πάρε βαθιά ανάσα, άσε πίσω τους φόβους και τους εγωισμούς, κλείσε τον υπολογιστή και σήκωσε το τηλέφωνο, συμμάζεψε το σπίτι, πάρε εισιτήρια, ξενύχτησε δίπλα στον άνθρωπο σου, φτιάξε βαλίτσα, πάρε αποφάσεις, φτάσε στην άκρη του κόσμου που λέγαμε.
Ρίσκαρε τώρα για το δικό σας χορό κι ας τρέμουν τα πόδια σου.
Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι για τον έρωτα, για ποιον;
Συντάκτης: Βούλα Ραπτούδη
