Άφησέ με να σου δείξω πώς είναι να αγαπάς χωρίς όρια

Δεν ξέρω τι έχεις ζήσει μέχρι τώρα, τι έχεις νιώσει, πως έχεις φανταστεί τον έρωτα. Και δε θέλω να το μάθω. Ξέρεις γιατί; Χρειάζομαι να βρούμε μια κοινή αφετηρία, μια αρχή που θα μας σημαδέψει.

Θα το κάνω επειδή είδα στο βλέμμα σου κάτι το διαφορετικό. Κι αυτό γιατί μου άγγιξες το μυαλό. Αν δε γίνει αυτό τότε δε θα αντιδράσει και το σώμα. Είναι όμορφο το συναίσθημα να σε κάνει κάποιος να χαμογελάς και να πετάς ψηλά. Ακόμα κι αν προσγειωθείς απότομα και πονέσεις δε θα σε νοιάζει, γιατί θα έχεις να θυμάσαι ότι έζησες κάτι δυνατό.

Πάρα τα ελαττώματα και τις παραξενιές σου, αισθάνομαι ασφαλής στα χέρια σου. Δε θα δώσω σημασία σε τίποτα άλλο πέρα από σένα. Στην εποχή μας όπου οι περισσότεροι άνθρωποι σέρνονται σε σχέσεις που δεν έχουν τίποτα να τους προσφέρουν επιλέγω να κλείσω τα αυτιά μου στις σειρήνες και να μην επηρεαστώ. Οι δεύτερες σκέψεις άλλωστε είναι για τους δειλούς, γι’ αυτούς που δε διεκδικούν, αλλά βολεύονται.

Μπορεί να κάνω λάθη. Να θυμηθώ την τελευταία στιγμή τα γενέθλιά σου, μια επέτειό μας, να αργήσω σε κάποιο ραντεβού μας. Ωστόσο δε θα ξεχάσω ποτέ το πώς με κοίταξες την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε. Το άρωμά σου, την κάθε αθέατη λεπτομέρεια που δυσκολεύτηκα να την ανακαλύψω και σε χαρακτηρίζει. Το πώς βιώνεις την κάθε ευχάριστη και δυσάρεστη στιγμή της ζωής σου. Όλα εκείνα δηλαδή που επιζητώ να μοιραστείς μαζί μου.

Θα σε ζήσω στην πραγματική ζωή. Όσο μπορώ. Κι αν κάποιες φορές δεν μπορούμε γιατί θα μας χωρίζουν κάποια χιλιόμετρα, θα κάνουμε την απόσταση να μοιάζει ασήμαντη. Δυο άνθρωποι, εντελώς μη επεξεργασμένοι, απλά αγαπώντας ο ένας τον άλλον χωρίς να ζητάνε επιβεβαίωση από κανέναν. Δεν έχω ανάγκη αυτούς που θέλουν να ξέρουν πόσο σε θαυμάζω. Δε χρειάζομαι απόψεις τρίτων για να σε καταλάβω.  Οι σχέσεις που στηρίζονται στο «όλα πολύ» εξελίσσονται μέσα απ’ την υπερβολή. Δεν μπαίνουν σε καλούπια και δε σκέφτονται το τέλος. Αναπνέουν μέσα από τα θέλω, από άδολα και βαθιά συναισθήματα.

Θέλω να μαθαίνω για το πώς ήταν η μέρα σου, να μου μιλάς για σένα, να δείχνω ενδιαφέρον για τα προβλήματά σου και να σε βοηθάω, να μη σε κριτικάρω, να σου δείχνω την αφοσίωσή μου, να σέβομαι την άποψή σου ακόμα κι αν είναι αντίθετη απ’ τη δική μου, να γιορτάζουμε μαζί την κάθε επιτυχία σου.

Δε θα είσαι ο άνθρωπός μου απλά. Θα προσπαθήσω να γίνεις μέρος του κόσμου μου. Ούτε σε ρόλο θεατή ούτε κομπάρσου. Να πρωταγωνιστείς θέλω. Σε μια σκηνή που θα χωράει μόνο εμάς τους δυο.  Μ’ ένα δικό μας σενάριο, ελεύθεροι να αυτοσχεδιάζουμε. Η κάθε παράσταση να είναι μοναδική και ξεχωριστή.

Θα σε ζητάω την κάθε νύχτα και θα σε γνωρίζω την κάθε μέρα.  Δε θα σε τραβάω φωτογραφίες για να τους δείχνω πόσο σε νοιάζομαι. Οι δημόσιες αποδείξεις μας θα είναι ένα φιλί στο πιο όμορφο μέρος. Μια αγκαλιά σε μια πολυσύχναστη πλατεία. Το κράτημα του χεριού σου σε μια λεωφόρο. Θα δημιουργήσουμε μνήμες γι’ αυτό που ζούμε κι όχι για το θεαθήναι.

Υπάρχει ωστόσο κάτι πολύ πιο σημαντικό. Θα σου παρουσιάσω την εικόνα της υπομονής, της επίμονης και της θέλησης. Το τρίπτυχο εκείνο που δε χάνει. Που αντιστέκεται και δημιουργεί παραμυθένιες καταστάσεις. Θα υπομείνω για σένα, ακόμα κι όταν πέσουμε σε δύσκολες καταστάσεις. Δε θα φύγω ή θα σε εγκαταλείψω όταν μαλώνουμε. Δε θα κοιμηθώ μακριά σου όταν αισθανθώ άσχημα.

Μάθαμε βλέπεις όλα τα παραπάνω να τα θεωρούμε γλυκανάλατα, ρομαντικά, πολύ καλά για να είναι αληθινά. Αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος να περιγράψεις τον έρωτα. Δε μιλάμε για ξεπέτες, ούτε για πλαστικοποιημένες σχέσεις. Δε μιλάμε για sex, αλλά για εγκεφαλικούς οργασμούς.

Οι άνθρωποι όταν ερωτεύονται χωρίς όρια δίνουν τα πάντα χωρίς να περιμένουν κάτι για αντάλλαγμα. Είναι τόσο ευαίσθητοι κι ισχυροί ταυτόχρονα που στο πέρασμά τους σαρώνουν σαν ανεμοστρόβιλοι τις δήθεν καταστάσεις.