Το να σκεφτόμαστε τι θα κάναμε διαφορετικά αν είχαμε τη δυνατότητα να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, είναι μια διαδικασία που σχεδόν όλοι οι άνθρωποι έχουμε μπει στη διαδικασία να βιώσουμε. Μοιάζει σαν να παρακολουθούμε μια ταινία, όπου οι αναμνήσεις έχουν γράψει το σενάριο κι εμείς ως θεατές πασχίζουμε ν’ αλλάξουμε την πλοκή. Όμως, όσο κι αν το επιθυμούμε, ο χρόνος έχει βάλει την υπογραφή του και δεν την παίρνει πίσω. Το μόνο που καταφέρνουμε μ’ αυτές τις σκέψεις, είναι να καταπονούμε την ηρεμία μας.
Πόσες φορές έχουμε «πιάσει τον εαυτό μας» σε μια κατάσταση που αναρωτιόμαστε το εξής: «Αν είχα κάνει κάτι διαφορετικά μπορεί να ‘χε άλλη κατάληξη». Είτε πρόκειται για μια απόφαση που πήραμε στην καριέρα μας είτε για μια σχέση που δεν προχώρησε όπως ευελπιστούσαμε είτε γι’ άλλα θέματα της προσωπικής και κοινωνικής μας ζωής. Οι συγκεκριμένοι συλλογισμοί μπορεί να φαίνονται φυσιολογικοί -ενδεχομένως και χρήσιμοι ως προς την κατανόηση του πως δημιουργούμε τον εσωτερικό μας κόσμο-, ωστόσο στην πραγματικότητα μας κρατούν δέσμιους του παρελθόντος.
Είναι κανόνας ότι η κάθε επιλογή μας έχει διαμορφώσει αυτό που είμαστε σήμερα. Αν είχαμε τη δυνατότητα να επιστρέψουμε στο παρελθόν και ν’ αλλάξουμε κάτι, ποιος ξέρει πώς θα επηρεαζόταν το μέλλον μας; Μπορεί οι αλλαγές αυτές να οδηγούσαν σε καλύτερα αποτελέσματα ή ίσως σε χειρότερα. Είναι αδύνατο να γνωρίζουμε. Δε γίνεται. Γι’ αυτό εκείνο που ‘χει σημασία είναι η αποδοχή του σήμερα. Το παρελθόν δεν μπορεί να αλλάξει. Μόνο η στάση μας απέναντί του. Αντί, λοιπόν, να σπαταλάμε τον πολύτιμο χρόνο μας στο τι θα έπρεπε να κάνουμε, ας επικεντρωθούμε στο πώς μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά. Με τους ρυθμούς που ο καθένας διαλέγει. Ευτυχώς, η κάθε μέρα προσφέρει νέες ευκαιρίες για μάθηση κι εξέλιξη.
Ένας καλός τρόπος για να κατανοήσουμε καλύτερα το παρελθόν, είναι η αυτοκριτική με σκοπό την προσωπική ανάπτυξη κι όχι για να μας γεμίσουμε με αυστηρούς ή και τιμωρητικούς προβληματισμούς. Αξιολογώντας τις αποφάσεις μας, χωρίς «τι θα γινόταν αν» ή ζώντας στη χαρμολύπη. Τότε, θα καταφέρουμε τελικά να διδαχθούμε απ’ τα λάθη μας. Αντιμετωπίζοντάς τα ως πολύτιμα διδάγματα, δε γίνονται βάρη στη συνείδησή μας.
Επιπλέον, η αξία της επιβράβευσης φέρει τα εχέγγυα, για ν’ αποδειχθεί εξαιρετικά ωφέλιμη. Να σκεφτόμαστε, δηλαδή, όλες τις σωστές αποφάσεις κι επιλογές μας ως τώρα –τις σχέσεις ζωής, τα επιτεύγματά μας ή ακόμα και τις μικρές καθημερινές ευτυχισμένες στιγμές που πολλές φορές μας περνούν απαρατήρητες.
Η ζωή, είναι ένα ταξίδι γεμάτο από απρόβλεπτες στροφές και σκαμπανεβάσματα. Σ’ όλα αυτά που βιώνουμε τίποτα δεν είναι μόνιμο και σταθερό. Ούτε η χαρά, ούτε η λύπη, ούτε η νηνεμία, ούτε η θλίψη, ούτε η αγαλλίαση, ούτε η πληρότητα που ικανοποιεί τον εαυτό μας αρκετές φορές. Όλα αλλάζουν. Αέναα κι κυκλικά κυλάνε μέσα μας τα συναισθήματα. Τι υπολείπεται; Τι αντιστέκεται πλάι μας και κοντά μας; Η αυταγάπη. Αυτή που αγωνιζόμαστε, για ν’ αντέχει και ν’ ανταπεξέρχεται στο πέρασμα των εποχών. Το σημαντικότερο, είναι να διαλέξουμε ν’ ανταποκριθούμε σ’ αυτά τα γεγονότα αντί ν’ αναλωθούμε σε υποθετικές καταστάσεις και βασανιστικά ερωτηματικά.
Έτσι, λοιπόν, την επόμενη φορά που θα βρεθούμε παγιδευμένοι σε σκέψεις του παρελθόντος, ας θυμηθούμε ότι το μόνο πράγμα που δύναται πραγματικά να μας απασχολεί, είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τη ζωή σήμερα. Θα κρατάμε την ηρεμία μας και μέσω αυτής θ’ ανακαλύψουμε τον δρόμο της ψυχικής και συναισθηματικής ισορροπίας.
Συντάκτης: Δημήτρης Μπότης
