4 βασικές σκέψεις που κάνει το μυαλό μας όταν πάμε σε αγαπημένα μας μέρη

Κάθε φορά που επισκεπτόμαστε το πιο αγαπημένο μας μέρος, το μυαλό μας πλημμυρίζει με σκέψεις και πληροφορίες. Οι οποίες είναι προσωπικές, ήρεμες, έντονες, συναισθηματικές και διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην ταξινόμηση των εμπειριών και των αναμνήσεων μας απ’ ό,τι έχουμε ζήσει εκεί. Μία απ’ τις κυρίαρχες πτυχές των πληροφοριών που επεξεργάζεται το μυαλό μας όταν βρισκόμαστε εκεί, είναι οι μνήμες που ξυπνάει μέσα μας.

Είτε πρόκειται για ένα στέκι της παιδικής μας ηλικίας, είτε για μια πλατεία της γενέτειράς μας, είτε για το ωραιότερο νησί που έχουμε περάσει τις διακοπές μας, είτε για ένα μέρος που το έχουμε κάνει το ησυχαστήριο μας. Το καθένα απ’ αυτά έχει μια μοναδική ιστορία που προσθέτει μια σειρά από νοήματα στον νου μας. Επιπλέον, τα πρόσωπα που σχετίζονται άμεσα με το αγαπημένο μας μέρος συμβάλουν στην περισυλλογή. Αυτά τα πρόσωπα μπορεί να ‘ναι άτομα που είχαν ή έχουν ακόμα επιρροή στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς μας. Για παράδειγμα, οι γονείς μας που μας μεγάλωναν, ο παππούς κι η γιαγιά που μας πήγαιναν στο πάρκο, οι παιδικοί μας φίλοι που περνάγαμε πολλές ώρες μαζί, ένας έρωτας που σημάδεψε τη ζωή μας και τόσοι πολλοί άλλοι άνθρωποι που μας έδωσαν και τους δώσαμε κάτι σημαντικό.
Ακολουθούν 4 βασικές σκέψεις  που λαμβάνει το μυαλό μας όταν επισκεπτόμαστε το αγαπημένο μας μέρος.

1. Σκεφτόμαστε σε τι κατάσταση ήμασταν την τελευταία φορά που βρεθήκαμε εκεί.

Αναλογιζόμαστε τη θέση στην οποία βρισκόμασταν σε κοινωνικό, συναισθηματικό επίπεδο και τους στόχους, τα όνειρα και τις προσδοκίες που είχαμε εκείνη τη στιγμή. Μερικές φορές ενδεχομένως να υπάρχει μια σουρεαλιστική εικόνα στο μυαλό μας, καθώς σκεφτόμαστε το άτομο που ήμασταν πριν απ’ αυτό που είμαστε τώρα κι απέναντι αυτού που θα θέλαμε να γίνουμε  στο μέλλον. Καθώς βλέπουμε τις διαφορετικές εμπειρίες που έχουμε βιώσει, νιώθουμε κάπως αποκομμένοι από την τωρινή εκδοχή του εαυτού μας, σαν να ‘ναι μια σελίδα στο βιβλίο κάποιου άλλου ανθρώπου. Τελικά, η μνήμη του ατόμου που ήμασταν, έχει πολλές πιθανότητες να γίνει μια αντανάκλαση που ανοίγει τα μάτια μας για το αν και το πόσο ωριμάσαμε στο πέρασμα του χρόνου.

2.Υπάρχει ένα γλυκόπικρο συναίσθημα που έρχεται όταν αντιλαμβανόμαστε ότι τα πράγματα και τα μέρη που ξέραμε κάποτε δεν είναι πια τα ίδια.

Περιπλανιόμαστε στους δρόμους και στις γειτονιές που συχνάζαμε, για να συνειδητοποιήσουμε πόσο διαφορετικά είναι τώρα. Γνωστοί, φίλοι και συγγενείς έχουν μετακομίσει, νέα κτίρια έχουν κατασκευαστεί κι άλλα έχουν γκρεμιστεί. Ανακαλύπτουμε ότι όχι μόνο έχουμε αλλάξει αλλά και το μέρος έχει αλλάξει με τον δικό του τρόπο. Με αργούς ή γοργούς ρυθμούς. Κι αυτή η διαπίστωση αρκεί, ώστε ένα βγάλει στην επιφάνεια ένα γλυκόπικρο συναίσθημα. Μαθαίνουμε ότι πολλά πράγματα και καταστάσεις δε θα ‘ναι ποτέ ξανά όπως τα θυμόμαστε. Όλα βιώνουν τη δική τους αναγέννηση. Εντός μας κι έξω απ’ εμάς. Συνεχώς βρισκόμαστε σε μια διαδικασία επανεφεύρεσης του εαυτού μας και δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη αυτού απ’ όταν επιστρέφουμε σ’ ένα μέρος. Δεν ήμασταν ίδιοι και δε θα ‘μαστε όταν επιστρέψουμε σ’  έναν χρόνο, δύο χρόνια ή περισσότερα.

3. Νιώθουμε νοσταλγία γι’ αγαπημένους ανθρώπους.

Μια προδιαγραμμένη απόφαση  της ενηλικίωσης, είναι ν’ αφήσουμε πίσω μας κάποιους αγαπημένους ανθρώπους. Κάποιοι μετακινούνται κι αλλάζουν πόλη και θέση εργασίας. Έχουν πια άλλες ανάγκες κι υποχρεώσεις. Όσο κι αν θεωρούμε πως παραμένουμε συνδεδεμένοι μ’ αυτούς μέσω των ψηφιακών κοινωνικών δικτύων, πάντα υπάρχει μια κενό που προέρχεται από αυτού του είδους σύνδεσης που παραμένει απόμακρη, αφού συνομιλούμε πατώντας πλήκτρα σε μια γυάλινη οθόνη. Όταν βρισκόμαστε ξανά στα ίδια παλιά στέκια που δημιουργούσαμε πολύτιμες ιστορίες μαζί τους καταλαβαίνουμε τη διαφορά.

4. Από ένα σημείο και μετά κρατάμε ζωντανές τις καλύτερες αναμνήσεις κι απορρίπτουμε αυτές που μας πλήγωσαν.

Σαν συναισθηματικά όντα που είμαστε υπάρχουν στιγμές που βυθιζόμαστε στη νοσταλγία και ρομαντικοποιούμε κάποιες στιγμές της ζωής μας. Κι ας μην είναι ιδανικές οι συνθήκες. Κι ας εμπλέκονται πολλοί αρνητικοί παράγοντες. Στο τέλος, ωστόσο, πρυτανεύει η φωνή της λογικής και μας προστάζει να ξεχάσουμε ό,τι μας πλήγωσε και να κρατήσουμε ζωντανό στη μνήμη μας ό,τι μας έκανε σοφότερους. Άλλωστε αυτό είναι το νόημα μιας γαλήνιας ζωής: κάθε εμπόδιο που ξεπερνάμε μας κάνει πιο δυνατούς. Όχι μόνο ως προς το αποτέλεσμα, αλλά κι ως προς τη διαδρομή. Όταν κοιτάζουμε πίσω εστιάζουμε στα συναισθήματα που μας άλλαξαν προς το καλύτερο κι αφαιρούμε από μέσα μας εκείνα που ‘χουν πόνο κι απογοήτευση.