Κάποιοι άνθρωποι θα σ' αγαπήσουν (και) στα χειρότερά σου

Διάβασα πρόσφατα σ’ ένα post το εξής: «Μάθε ν’ αγαπάς τον εαυτό σου, για ν’ αγαπηθείς». Είδα πως αυτό το κλισέ κυκλοφορεί σε διάφορες παραλλαγές κι η πραγματικότητα είναι πως κρύβει αρκετή αλήθεια μέσα του. Όχι όλη, όμως. Διότι οι άνθρωποι, σε γενικές γραμμές, είμαστε γεμάτοι από προτερήματα κι αδυναμίες. Με ξεχωριστά βιώματα ο καθένας μας. Αυτό είναι που μας κάνει διαφορετικούς. Το να ‘χεις αδυναμίες δε σε κάνει λιγότερο ικανό ή ανεπαρκή άνθρωπο για ν’ αγαπηθείς. Ούτε σημαίνει πως δε σ’ έχεις αγαπήσει αρκετά.

Όλοι έχουμε ελαττώματα με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, ανεξάρτητα απ’ το προσωπείο που φοράμε για να μη φαίνονται πολύ. Κι αυτός, ίσως, είναι ένας απ’ τους κυριότερους λόγους που η ψυχική υγεία έχει γίνει τόσο σημαντική στις μέρες μας. Επειδή ζούμε σ’ έναν κόσμο που επιβάλλει την τελειότητα: Τέλειο σώμα, τέλειο πρόσωπο, τέλειο μυαλό, τέλεια καριέρα, τέλειες σχέσεις. Μόνο που δεν είμαστε τέλειοι, ούτε θα γίνουμε ποτέ. Αδιαμφισβήτητο γεγονός. Καλύτεροι, ναι, μπορούμε να γίνουμε. Κι αυτός πρέπει να ´ναι ο στόχος μας.

Το πρώτο βήμα είναι ν’ αποδεχτούμε τον εαυτό μας. Με το να τον επιβραβεύουμε για τα κατορθώματά μας. Μικρά και μεγάλα. Όλα εκείνα που πολλές φορές τα ξεχνάμε γιατί βάζουμε μπροστά τις φοβίες και τις ανασφάλειες. Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που κάθισες να μετρήσεις τα σημαντικά και τ’ αξιοπρόσεκτα που έχεις πετύχει; Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες αγαλλίαση γιατί θυμήθηκες αγαπημένα πρόσωπα που σ’ αγάπησαν και συνεχίζουν να σ’ αγαπούν με ανιδιοτέλεια;

Το δεύτερο βήμα είναι να μη μας κατηγορούμε γι’ αυτό που είμαστε. Να μη μας φερόμαστε αυστηρά όταν κάνουμε ένα λάθος, αλλά να βρίσκουμε τρόπους να το διορθώνουμε, για να μην το επαναλάβουμε. Να μας δυναμώνουμε κάθε φορά που έρχεται μια δυσκολία, μια απόρριψη, μια απογοήτευση. Όταν συμβεί αυτό, θα ‘μαστε ευχαριστημένοι για τη μέχρι τώρα πορεία μας.

Είναι σημαντικό ν’ αποτυπώνουμε τις καλές στιγμές της ζωής μας, ώστε να τις αναδημιουργούμε και να τις επαναλαμβάνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Θα μας φανούν χρήσιμες, ειδικά τις μέρες που όλα θα μας φαίνονται άχρωμα. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, τότε είναι που μας αποδεχόμαστε πιο πολύ. Επειδή, το νόημά τους μας λέει πως έχουμε επηρεάσει τους άλλους πιο ουσιαστικά απ’ όσο μπορούμε να φανταστούμε. Έχουμε αγγίξει και βοηθήσει ζωές κι υποστάσεις. Ξεπερνώντας κατά πολύ το κάθε ελάττωμα, την κάθε αδυναμία μας.

Κοιτώντας κατάματα την πραγματικότητα θα πάψεις να πιστεύεις πια ότι δεν είσαι αρκετά έξυπνο, όμορφο ή κουλ άτομο για ν’ αγαπηθείς. Δε θα προσπαθείς να γίνεις αυτό που θέλουν οι άλλοι, επειδή θα έχεις μάθει να οριοθετείς τις ανάγκες και τις επιθυμίες σου. Δε θα ψάχνεις επιβεβαίωση. Η ζωή δε λειτουργεί έτσι· είναι σίγουρο πως θα βρεις ελκυστικούς ανθρώπους που θα σ’ αγαπήσουν στα καλύτερα και στα χειρότερά σου. Θα δουν τον αυθεντικό σου εαυτό ακόμα κι όταν δε σου αρέσεις καθόλου. Θα επιλέγεις, δε θα σ’ επιλέγουν. Δε θα επηρεάζεσαι από εφήμερες μόδες ή από ανάλαφρα κλισέ που αποσκοπούν στο προσωπικό όφελος. Θ’ ακούς μόνο εκείνους που θα έχουν μπει πραγματικά στην ψυχοσύνθεσή σου και θα έχουν καταλάβει πώς λειτουργείς. Που θα γνωρίζουν τι σου λείπει και τι σου περισσεύει.

Η ζωή δεν είναι μαύρο ή άσπρο. Είναι πολλές οι αποχρώσεις της. Και δεν αρέσουν σ’ όλους. Η όλη σοφία των επιλογών μας βρίσκεται σ’ εκείνα τα άτομα που θα μας νοιαστούν σταθερά, δυνατά και βαθιά, ακόμα κι αν πιστεύουμε πως δεν το αξίζουμε. Εννοείται πως η αυταγάπη είναι σημαντική. Εμείς την ορίζουμε και πασχίζουμε καθημερινά να την αυξάνουμε. Για το δικό μας καλό πάνω απ’ όλα. Άλλωστε, η αυτοεικόνα κι η αυτοαποδοχή μας δίνουν την ώθηση να γινόμαστε πιο αποδοτικοί και πιο ήρεμοι. Να δημιουργούμε την πιο αληθινή και τίμια εκδοχή μας. Όμως, όπως κι αν είμαστε, αξίζουμε ν’ αγαπηθούμε. Κι ας μην έχουμε φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο αυταγάπης. Σημασία έχει να προσπαθούμε να προσεγγίσουμε το ιδανικό σημείο της, έχοντας δίπλα μας τους κατάλληλους ανθρώπους. Αυτούς που επικεντρώνονται στην ειδική εικόνα κι όχι στη γενική.