Αν θυμάσαι την τελευταία φορά που μιλήσατε δεν ξέχασες τίποτα

Όταν τελειώνει μια ερωτική σχέση οι άνθρωποι προσπαθούν να αντέξουν και κάνουν υπομονή. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι απλά μερικές φορές απλώς δεν τα καταφέρνουν. Υπάρχουν εκείνες οι δυνάμεις που μοιάζουν ανεξήγητες βάζοντάς σου το δίλημμα για το αν πρέπει να φύγεις ή να μείνεις σε αυτή τη σχέση. Είναι οι άγραφοι νόμοι του έρωτα που ρυθμίζουν το πεπρωμένο σου. Έρχεται η στιγμή που λες ότι αυτή η σχέση δεν πέτυχε, δεν άντεξε. Πες το όπως εσύ θέλεις. Κρατάς όλα αυτά που μοιράστηκες κι ίσως μετανιώνεις για ό,τι δεν κατάφερες να ζήσεις. Είναι οι φορές που λες μέσα σου ότι το πιο δύσκολο απ’ όλα είναι το γεγονός πως θα γίνετε δυο ξένοι.

Κάπου εκεί αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι άλλα λες κι άλλα εννοείς. Αρκεί ένα κλικ στο μυαλό για να φέρει στη μνήμη σου τα πάντα. Εκεί μπερδεύεσαι ακόμα περισσότερο. Αναπολείς κάθε λεπτομέρεια απ’ όλα αυτά που έζησες με τον άνθρωπό σου. Το κυριότερο είναι ωστόσο πως θυμάσαι την φωνή εκείνη που σ’ έκανε άλλοτε να χαμογελάς κι άλλοτε να δακρύζεις. Θυμάσαι τη μέρα, την ώρα και καθετί που είπατε στην τελευταία συνομιλία σας. Κουβέντες που ειπώθηκαν εν θερμώ και δεν ίσχυαν. Πράγματα που είχες ανάγκη να πεις και δεν πρόλαβες.

Οι δεύτερες σκέψεις κάνουν την εμφάνισή τους. Τότε καταλαβαίνεις πως δεν έχεις ξεπεράσει τίποτα ακόμα. Όσο κι αν θέλεις να το κρύψεις, δε γίνεται. Δύσκολα θα βρεις κάτι για να σου δίνει άλλοθι, κάτι για να κατηγορήσεις όταν δεν αντέχεις να αντικρίσεις την αλήθεια. Οι ευθύνες κάπου πρέπει να πάνε και συνήθως κατευθύνονται εκεί που θα σε πονέσει λιγότερο.

Ο έρωτας είναι αυτός όμως που γράφει την ιστορία καθώς οι άνθρωποι κάνουν διάφορα σχέδια. Έχει εκατοντάδες σημαντικές κι ασήμαντες στιγμές. Πολύχρωμα κι ασπρόμαυρα όνειρα. Μοιάζει μ’ ένα μονοπάτι που για μερικούς φαίνεται σαν λαβύρινθος και για άλλους μια διαδρομή γεμάτη από υποσχέσεις. Κάνει τα πάντα να ωριμάζουν τόσο γρήγορα.

Φροντίζει εκεί που δεν το περιμένεις να σου ανταποδώσει όλα αυτά τα άσχημα που εισβάλουν στην ψυχή σου. Έχει μερικά σταυροδρόμια που λέγονται αποφάσεις. Που σου δείχνουν το δρόμο της επιστροφής για να ανακαλύψεις κάτι καινούργιο, να ξεχάσεις τα παλιά για να μην οδηγηθείς πάλι σ’ ένα αδιέξοδο.

Είναι και δίκαιος ωστόσο. Σύμφωνοι, μπορεί να μοιάζει δύσκολος και να σε διατάζει πού πρέπει να συνεχίσεις και πού να σταματήσεις. Δε λογαριάζει αν το θέλεις ή όχι. Ίσως να είναι καλύτερα έτσι γιατί αλλιώς δε θα μπορούσες να σώσεις τις αναμνήσεις, στιγμές κι όλα εκείνα που σου δίνουν ώθηση για να κάνεις τη ζωή να έρχεται όσο το δυνατόν πιο κοντά σ’ αυτά που αξίζεις.

Πίστεψέ με, αξίζεις πολλά περισσότερα απ’ όσα ενδεχομένως πιστεύεις για τον εαυτό σου. Γι’ αυτό να θυμάσαι όλα τα ευχάριστα που πέρασες και να ανυπομονείς γι’ όλα αυτά που σε περιμένουν. Δεν είναι εύκολο να ξεχάσεις ούτε να πάρεις μια απόφαση, αλλά είναι απαραίτητο να βρεις την άκρη του νήματος.

Και κυρίως μην κατηγορείς τον εαυτό σου. Άλλωστε κανείς δε λειτουργεί μηχανικά. Ούτε ο πιο αναίσθητος. Τα ουσιώδη πάντα θα υπερτερούν. Μερικοί αναφέρουν συνεχώς για την αιώνια μάχη που γίνεται μεταξύ του μυαλού και της καρδιάς. Ανοησίες! Δεν υπάρχει καμιά τέτοια μάχη. Στον έρωτα πάντα η καρδιά θα αποφασίζει. Το έχει αποδείξει η ιστορία.

Γι’ αυτό λοιπόν, αν πραγματικά κρίνεις ότι έχει τελειώσει μέσα σου κι απλά θυμάσαι αυτόν τον άνθρωπο τις στιγμές της μοναξιάς σου, φρόντισε να ξεχάσεις αυτή τη φωνή. Το μόνο που σου προσφέρει είναι αδιέξοδοι δρόμοι.

Αν πιστεύεις όμως ότι αυτός ο άνθρωπος είναι κάτι ξεχωριστό για σένα και μπορείτε να προσπαθήσετε πάλι, τότε μη διστάζεις. Κάνε αυτό που σου λέει το μέσα σου χωρίς εγωισμούς. Εκείνο που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι να μην κρύβεσαι απ’ τα συναισθήματά σου.